In ‘Parthenope’ bezingt Sorrentino zijn liefde voor Napels en de vrouw
‘Parthenope’ (2024) 
Paolo Sorrentino, de Italiaan achter ‘La Grande Bellezza’ en ‘The Hand Of God’ brengt zijn volgende kunstwerk naar onze zalen. Met ‘Parthenope’ viert hij het leven in zijn Napels en de schoonheid van het andere geslacht.
De schone en de voyeurs
Parthenope is de mooiste vrouw van Napels. Haar schoonheid is zo overweldigend dat ze het leven rond haar verstoort. Mannen liggen aan haar voeten, maar moeten leven met het feit dat geen enkele vrouw die ze ooit nog tegenkomen aan haar zal kunnen tippen. Parthenope zelf zoekt de schoonheid in mensen. Ze studeert antropologie aan de universiteit en toont vooral interesse in mannen die haar iets over het leven kunnen leren. Van haar professor tot een bezopen Amerikaanse schrijver (een verrassend rolletje van Gary Oldman) en zelfs een kandidaat-paus.
Dat Sorrentino een zwak heeft voor het tweede geslacht is een publiek geheim. Denk aan de fascinatie voor donna Patrizia in ‘The Hand Of God’ of de onvergetelijke scène uit ‘Youth’ waarin Harvey Keitel en Michael Caine een praatje slaan in het zwembad en plots gezelschap krijgen van een naakte Miss Universe. Telkens zet de vrouw, al is het maar heel even, de wereld van de protagonisten op z’n kop.
In ‘Parthenope’ is de vrouw de protagonist. Ze wordt vlekkeloos neergezet door de betoverende Celeste Dalla Porta. Zowat iedereen die Parthenope tegenkomt ziet zijn of haar wereld op een manier verstoord. Haar broer is begeesterd door haar schoonheid. Haar jeugdliefje kust bijna letterlijk de grond waarop ze loopt. In de stad, op het strand en op feestjes zijn alle blikken naar haar gericht. Ook wij, het publiek, voelen ons voyeuristen dankzij de sensuele cameravoering van Sorrentino.
Alles lijkt vanzelf te gaan in haar leven, want “schoonheid, net zoals oorlog, opent deuren,” vat Gary Oldman samen. Alles verandert echter wanneer er zich in haar naaste omgeving een tragedie voordoet. Parthenope wordt geconfronteerd met het feit dat mannen aan haar ten onder kunnen gaan. Ze komt tot het besef dat, hoewel ze aanbeden wordt, ze zelf eigenlijk niet weet wat liefde is.
Wat is antropologie?
Doordat iedereen in haar uiterlijk geïnteresseerd is, leerde Parthenope nooit zichzelf kennen. Ze vraagt haar professor herhaaldelijk naar zijn definitie van antropologie, maar eigenlijk stelt ze zich de vraag wie ze zelf is. Sorrentino vertaalt Parthenopes zoektocht naar het scherm als een volleerd leerling van Fellini: met absurde toevalligheden, komische situaties, speelse karakters en poëtische dialogen.
Het is een genot om het Napels van de jaren ‘70 te ontdekken met de jonge vrouw. Samen met haar zien we hoe Italiaanse passie tegelijk het mooiste en het lelijkste in de mens naar buiten brengt. De stad ademt geschiedenis, maar voor Sorrentino staat ze symbool voor het nu. Terwijl hij weemoedig naar het verleden kijkt, grijpt ieder personage zijn moment. Alle karakters geven kortstondig hun definitie van zingeving – of antropologie – of ze die nu gevonden hebben of niet. Het is die aaneenschakeling van spontane gebeurtenissen in het heden die uiteindelijk het verleden vormt waar de Italiaan zo graag aan terugdenkt.
Ooit sprak men van Michelangelo en Donatello, later van Visconti en Fellini. Paolo Sorrentino mag van die laatste dan wel veel hebben opgestoken, zijn eigen stempel is steeds nadrukkelijker aanwezig. Met ‘Parthenope’ bewijst de Napolitaan nogmaals dat hij een pure kunstenaar is. Misschien spreekt men over vele jaren dan wel van Guadagnino en Sorrentino.
‘Parthenope’ is nu te bekijken in de bioscoop.
