Ellen Deckwitz leert haar volk poëzie lezen
Ellen Deckwitz, ‘Dit gaat niet over grasmaaien’ 
Als het over de ‘theorie’ achter poëzie gaat, lijkt Ellen Deckwitz een patent te hebben op intrigerende titels. Na ‘Olijven moet je leren lezen’ laat ze een tweede bundeling poëziecolumns los op haar publiek onder de titel ‘Dit gaat niet over grasmaaien’. Kwestie van geen verwachtingen te scheppen.
Geen boek voor tuiniers dus, wel een voor wie wil weten hoe je poëzie leest. Het gaat van Instapoetry over horrorgedichten tot poëzie die je een betere geliefde maakt, maar bovenal over de waardevolle rol die poëzie kan spelen in ieders leven. Daarbij vertrok Deckwitz van de vragen die zelf nog in haar opkwamen na het schrijven van ‘Olijven moet je leren lezen’, zodat dit boekje zowel iets te bieden heeft voor de absolute leek als voor de wat grotere liefhebber.
De drempel ligt niet hoog om eraan te beginnen. ‘Dit gaat niet over grasmaaien’ telt slechts 140 bladzijden, ingedeeld in 21 korte hoofdstukjes, de oorspronkelijke columns. Bovendien worden die ook in het boek vergezeld van de prachtige verstilde illustraties van Jenna Arts, net zoals bij hun verschijnen in de krant. Het zorgt voor poëzie in woord én beeld.
Wat dit boek echter vooral een aanrader maakt voor iedereen die ook maar een beetje nieuwsgierig is naar het genre, is Deckwitz’ aangename schrijfstijl. Ze brengt haar blijde poëzieboodschap regelmatig voor groepen ongeïnteresseerde tieners en weet dus hoe ze een publiek ervan kan overtuigen dat al die zware vooroordelen waar gedichten vaak onder gebukt gaan, helemaal niet waar hoeven te zijn. Moeilijkdoenerij voor gevorderden? Deckwitz weet genoeg voorbeelden aan te halen om die mening te counteren.
Vaak gebeurt dat ook met een knipoog, want de auteur neemt het allemaal niet té serieus en kan zichzelf en poëzie in het algemeen makkelijk relativeren. Met een welgemikt grapje hier en daar maakt ze haar helder betoog voldoende verteerbaar en blijf je zonder probleem doorlezen. Haar kijk op poëzie is luchtig, maar doordrongen van de liefde voor het genre. Dat nodigt uit om, na een eerste voorzichtige kennismaking, misschien ook eens wat uitdagender werk ter hand te nemen. Door na een hoofdstuk vaak nog wat meer uitleg over de vernoemde dichters op te nemen, in combinatie met een uitgebreide literatuurlijst achteraan, geeft ze je daartoe alle mogelijkheden in handen. Steeds als een vriendelijke gids, nooit dwingend.
‘Dit gaat niet over grasmaaien’ is een erg fijn boek geworden dat een vaak gemeden genre als poëzie de eer geeft die het verdient. Ellen Deckwitz ontpopt zich als een gepassioneerde en efficiënte ambassadeur van de poëzie en schrijft een mooie handleiding voor zowel leek als liefhebber.
