Shame heeft niks om zich voor te schamen
Shame ‘Drunk Tank Pink’ 
We mogen eindelijk de muziekafdeling van Cutting Edge met een rotvaart in gang trappen dankzij de Britten van Shame. ‘Drunk Tank Pink’ ligt niet eens mijlenver van hun debuut ‘Songs of Praise’ uit 2018 af. Zonder letterlijk veel meer-van-hetzelfde te leveren, destilleren de heren elf nummers uit eenenveertig minuten. Dat hoort zo en niet anders!
Opener ‘Alphabet’ klokt zelfs binnen de drie minuten af en serveert de stevigste portie gitaargeweld waar Shame op prat gaat. Snoeiharde UK punk zoals wij die echt graag hebben. ‘Nigel Hitter’ is dan weer Franz Ferdinand met een stevige hoek af. ‘Born in Luton’ geeft Happy Mondays lik op stuk.
Je moet het absoluut wel hebben voor het unieke stemgeluid van Shame-zanger Charlie Steen. We kunnen alleen maar hopen dat dat de brave man zijn echte naam is of dat hij die nog had liggen van een ver verleden in de porno-industrie. Gelukkig klinkt Charlie als een bezopen hooligan die je in de verkeerde pub aan de toog treft. De vocale capaciteiten van de brave man zijn geënt op het allerbeste dat Henry Rollins ooit heeft ten berde gebracht. You love it or you hate it. Schreeuwen, tieren, parlando’s en meer dan een kwarttoon naast de gewenste toonhoogte bekken, dát is Charlie Steen. Als dat niet zo verdomd lekker klonk, hadden we onze jas al aangedaan. Steen is de enige man op aarde die klinkt alsof hij geboren is tijdens de hoogdagen van punk en nog steeds maar drieëntwintig jaar oud is.
Het gitaarwerk en de riffs op ‘Drunk Tank Pink’ klinken alsof ze in een verloren repetitiehok werden opgenomen met een Tandy-cassetterecorder en een oude Maxell-cassette. De eerlijke lo-fikwaliteit spat er af en dat is in deze overgeproducete tijden een verademing. Ben jij het dan niet beu dat een gemiddelde rockband zijn album schrijft en opneemt op een MacBook?
En plots, vanuit het niets, krijg je een trage sleper als ‘Human, for a Minute’ geserveerd, waarop de postpunkers hun liefelijkste kant bovenhalen. De sfeer is er meeslepend, en Steen klinkt plotseling als een hypnotizerende sjamaan die ons aanmaant mens te worden ‘just for today’. Net zoals de spaarzame enkele pianonoot die her en der opduikt doorheen de plaat waar wij absoluut verliefd op zijn. Ongetwijfeld een van de hoogtepunten van deze plaat.
Op de webstek van de Britten vinden we een uitgebreide tournee terug, deels in het V.K. en zowaar ook een optreden in Trix in oktober 2021. Laat ons hopen dat Shame woord kan houden. Als wij nu allemaal een prikje gaan halen, kunnen we hopelijk samen met Steen en co onze strot nog een keer hees brullen. Het zal deugd doen!
