Dit is de top 10 beste films van 2024, volgens Cisse Wyn
Bij Cutting Edge blijven we lijstjes maken tot we negentig zijn, dus zijn we er ook in 2024 weer bij. Wie was dit jaar onze Lisan al-Gaib? Van een tennissende Zendaya tot Paul Mescal in het Colosseum, niets ontsnapte aan ons alziend oog. Tien films mogen weer pronken met de opperste bekroning. Voor al de rest hebben we slechts twee woorden: vae victes.
Deze lijst bevat alleen releases die tussen 01-01-2024 en 31-12-24 in de Belgische bioscopen of op streamingdiensten verschenen zijn.
10. The Iron Claw
Bruut geweld op tien. De gespierde torsos van Zac Efron, Jeremy Allen White en Harris Dickinson maken indruk binnen de ring, hun acteerprestaties des te meer erbuiten. Zij spelen drie van de Von Erich-broers, die in de jaren ‘80 elke worstelarena onveilig maakten. Hun vader (Holt McCallany), zelf ex-worstelaar, voedt hen op met ijzeren vuist. Voor hem telt maar één ding: succes. Regisseur Sean Durkin toont de gevolgen van zijn schrikbewind op een familie die voorturend intrigeert, frustreert en ontroert. En dankzij de sterkste Zac Efron die we tot nog toe zagen, houdt zelfs Hulk Hogan het op het einde niet droog.
9. Conclave
Een thriller in het Vaticaan. Meer hadden we niet nodig om ons naar de zalen te reppen. Met ‘Conclave’ brengt Edward Berger (‘All Quiet On The Western Front’) het verhaal van kardinaal Thomas Lawrence (Ralph Fiennes), vertrouweling van de zopas overleden paus. Lawrence wordt opgezadeld met de organisatie van het conclaaf waarin alle kardinalen samenkomen om een opvolger aan te duiden. Zijn geloof wordt danig op de proef gesteld wanneer het conclaaf hem confronteert met macht en politieke spelletjes. Ralph Fiennes brandt alvast een kaarsje voor een Oscarnominatie, maar na de geweldige speech over geloof en zekerheid – “If there was only certainty and no doubt, there would be no mystery. And therefore no need for faith” – lijkt dat vrijwel een zekerheid.
8. Alien: Romulus
Geen Ridley Scott aan het stuur, wel Fede Àlvarez (‘Evil Dead’, ‘Don’t Breathe’). De Uruguayaan bracht de franchise terug naar haar roots: horror. Expliciet, beklemmend en door en door smerig. ‘Romulus’ werd een van de engste flms van de laatste jaren. Toch teerde Àlvarez niet enkel op de gruwel. Er zijn personages om voor te supporteren en personages die je graag ziet verslonden worden door een alien. David Jonsson springt eruit met een flink gesmaakte rol als de charmante android Andy.
Onze review van ‘Alien: Romulus’ kan je hier lezen.
7. Monster
Bijna geruisloos verscheen ‘Monster’ bij ons in de zalen. Nochtans had de film van Hirokazu Koreeda een van de slimste scenario’s van het jaar – in 2023 won hij ook de prijs voor beste scenario in Cannes. Dankzij de ‘Rashomon’-constructie (het verhaal wordt verteld vanuit verschillende standpunten die telkens een ander licht werpen) val je als kijker van de ene verbazing in de andere. De jonge Minato begint plots vreemd gedrag te vertonen, waarop zijn moeder op zijn school om uitleg gaat vragen. We kijken eerst door de ogen van de moeder, dan die van Minato’s leraar, en vervolgens die van Minato zelf. De drie standpunten bieden een unieke inkijk in de Japanse cultuur en een verfrissende twist op het coming of age-genre.
6. Poor Things
Bijna halverwege de top tien komen we een van de twee films tegen die Yorgos Lanthimos dit jaar maakte. Niet ‘Kinds Of Kindness’ – iets te veel style over substance – wél ‘Poor Things’. Winnaar van vier welverdiende Oscars en een toonbeeld van de Griek z’n stijl: absurde humor met absurde personages in absurde situaties. Emma Stone is Bella Baxter, een jonge vrouw die tot leven wordt gewekt door de zonderlinge wetenschapper Godwin (Willem Dafoe). Als kind in een volwassen vrouwenlichaam ontdekt zij de wereld. Een bravourestukje van Stone die alle concurrentie platwalste richting haar tweede Oscar.
5. The Apprentice
Donald Trump scoort niet alleen goed bij de verkiezingen, maar ook in onze lijst. Al had hij het zelf graag anders gezien, want dolle Donald wilde ‘The Apprentice’ koste wat het kost tegenhouden. De film schetst namelijk geen al te aardig portret van de nieuwbakken president elect. ‘Holy Spider’-regisseur Ali Abbasi maakte er een politiek gangsterepos van en kon rekenen op een ijzersterke Jeremy Strong en een buitenaardse Sebastian Stan. Die laatste kan wat ons betreft niet genoeg bewierookt worden voor zijn uitzonderlijk sterk jaar, want hij greep met zijn hoofdrol in ‘A Different Man’ nét naast een tweede plaatsje in onze lijst.
4. May December
Al in januari van dit jaar kwam hij bij ons in de zalen, maar in mei en zelfs in december spookte ‘May December’ nog steeds rond in onze gedachten. Het verhaal is gebaseerd op waargebeurde feiten die je normaal te weten komt via de titel van een HLN-artikel. Julianne Moore speelt een huisvrouw in haar zestiger jaren met een echtgenoot (Charles Melton) die dertig jaar jonger is. Moet kunnen in Hollywood, tot blijkt dat ze al 24 jaar samen zijn. Hij was een dertienjarige leerling, zij was leerkracht. Nu, 24 jaar later, komt een actrice (Natalie Portman) op bezoek die hun leven zal verfilmen. De drie hoofdrolspelers acteren fenomenaal en regisseur Todd Haynes (‘Carol’, ‘Dark Waters’) filmt het geheel als een goedkope, melodramatische soap. Een diep snijdend drama vol seks, intriges en donkere humor.
3. Le Comte De Monte Cristo
De Fransen staan op het podium. Onze zuiderburen zijn trots op hun literaire erfgoed, dus pompten ze een dikke veertig miljoen in de verfilming van Alexandre Dumas’ avonturenepos. Een weergaloze Pierre Niney kruipt in de huid van de beloftevolle zeevaarder Edmond Dantès in het postnapoleontische Frankrijk. Verraden door zijn beste vriend, zijn werkgever en een corrupte procureur, brengt hij veertien jaar in een geïsoleerde cel door. Hij weet te ontsnappen en in alle luwte een fortuin op te bouwen vooraleer hij een ultiem meesterplan bedenkt om wraak te nemen. En dat doet hij in de mooiste kostuums en magnifieke decors. ‘Le Comte’ is een streling voor het oog, maar vertelt ook op een effectieve manier het tijdloze verhaal over een gebroken man die zichzelf verliest in zijn obsessieve zoektocht naar wraak. Of zoals hij het zelf zegt: ‘Ce n’est pas de la vengeance, c’est de la justice’.
2. Inside Out 2
Pixar was de laatste jaren op zoek naar de gloriejaren van weleer en heeft met ‘Inside Out 2’ alvast een stap in de goede richting gezet. De verwachtingen waren nochtans hooggespannen, want de voorganger is een vrijwel perfecte animatiefilm die op ingenieuze wijze de gevoelens van een kind naar het scherm vertaalt. Deze sequel doet hetzelfde met de inwendige storm die de puberteit met zich meebrengt. Hoofdpersonage Riley krijgt nieuwe emoties in haar hoofd en die verbannen de oude onmiddellijk naar de achterkant van haar brein. Het gevolg is pure chaos. ‘Inside Out 2’ schakelt met succes een versnelling hoger qua complexiteit en intensiteit en haalt zo een straffe tweede plaats in onze lijst.
Onze volledige review over ‘Inside Out 2’ kan je hier lezen.
1. The Substance
Daar zijn de Fransen weer! Of toch één française. Coralie Fargeat schreef en regisseerde een van de meest besproken films van het jaar. De hype is groot en de hype is terecht. ‘The Substance’ dankt de aandacht aan Cronenbergiaanse body horror en een vleugje ‘Sunset Boulevard’. Een ooit razend populaire actrice die fitness video’s à la Jane Fonda maakt, maar wordt afgedankt omdat er steeds minder geilaards naar haar programma kijken, neemt een obscuur goedje in dat belooft haar weer jonger te maken. De geweldige vertolkingen van Demi Moore als vergane Hollywoodglorie en Margaret Qualley als haar jongere alter ego verbleken haast bij de flitsende beeldvoering van Fargeat en de steeds goorder wordende special effects. Hollywood wordt op een gedurfde manier tegelijkertijd geëerd en uitgespuwd. Die conflicterende gevoelens herkennen wij maar al te goed, mevrouw Fargeat. Voor moed en zelfopoffering: een blinkende gouden medaille!
De redactie van Cutting Edge wenst al haar lezers een spetterend 2025 toe!
