Donder speelt vrij met impressionistische en dwarse klanken
Donder, ‘De wonderen’ 
Het jonge jazztrio Donder bestaat intussen goed tien jaar. Ook is het trio met het nieuwe ‘De wonderen’ (uit via W.E.R.F. label) alweer toe aan een vijfde album. Dat nieuwe album verschuift de focus helemaal naar de kleine mirakels, naar de onvoorziene toevalligheden, ‘de wonderen’ die het leven in petto heeft.
‘De wonderen’ wordt ook gepromoot als een terugkeer naar de roots van dit trio, wat na de concertreeks ‘Donder in het donker’ en het op muzikaal onderzoek naar folkcomposities geruggesteunde ‘Het verdriet‘ album niet eens zo echt héél verrassend lijkt.
Nieuwe creatieve en expressieve mogelijkheden
Donder geeft overigens ook helemaal niet om muzikale labels. En blijft zodoende met ‘De wonderen’ gewoon haar best eigenzinnige ding doen. Heerlijk vrijuit laverend tussen pop, folk, ambient en dwarse, improvisatorische jazz zoekt het trio bestaande uit Casper Van De Velde (o.a. Schntzl,..), pianist Harrison Steingueldoir en contrabassist Stan Callewaert telkens weer naar nieuwe creatieve en expressieve mogelijkheden. Soms roepen ze daarbij enige hulp in, zo werkte de groep eerder al samen met muzikanten zoals Sigbjørn Apeland, Lars Greve en Karel Van Deun.
Op het in een kleine concertzaal in Mechelen opgenomen ‘De wonderen’ tovert Donder een hele wereld bij elkaar. Hoewel het instrumentarium met piano, contrabas en drum best klassiek oogt, klinkt de muziek die Donder naar voren brengt helemaal niet zo klassiek. Maar wel eerder experimenteel. Het trio maakt vrij gebruik van verschillende elementen, genres en stijlen (jazz, pop, folk, ambient,..) die een soort eigenzinnige kruisbestuiving teweegbrengt die ook best eigen is aan de speelse manier waarop Donder op muzikaal vlak tewerkgaat.
Speels en dwars, met poëtische insteek
Veelzeggend is misschien ook de manier waarop dit pianotrio zich geen restricties wil opleggen. Dat blijkt deels ook uit heerlijk speelse composities zoals ‘Het mierenlied‘ waarvoor 3D- en motion designer Robbe Callewaert een best knappe video voor maakte. Wat daarnaast ook opvalt zijn de wat poëtische songtitels die soms cryptisch en mysterieus verwijzen naar de vele wonderen die het leven al dan niet prijsgeeft.
Hoewel de muziek van Donder zeker niet altijd even voor de hand ligt, valt onder meer op hoe de groep zoals tijdens ‘Waterval’ speelt met erg dwarse, percussieve insteken. En dat terwijl er evengoed hevige, stormachtige passages zoals ‘Vader ademt’ opduiken die een eerder filmisch en nostalgisch karakter hebben. Evengoed zijn er verschillende composities die een intiem, sterk ingetogen en lyrische kant van de groep opzoeken, zoals onder meer het geval is bij ‘Jouw blauwe ogen’ of bij Schapenoogwals’ (fraaie titel alweer!).
Experimenteel
Het nieuwe Donder album bevat intrigerend luistermateriaal. Soms best experimenteel van aard, wat onder meer blijkt uit kleine, impressionistische composities die vaak zoekende, schurende en wroetende geluiden bevatten. Het siert de groep dat zij afwisselt tussen liedjes die doen dagdromen (de wat elegische pianosong ‘Wolkenkrabber’) en composities die soms echt heel andere wegen opzoeken zoals de olijke quasi-popsong ‘Het mierenlied’. ‘De wonderen’ is een prima album voor liefhebbers van muziek die zich niet door label of categorie laten vangen.
