CE’s StripFax november 2024

Het is een grote stap om van gags van twee stroken over te stappen naar een albumvullend verhaal, maar het blijkt een juiste gok voor De Ridder. Humor is geen gemakkelijk genre, maar als je hardop zit te lachen, dan blijkt wel dat de maker zijn vak verstaat. Dat is dus bij Frodo (geen familie van) het geval, want de lotgevallen van die snoeshaan in roestig pak zijn hilarisch. Ook grafisch kan er nu veel meer en je ziet dat de auteur deze absurde vertelling met veel zin heeft getekend. De voorpublicatie in Eppo zorgt ervoor dat De Ridder ook in Nederland bekend is, en hopelijk is dat voldoende voor een nieuw lang avontuur. Anders kunnen we nog altijd een crowdfunding opstarten of een piratenschat gaan zoeken.

De geschiedenis van Owens, de zwarte superatleet, is misschien niet meer zo bekend bij de jeugd, dus is het wel goed dat deze strip verschijnt. Maar zelfs voor diegenen die weten dat hij in 1936 vier gouden medailles won op de Olympische Spelen in Berlijn, tot grote woede van Hitler, valt er nog veel te ontdekken over zijn leven. Owens had een dramatische leven vol tegenslag. De makers kiezen ervoor om dit alles uit te vergroten en te overgieten met een saus humor en een grafisch exuberante tekenstijl, zodat het soms wel lijkt dat je een verhaal van baron von Münchhausen aan het lezen bent. De harde waarheid is dat Owens na zijn overwinningen wel gevierd werd als een nationale held, maar dat hij nadien weer via de achterdeur de goederenlift moest pakken om zijn eigen receptie bij te wonen.

Een verhaal schrijven zonder woorden, dat kan je alleen overlaten aan een doorgewinterd scenarist zoals Lupano (De boekenezel van Cordoba). Dit charmant en poëtisch avontuur vertelt hoe een vissersvrouw op zoek gaat naar haar vermiste echtgenoot. Zowel het wedervaren van de ongeruste vrouw als van de visser verloopt vol onverwachte wendingen die je doen glimlachen. De zachte, wat naïeve tekeningen van Panccione (Iemand om mee te praten) versterken het warme gevoel dat je van dit liefdesverhaal krijgt.

De ouders van de tweejarige Marc kregen de harde evaluatie dat hun zoon nooit zou kunnen praten of zelfstandig naar het toilet zou gaan. Hij is autistisch en heeft een verstandelijke beperking die een normaal leven onmogelijk zou maken. De psychiater adviseert een instelling, maar de ouders kiezen ervoor om hem zelf zo goed als mogelijk op te voeden. En dat hebben ze fantastisch gedaan. Niet alleen leert Marc om in hun gezin te leven, maar hij brengt het zelfs tot paralympisch kampioen. Zijn levensverhaal leest als een spannend avontuur, waarin elke dag weer nieuwe horden moeten worden genomen. Wat ook zo ontroerend is, zijn de vele mensen die Marc begeleiden, vrijwillig en belangeloos, om hem een beter leven te gunnen en hem zelfs naar de Olympische top te helpen. De strip zit tekentechnisch vol leuke vondsten die het verhaal verduidelijken en de lange weg naar de top verbeelden. Het verhaal van Marc Evers is niet alleen een pleidooi voor optimisme, doorzettingsvermogen en je niet neerleggen bij je beperkingen, maar ook een van liefde. En dat kan iedereen wel gebruiken.

Als je de European Cartoon Award 2024 wint (met een cartoon over Navalny, opgenomen in dit boek), dan behoor je tot de wereldtop, maar dat wisten we al langer van Lectrr. Als 25 jaar lang brengt hij ons aan het lachen, maar ook aan het nadenken. Zijn kritische noot in De Standaard is er dikwijls boenk op. En blijkbaar wordt dat in deze wereld steeds moeilijker aanvaard, zeker als de cartoon op internet gaat rondzwerven. Zijn jaarlijkse bundelingen geven een frisse terugkijk op wat er goed, maar vooral misliep in die tijd. Prima naslagwerkjes die uiteindelijk geschiedenisboekjes worden. Hou je verzameling dus compleet en haal deze bundeling ook in huis. Politiebescherming zal voor het bezitten van de cartoons nog niet nodig zijn.

Wie een biografie verwacht van de bluesartiest die zijn ziel aan de duivel verkocht om te leren spelen, is aan het verkeerd adres met deze strip. De Fransman Duchazeau gebruikt het hoofdpersonage, waar niet zoveel over bekend is, om een sfeerbeeld te schetsen van het Amerika in de jaren 30, vooral dan het Zuiden. De soms wat warrige roadtrip die heen en weer springt in de tijd, slaagt wel degelijk in het opzet. Het racisme tiert welig en de zelfdestructieve artiest, die speelt om aan drank en vrouwen te geraken, komt voortdurend in de problemen. Toch is het geen zwartgallige vertelling, want er valt ‘on the road’ ook heel wat lol te beleven. Ook voor niet-bluesliefhebbers een aanrader dus.

In 2019 verscheen ‘Kapitaal en ideologie’ van Thomas Piketty, de opvolger van zijn succesboek ‘Kapitaal in de 21ste eeuw’. Het boek gaat over de evolutie van onze samenleving, die nu weer neigt naar een groeiende ongelijkheid, en de maatregelen om dat tegen te gaan. Iedereen zou dit moeten gelezen hebben, en gelukkig is er nu ook de strip, zodat een groter doelpubliek kan bereikt worden. In dit beeldverhaal wordt de evolutie van het kapitalisme opgehangen aan de familiegeschiedenis van Jules. Een slimme truc waardoor het geheel leesbaarder wordt, maar moeilijk is het nooit. Alles wordt eenvoudig uitgelegd zodat iedereen het kan begrijpen, maar het wordt nooit simpel. Een verrijking voor iedereen, en zo zou onze maatschappij altijd moeten werken.

Uitgeverij Silvester bracht een mooie stripbewerking op de markt van ‘Dante’s hel‘, maar deze wordt overtroffen door deze ontsnappingspoging uit het Inferno. Een vechtersbaas wordt aangesproken door enkele bekende schurken (Anne Bonny, Jack the ripper, …) om uit de onderwereld te vluchten, waarna de hel los breekt. Het wordt een waanzinnige roadtrip vol met actie, waarbij de hoofdfiguren elkaar ook beter leren kennen. Veelschrijver Desberg komt hier verrassend origineel uit de hoek, met leuke wendingen en een onverwachte ontknoping. En wie kan er beter het schimmenrijk gestalte geven dan de Mexicaan Sandoval. Zo afschuwelijk en tegelijk begeerlijk mooi heeft de hel er nog nooit uitgezien.

De eerste King Kong was een mijlpaal in de geschiedenis van de film. Een grotere stunt dan Jurassic Park, want mensen hadden nog nooit zoiets gezien, laat staan voor mogelijk gehouden. Blijkbaar was er één doorzetter voor nodig om deze grote aap op het scherm te krijgen en zijn boeiend verhaal wordt in deze strip verteld. Het is vooral een sfeerbeeld geworden van het grote Hollywood, waar soms met geld werd gesmeten, en ondanks de crisis, het geld ook bleef toestromen. Een leuke striptrip voor elke filmliefhebber.

Het ziet eruit als een sprookje, maar deze strip vertelt wel degelijk het verschrikkelijke verhaal van de Jodenvervolging in bezet Frankrijk. Het is interessant om de waargebeurde belevenissen te volgen door de ogen van de kleine Lisou. Ze begrijpt niet steeds goed wat er aan de hand is, maar de omstandigheden dwingen haar sneller volwassen te worden dan zou moeten. Het wordt nooit echt gruwelijk, zodat het ook voor kinderen leesbaar is, maar het is natuurlijk allemaal wel aangrijpend. De zachte tekeningen met warme inkleuring staan haaks op het verhaal, maar zorgen er wel voor dat je meegesleept wordt in de paranoïde wereld van Lisou waar elke buur een verrader kan zijn.

Jacovitti is bij ons eerder onbekend (in Nederland stond hij in de Pep), maar in Italië heeft hij de faam van een echte superster. Al in 1940 begon hij strips te tekenen waarbij hij langzaam tot zijn unieke stijl kwam. Zijn tekeningen zijn over the top, superdruk, met karakters die nauwelijks in de kaders te houden zijn. En toch blijft het allemaal overzichtelijk. Zo gek als zijn personages zijn, zo waanzinning absurd zijn ook zijn verhalen. Een outlaw is maar de helft van zijn premie waard, omdat zijn onderste helft (zijn benen dus) al in de gevangenis zit. Gelukkig heeft uitgeverij HUM! het tot zijn taak genomen om zijn strips in het Nederlands te publiceren, met enkele pagina’s info over zijn leven. Mille grazie!

Meer dan 40 jaar na ‘Pest in het paleis’ van Bosschaert en Guido Van Meir verschijnt er terug een politieke satire in stripvorm. Kim brengt het er goed vanaf, maar hij is niet de fantastische karikaturist die Jan Bosschaert is. Het lijkt logisch dat voor het scenario politiek analist en stripliefhebber Noël Slangen werd gekozen, maar hij neemt wat te veel hooi op zijn vork. Iedereen moet eraan geloven, maar dat betekent dat bijna 90 politici en BV’s hun opwachting maken. Spijtig dat daardoor het ritme geremd wordt en het soms wat druk en onoverzichtelijk wordt. Toch valt er heel wat af te lachen. Hopelijk moeten we deze keer niet zolang op een nieuwe satire wachten, want onze politici verdienen dat! Zeker als je weet dat ene Bart De Wever zich in De Morgen afvroeg of Slangen misschien kinds geworden was, om als politiek analist een strip te maken.