‘Soul’ is de meest volwassen Pixar tot nu
Soul (2020) 
Wie van Pixarfilms houdt, keek ongetwijfeld reikhalzend uit naar ‘Soul’, de nieuwe film van regisseur Pete Docter. Docter is sinds enige tijd baas bij de animatiefilmstudio en ook eigenhandig verantwoordelijk voor pakkende pareltjes als ‘Up’ en ‘Inside out’. Onder andere in die films wist hij met één verhaal verschillende generaties te bereiken.
Aan de oppervlakte lijken het verhalen voor kinderen, met veel actie en humor. Maar een volwassen publiek ontdekt er meer diepgang in, meer – welja – soul. De vermelde films zijn telkens geanimeerde observaties over het leven. De vraag was dan natuurlijk of Docter, samen met co-regisseur Kemp Powers, dat soort combinatiespel in deze ‘Soul’ zou kunnen herhalen.
Wel, ja en nee. Want hoewel we een – overigens prachtig – getekende film zien, met zelfs een sprekende kat erin, lijkt deze prent er ons een waar kinderen met open mond naar zullen kijken. En niet omdat wat er te zien is zo knap is (we herhalen: prachtige beelden!), wel omdat de concepten die in de film voorkomen hun petje vermoedelijk te boven gaan.
Lees verder onder de video.
In ‘Soul’ ontmoeten we Joe (Jamie Foxx), een jazzleraar in een middelbare school. Van jongs af aan is hij gebeten door muziek. Maar herhaalde pogingen om het tot echte muzikant te schoppen, mislukten altijd. Net op de dag dat hij op school een vast contract krijgt aangeboden, lijkt daar verandering in te komen.
Alleen: een misstap eindigt voortijdig zijn leven, en Joe gaat op weg naar het hiernamaals. Hij blijft zich op de rolband daarnaartoe evenwel met alle kracht verzetten, sukkelt van die band af en ploft zacht in het hiervoormaals. Het is de plaats waar de zieltjes gevormd worden, voor ze op aarde een plek in een nieuw mensje krijgen. Via 22 (Tina Fey), een zieltje dat niet naar de aarde wil, ziet Joe zijn kans schoon om zelf terug te keren …
Het knappe aan ‘Soul’ is dat de film twee tekenstijlen perfect op elkaar laat aansluiten. Enerzijds zie we Joe in een gestileerd New York, dat gloeit in het avondrood. Belichting is echt straf in deze prent. In één sequentie glijdt de camera over een saxofoon, de reflectie is ongeëvenaard. Aan de andere kant komen we in het veel meer conceptuele hiervoormaals, met de klare lijn à la Hergé naast fluffy blobjes die zieltjes moeten voorstellen en gebouwen die zacht als wolken zijn.
Lees verder onder de video.
Blackness omarmd
‘Soul’ is de eerste Pixar waarin een Afro-Amerikaanse man de hoofdrol speelt, en waar die blackness de film ook op andere manieren doorspekt. In de muziek, bijvoorbeeld. ‘Jazz,’ zo zei Joe’s vader ooit, ‘is black improvisational music, one of our great contributions to American culture’. De jazz in de film is gecomponeerd door Jon Batiste, de bandleider die bekend is van Stephen Colberts Amerikaanse latenightshow. De makers keken ook goed naar zijn manier van pianospelen om Joe daarop te enten.
Wanneer Joe (en kat) in gesprek gaat met zijn klerenmakende moeder, voel je ook de familieband, zie je dat verleden en die specifieke geschiedenis. Je ziet ze in de mimiek, in de ogen. Ook de interactie met mama’s naaisters en met de mannen in het kapsalon dragen daartoe bij.
‘Soul’ is knap en leent zich tot herbekijken. Knap hoe concepten als voorbestemdheid, karaktereigenschappen tot zelfs burn-outs worden – vergeef ons de woordspeling – uitgedocterd. Er is wel relatief weinig actie en de film zweeft zelfs wat. Voor kinderen misschien niet ideaal, maar voor volwassenen misschien wel een verademing. Het zorgt in elk geval voor veel mooie, genuanceerde momenten. Ze ontroeren niet tot tranens toe zoals in ‘Up’, maar blijven hartverwarmend.
Meer dan het bekijken waard dus, die ‘Soul’, maar wel alleen op Disney+. Aangezien de cinema’s dicht zijn en het streamingkanaal duidelijk niet alleen wil teren op het succes van ‘The Mandalorian‘ (hallo ook ‘Wandavision’), is de film enkel daar te bekijken.
