Kiezen tussen avontuur en burgerlijkheid?
Yannick Dangre, ‘Tussenjaren’ 
Na een stilte van ruim zeven jaar maakt Yannick Dangre (1987) met ‘Tussenjaren’ een literaire comeback. Een roman over een vrouw, die op zoek naar vrijheid en avontuur, haar man en dochtertje heeft achtergelaten.
Dangre gooide al op 22-jarige leeftijd hoge ogen met ‘Vulkaanvrucht’, onderscheiden met de Debuutprijs 2011. Later volgden ‘Maartse kamers’ en de familiekroniek ‘De idioot en de tederheid’. Als dichter werd hij met ‘Meisje dat ik nog moet’ bekroond met de Herman de Coninckprijs. Na een jarenlange stilte is hij nu met ‘Tussenjaren’ terug van weggeweest. Een sterk melodramatische roman over een uitgesproken burgerlijk hoofdpersonage dat bij de lezer zelfmedelijden opwekt. Charles Dumont, een hartchirurg, is in alle opzichten een klassiek burgermannetje.
Een verrassing is het dan ook allerminst dat Sylviane, zijn geliefde en moeder van hun dochtertje Claudia, op een dag uit zijn leven verdwijnt. Het enige wat ze hem nalaat is een briefje met het voorstel elkaar na dertig jaar op een plein in Napels weer te ontmoeten. Inmiddels is Dumont hertrouwd met Delphine. Het koppel telt twee kinderen: Julie én uit zijn vorige relatie: Claudia.
Uiteraard is Delphine op de hoogte van zijn vorig leven, maar veel vragen stelt ze zich daar niet over. Wat zich in het hoofd van haar man allemaal afspeelt, daar heeft ze uiteraard het raden naar. Eigenlijk is die Charles Dumont niets anders dan een zielenpoot. Een mannetje dat de waarheid schuwt, zichzelf voortdurend bedriegt. Waarom heeft hij zijn dochter Claudia nooit de waarheid over haar moeder verteld? En hoe pijnlijk is het voor zijn echtgenote Delphine telkens als de naam Sylviane valt?
‘Ik voel een knauw van spijt, van ondankbaarheid, precies omdat Delphine, nadat ik mijn vierjarige dochter als een loodzware koffer uit mijn oude leven had meegesleept naar het hare, Claudia onmiddellijk als haar eigen vlees en bloed had beschouwd.’
Is Charles Dumont bang van het leven?
Zou het kunnen dat Dumont bang is om voluit voor het leven te gaan? Een leven boordevol creativiteit – Sylviane droomde ervan ooit een succesvolle actrice te worden – dat hij uiteindelijk verruilde voor een carrière als cardioloog. Onder het valse voorwendsel van een medisch congres reist hij naar Napels in de hoop er zijn vroegere liefde terug te vinden. Een aantrekkelijke en sensuele vrouw wier leven bruist van uitdagingen. Een klassiek gezinnetje is absoluut niet aan haar besteed. Ze bijt zich liever in het volle leven vast, raakt aan de fles en sukkelt vervolgens in een depressie. Bovendien zijn de talloze verwijten aan het adres van haar man niet van de lucht.
‘Waarom ben je zo verdomd bang van het leven, van het vuur dat we ooit door onze bloedbanen voelden razen? Jij zou je het liefst dag en nacht thuis verschansen, diep weggedoken in een boek of film, of misschien ben je nog liever in de operatiekamer van je, zodat je andermans bestaan kunt verlengen en vooral niet hoeft na te denken over dat van jezelf.’
Over de structuur van deze roman is goed nagedacht, helaas ontbreekt het aan een flinke dosis lichtvoetigheid. ‘Tussenjaren’ verdrinkt in opgeklopte dramatiek, een voortdurend oprakelen van getuigenissen en een opgezwollen taalgebruik. Het open einde is een vondst die niet door iedereen op handgeklap zal worden onthaald. Blijft de vraag waar Dangre met dit boek uiteindelijk heen wilde?
