‘Memoir Of A Snail’: Miserie met een zilveren randje
‘Memoir Of A Snail’ (2024) 
Met ‘Memoir Of A Snail’ brengt Adam Elliot opnieuw een gekleide, melancholische ode aan buitenbeentjes die je recht in het hart raakt. Deze keer over Grace Pudel die een slakkenobsessie krijgt nadat ze van haar tweelingbroer gescheiden raakt. De ‘Mary And Max’-regisseur laat zijn hoofdpersonages zoals gewoonlijk een heleboel miserie ondergaan. Tegelijkertijd weet hij je te raken met grappige, kleine gewoontes maar ook met filosofische levenslessen. En in tijden van AI is het fijn om zo’n tactiele film te zien als deze claymation, waarvan je weet dat er zoveel tijd, maar ook detail in gekropen is.
Grace Pudel wordt geboren met een hazenlip en vanaf dan begint alle miserie. Haar moeder sterft in het kraambed, ze ondergaat een complexe operatie en wordt gepest op school. Haar tweelingbroer Gilbert is degene die haar door al deze rottigheid sleurt en samen met hun alcoholverslaafde vader vormen ze een atypisch, maar prettig gezinnetje. Elliot weet je hart te vullen met hun rare gewoontes die hij met zoveel fijngevoeligheid portretteert. Zoals Grace die een dakloze bedekt in kerstverlichting, haar broer (met een fascinatie voor vuur) die altijd naar lucifers ruikt en met een wedstrijd om ter vreemdste kapsel maken. Maar de lach is nooit ver van een traan in deze claymation, dat maakt ‘Memoir Of A Snail’ zo’n bom op je emoties. ‘Als je de zaal niet verlaat als een emotioneel wrak, ben ik niet geslaagd’, vertelt Adam Elliot zelf.
Tussen tragedie en komedie
Met zijn tragikomische situaties en excentrieke personages weet Elliot je te laten lachen en huilen. Te midden van deze aandoenlijke details komen Grace en Gilbert bij pleegzorg terecht en raken gescheiden van elkaar. Om zo een nog grotere portie miserie voorgeschoteld te krijgen. Maar ook zonder haar broer probeert Grace het zilveren randje te zoeken en daar helpt haar nieuwe vriendin Pinky bij. Een oudere ex-stripper die ook voor de kijker een lichtpuntje vormt, wandelt net zoals de film tussen komedie en tragedie.
Pinky amuseert met haar lichtzinnigheid en wilde verleden maar leert Grace, en de kijker, de les dat eenzaamheid een kooi is waar je jezelf in kan opsluiten. De angsten van Grace houden haar in die kooi, terwijl enkel zijzelf de deur ervan kan opendoen. Dat komt mooi samen met de filosofie die Elliot in slakken ziet, zij bewegen namelijk enkel vooruit en nooit achteruit.
Slakkenobsessie
Na een grote tegenslag begint Grace alles te verzamelen dat met slakken te maken heeft, van boeken en beeldjes tot kleren. Ze wordt een hoarder en dat is niet zomaar. Toen Elliots vader stierf, liet hij drie garageboxen achter met verzamelde rommel. Iets waar Elliot eerst kwaad om was, maar erna door geïntrigeerd raakte. De regisseur ontdekte dat hoarden vaak een vorm is van omgaan met verlies van een kind, broer of zus.
Oorspronkelijk zou Grace haar verzameling uit lieveheersbeestjes bestaan, wat de film een heel andere sfeer zou geven. De slak behartigt het eigenaardige leven van Grace, maar ook de levensles die de regisseur wil vertellen. Doordat de diertjes enkel vooruit kunnen bewegen, kwam Elliot namelijk bij de quote van de Deense filosoof Kierkegaard: ‘Het leven is enkel achterwaarts te begrijpen, maar we moeten het voorwaarts leven.’ Doordat Grace je meeneemt door haar eigen herinneringen en ervaringen, vraag je je af: in welke kooi hou ik mezelf vast?
‘Memoir Of A Snail’ draait nu in de bioscoop.
