Clint Eastwood balanceert met zijn laatste (?) film tussen recht en rechtvaardigheid

‘Juror #2’ (2024)

Clint Eastwood krijg je met zijn kranige knoken maar niet in een zetel geduwd. Intussen 94, maar morgen brengt hij met ‘Juror #2’ gewoon zijn nieuwste (en misschien wel laatste) film uit.

Lage verwachtingen

De verwachtingen rond ‘Juror #2’ waren laaggespannen. Vreemd, als je weet dat de regisseur ervan liefst vier Oscars op zijn schouw heeft prijken, waarvan twee voor beste film van het jaar (‘Unforgiven’ en ‘Million Dollar Baby’). 

Dat ‘Juror #2’ bijna geruisloos wordt uitgebracht helpt niet, maar wellicht is Eastwoods vorige film de boosdoener. ‘Cry Macho’ was een pijnlijk kijkstuk over een versleten cowboy, gemaakt door wat een versleten regisseur leek. En ook het deels in België gedraaide ‘The 15:17 To Paris’ hangt nog steeds als een pikzwarte schaduw over zijn betere werk van de laatste jaren.

‘Juror #2’ is zonder twijfel beter dan die laatste twee, maar leunt er dichter tegenaan dan tegen Eastwoods betere werk. Nicholas Hoult (‘X-Men’, ‘Mad Max: Fury Road’) speelt Justin Kemp, een freelance journalist die wordt opgeroepen om zijn juryplicht te vervullen. Justin en elf anderen moeten een oordeel vellen over de moord op de jonge Kendall (Francesca Eastwood, dochter van). Haar vriendje (Gabriel Basso) is degene op de strafbank: een heethoofd met losse handjes en vlak voor haar dood nog met Kendall in een vlammende ruzie verwikkeld.

Recht(vaardigheid)

‘Juror #2’ komt traag op gang. We leren Justin kennen als aanstaande vader en doorlopen met hem het selectieproces voor de jury. Pas wanneer het proces begint, blijkt dat er voor Justin meer van de zaak afhangt dan gedacht. 

Vanaf dan speelt het gros van de film zich af in de rechtbank en in de jurykamer: de geknipte locaties voor spanning en sterke dialogen, zou je denken. Verkeerd gedacht. De rechtbankscènes zijn slechts flauwe doorslagjes van de betere films in het genre. Nochtans hadden we gehoopt op vuurwerk tussen de charismatische Toni Collette en Chris Messina, die als advocaten met elkaar in duel gaan.

De gesprekken in de jurykamer zijn dan weer duidelijk gebaseerd op ‘12 Angry Men’, maar komen op de beste momenten slechts tot aan de hielen van Sidney Lumets oerklassieker. Qua beeldvoering is het ook allemaal aan de fletse kant. Clint lijkt zich zo oud te voelen als hij werkelijk is.

Gelukkig kent ‘Juror #2’ ook betere momenten. Alsof debuterend scenarist Jonathan A. Abrams voelde dat zijn juridisch gedeelte niet sterk genoeg was, trekken Justin en andere personages eropuit om de moordzaak verder te onderzoeken. Abrams voegt een fris whodunit-jasje toe aan het verhaal en dat werkt wel. 

Abrams en Eastwood zetten je op een geloofwaardige manier aan het denken over de werking van het Amerikaanse rechtssysteem. Wie bepaalt wat rechtvaardig is? En is rechtvaardigheid gelijk aan de waarheid? De strijd tussen de twee die zich voortdurend in het hoofd van Justin afspeelt weten Hoult en Eastwood wél overtuigend weer te geven. 

Wat het antwoord ook moge zijn, het kan niet rechtvaardig zijn dat er ooit een tijd komt waarin Clint Eastwood geen films meer kan maken. Al is de waarheid misschien dat de wereld er eigenlijk geen meer nodig heeft.

‘Juror #2’ speelt vanaf woensdag 30 oktober in de bioscoop.

Related Images: