TakeRoot Festival 2025 – De ziel van Americana leeft in Groningen
.
De 27e editie van het TakeRoot Festival bewees opnieuw waarom dit Groningse evenement al sinds 1998 een vaste waarde is voor liefhebbers van roots, country en americana. Met 24 acts verdeeld over zes podia bood De Oosterpoort op zaterdag 1 november een rijk palet aan “past, present and upcoming American music”. Van intieme indiefolk tot vuige cumbia en dansbare funk – TakeRoot had het allemaal.
Alela Diane opent betoverend.
Mijn plan was dit jaar eenvoudig: niet van zaal naar zaal rennen, maar écht luisteren. En wat een keuze om te beginnen bij Alela Diane. De zangeres uit Portland, Oregon, opende het festival in de binnenzaal, begeleid door het duo Two Runner op fiddle en banjo/gitaar. Zelf wisselde ze moeiteloos tussen gitaar en piano.
De drie begroetten het publiek met een hartelijk Gronings “Moi” – en dat kleine gebaar zette meteen de toon voor een warm optreden. Haar set, gevuld met nummers van onder meer haar prachtige album Looking Glass (2022), was ingetogen, melancholisch en glashelder van uitvoering. Diane’s stem, dromerig maar krachtig, vulde de zaal met een serene rust. Na afloop wist ik het zeker: een nieuwe fan was geboren.
Courtney Marie Andrews – Emotie in elke noot
Even later trok Courtney Marie Andrews de aandacht met haar karakteristieke stemgeluid – een mix van kracht, breekbaarheid en melancholie. Sinds haar doorbraak met Honest Life (2016) heeft Andrews zich ontwikkeld tot een van de meest oprechte vertellers van de hedendaagse country. Ook in Groningen wist ze het publiek moeiteloos te raken met songs van Loose Future (2022) – licht, eerlijk en doordrenkt van hoop.
Joachim Cooder – Erfgoed en experiment
Grote nieuwsgierigheid ging uit naar Joachim Cooder, zoon van de legendarische Ry Cooder. Op het podium stond hij met een bijzonder instrument: de Array Mbira, een moderne variant van de Afrikaanse duimpiano. Het leverde een uniek geluid op – ergens tussen harp, xylofoon en klokkenspel. Samen met een gitarist bouwde hij aan een moerassige, bluesachtige sound die tegelijk vertrouwd en vernieuwend klonk. Geen simpele afgeleide van zijn vader, maar een geheel eigen muzikale wereld.
Lilly Hiatt en Frazey Ford – de kracht van de vrouwen
.
Tussendoor maakte ik een kort uitstapje naar Lilly Hiatt, dochter van John Hiatt. Haar set was rauw en energiek – americana met een rockrandje. Helaas dwong vermoeidheid me tot een korte pauze, maar wat ik hoorde, smaakte naar meer.
Daarna was het de beurt aan Frazey Ford, die opnieuw bewees waarom ze tot de publiekslievelingen behoort. Haar soulvolle stem en warme, organische bandgeluid vulden de zaal – terwijl elders The Tallest Man on Earth het publiek muisstil kreeg met slechts gitaar en stem.
.
Penny & Sparrow – De verrassing van de avond
De grootste verrassing van de avond kwam van Penny & Sparrow, een duo dat het publiek volledig inpakte met hun loepzuivere samenzang en droogkomische podiumpresentatie. Hun zelfspot (“We’re just plumbers doing this as a hobby”) leverde lachsalvo’s op, maar zodra ze zongen, werd het doodstil. Soulvol, intiem en bloedmooi – een optreden dat nog lang nazinderde.
Van funk tot cumbia: een waardige afsluiting
Later op de avond bracht Neal Francis de zaal in beweging met zijn energieke mix van funk en rock – alsof zijn leven er van afhing. Tegelijkertijd vulden Chuck Prophet & His Cumbia Shoes de binnenzaal met onweerstaanbare Latin-grooves; zelfs buiten stond men nog in de rij om binnen te komen.
.
Conclusie
TakeRoot 2025 bewees opnieuw dat het genre americana springlevend is. Het festival bood niet alleen gevestigde namen, maar ook verrassende ontdekkingen en frisse geluiden.
.
Hoogtepunten: Alela Diane en Penny & Sparrow.
Slotconclusie: TakeRoot kan nog járen mee – zolang er muzikanten blijven die met hart en ziel muziek maken over liefde, verlies en het leven zelf.
Onze website gebruikt cookies om u een optimale surfervaring aan te bieden. Door verder te gaan accepteert u het gebruik van cookies. Voor meer informatie, lees onze Cookie Policy.
){kind=link}