‘Mickey 17’: Bong 3
‘Mickey 17’ (2025) 
Na zes jaar stilte steekt Zuid-Koreaans wonderkind Bong Joon-ho eindelijk zijn neus terug aan het venster met het herhaaldelijk uitgestelde ‘Mickey 17’. De cineast serveert met de nodige flair een komische sciencefiction-blockbuster, waarin een sullige Robert Pattinson een heerlijke dubbelrol neerzet. Bong heeft veel te vertellen, maar ermee wegraken is een ander paar mouwen.
Een meester uit het Oosten
De Zuid-Koreaanse cinema is vitaal gebleken deze eeuw, met enkele fantastische filmmakers zoals Park Chan-wook (‘Oldboy’) en Lee Chang-dong (‘Burning’). Het grootste succes moeten we toeschrijven aan Bong Joon-ho, die met ‘Parasite’ zowel de Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes als de Oscar voor beste film won (Kleine movie trivia: Slechts 4 films hebben beide prijzen gewonnen. De meest recente? ‘Anora’). Zijn loopbaan sinds 2000 oogt als een foutloos parcours, met ravissante films als ‘Memories Of Murder’, ‘The Host’ en ‘Snowpiercer’.
We hebben lang zitten wachten op zijn nieuwe film, ook omdat we altijd met argusogen uitkijken naar hoe cineasten hun prijsbeesten opvolgen. Want welke richting ga je uit? We vermoeden dat Joon-ho, nu hij op alle goede wil in de wereld kon rekenen, ‘Mickey 17’ aanving omdat dit het duurste project was dat hij in zijn lade liggen had. Aan geld geraken zou namelijk nooit makkelijker zijn dan nu. De studio gaf hem 118 miljoen dollar zodat hij zijn stinkende zin kon doen. Het resultaat is veel. Te veel.
Meer levens dan een kat
Pattinson speelt Mickey, een sukkel die anno 2054 aan de slag gaat als expendable bij de kolonisatie van een gevaarlijke ijsplaneet. De stumperd heeft helaas zijn arbeidsovereenkomst enigszins haastig doorlezen, waardoor hem ontging dat zijn job zo gevaarlijk is dat hij met enige zekerheid zal sterven. Geen probleem, want zijn werkgever print gewoon een nieuwe versie van de man. Je raadt het al, de 17de versie van Mickey beleeft een avontuur.
Die belevenis vergt 135 minuten om uit de doeken te doen en brengt een karrevracht personages en subplots ten tonele. Er is Mickey 18 (ook Pattinson) die iets anders in het leven staat dan zijn voorganger. Mark Ruffalo en Toni Collette geven als malafide leiders van de kolonisatie een verwrongen gezicht aan kapitalisme (een hoofdthema in Joon-ho’s oeuvre). De schattige maar ongrijpbare aliens van ijsplaneet Niflheim (de kolonisatoren noemen hen creepers) nemen in de derde acte een grote rol in. Er zijn ook nog Steven Yeun en Naomi Ackie in bijrollen, elk met hun eigen verhaal.
Een toverdrank zonder effect
Het valt ons zwaar om toe te geven, maar het is voor het eerst in een kwarteeuw dat wij niet volledig mee waren met wat Bong serveerde. Wij zijn doorheen de jaren herhaaldelijk smoorverliefd geworden op de retestrakke verhalen die de man op ons losliet, maar hier gaat hij te veel richtingen door elkaar uit. De filmische klasse blijft in de luwte.
De regisseur houdt van het scheppen van genrecocktails, zoals ook hier: sciencefiction in combinatie met komedie, met een politieke dimensie en bijhorend moraal eronder schuilend. Maar het toekomstbeeld, met haar ethische kwesties over klonen en menselijkheid, prikkelt onvoldoende. De humor sputtert (de te karikaturale Ruffalo hielp niet). We hebben nergens op onze dijen moeten kletsen. Dat Bong met ‘Mickey 17’ eigenlijk zijn eigen film ‘Okja’ (een film die ons wel deed schaterlachen, huilen en ons een geweten schopte) herkauwt, is een jammerlijke zaak.
Deze nieuwe worp is naar onze mening niet de meest ingenieuze zet na het monstersucces van enkele jaren terug. We stellen ons ook vragen bij Bongs schipperen tussen Zuid-Koreaanse cinema en zijn Engelstalige films. Die Engelstalige films zijn uitstekend, maar ze verbleken net dat tikje naast de meesterlijke films die hij in zijn thuisland eruit perst.
Zichzelf in de zeik nemen
Dit alles neemt niet weg dat Joon-ho een uitstekende cineast blijft, ook al vermoeden we dat hij bij ‘Mickey 17’ af en toe het overzicht verloor. De film toont een knappe worldbuilding, een sterke enscenering, een meer dan degelijke acteursregie en de prent blijft ook zijn hele speelduur best wel entertainend. Dus je mag al bij al spreken van een geslaagde film. Maar wij verwachten meer van Bong. Veel meer.
Opmerkelijk genoeg is hoofdrolspeler Robert Pattinson de MVP van deze film. Hij blinkt uit als uilskuiken van dienst. Lof voor zijn risicovolle carrièrekeuzes en zijn gezonde zelfrelativering. RPattz heeft wat ons betreft al lang geleden bewezen meer waard te zijn dan een zoveelste tieneridool – films als ‘Good Time’ en ‘The Lighthouse’ zijn het bewijs. Hij lijkt zich rot te amuseren in het universum van Joon-ho en speelt Mickey als een rasechte schlemiel. Zijn acteerspel lijkt lichtvoetig maar is toch gewaagd, want het vergt lef voor een filmster om zichzelf belachelijk te maken. Heerlijk hoe een zoveelste versie van Mickey poedelnaakt uit de printer tuimelt.
De vraag blijft vooral: wat volgt er nu? Tijdens de promotour van ‘Mickey 17’ liet de regisseur opmerken eindelijk werk te willen maken van een droomproject dat al 25 jaar rondstuitert in zijn koker, een horror-actiefilm die zich afspeelt in een metrostation in Seoul. We twijfelen er niet aan dat ook die film blijk zal geven van zijn ontzaglijke talent. We hopen alleen dat het een betere film oplevert dan ‘Mickey 17’. Voorlopig blijft het bij drie sterren voor Bong.
‘Mickey 17′ speelt nu in de bioscoop.
