De fluisterende gitaarpracht van Jonas Meersmans
Jonas Meersmans, ‘Glassman’ 
De Antwerpse gitarist/componist Jonas Meersmans (Codasync,..) speelt al geruime tijd aan de zijde van Stef Kamil Carlens & The Swoon. Daarnaast maakt hij ook deel uit van de liveband rond gitarist/sitarspeler Nicolas Mortelmans. Met respectievelijk ‘Monnift I‘ en Monnift II‘ bracht hij eerder al twee kleine pareltjes van albums in eigen beheer uit. Die bewezen dat Meersmans een erg getalenteerd gitarist/componist is die meer dan bijzondere muziek in de vingers heeft. Iets dat het internationaal opererende Tompkins Square label en nu ook het Belgische W.E.R.F. label ook in de gaten hebben.
Opzoeken van nieuwe muzikale sporen
Wie eerder al kennismaakte met de ‘Monnift’ albums weet dat de nobele kunst van fingerpicking-gitaar centraal staat. Op die albums overheerste het akoestische gitaarspel, met wat lichte ondersteuning door streepjes viool en franse hoorn. Het nieuwe ‘Glassman’ album sluit daar erg goed op aan, al wordt het muzikaal speelterrein deze keer wél wat vergroot. Zo duikt er in het weidse, brede geluid dat Meersmans samen met multi-instrumentalist Michael Lamiroy (Moonboat) brengt ook wat contrabas en elektrische gitaar op.
Impressionistisch en filmisch
Als album mag het eindresultaat zowel impressionistisch als filmisch heten. Impressionistisch, daar het ook nu weer primair gaat om intrigerende, intieme en instrumentale klanklandschappen. Die suggereren ook de eerdere praktijkervaringen die Meersmans opdeed met theater of film of met allerhande optredens (solo of met kleinere bezetting). Al valt op het ‘Glassman’-album misschien nog het meest de prachtige, fijnzinnige arrangementen op. Zo is de inbreng van zowel contrabas (Beeckman) en vooral viool/synth (Lamiroy) meer dan wezenlijk. Tijdens het langzaam ontsporende ‘Gabilan’ en het gruizelige en duizelingwekkende ‘Kyzart‘ krijgt de luisteraar ook wat stevige elektrische gitaarpartijen te horen. ‘Glassman’ bevat dus duidelijk méér dan enkel akoestische gitaar alleen.
Muzikale traditie
‘Glassman’ bevat zes veellagige, maar melodieuze composities. Die laten zich het best beluisteren als een fraaie en sterk overtuigende suite. Dromerige, licht psychedelisch getinte gitaarescapades zoals ‘Boomerang‘ (met kundig gebruik van loopstations) en ‘Shoanet‘ die al wat langer bestaan geven aan dat de muziek van Meersmans in een muzikale traditie van roots, folk en blues zit waarbij muzikale aangrijpingspunten bijvoorbeeld gitaristen zoals pakweg Robbie Basho, Ryley Walker, Glenn Jones of Steve Gunn kunnen zijn. Net zoals een gelijkgestemde muzikant zoals gitarist / sitarspeler Nicolas Mortelmans dat is. Luister maar eens naar de respectievelijke versies van ‘Sol‘ (op Mortelmans’ album ‘Maya’) en die op ‘Glassman’.
Toch onderscheidt ‘Glassman’ zich daarvan. Want het soms spartaans kale gitaarspel van Meersmans dat overigens iets heel oorspronkelijk en authentiek in zich heeft, wordt nu ook knap verruimd met ondersteuning van muzikanten zoals Lamiroy (viool/synth) en Beeckman (contrabas) die het eerder rootsy aandoende soundpalet fraai verbreden. Net dat maakt ook dat we in heel korte tijdsspanne oprecht aan dit door Tim Vanhamel (Millionaire,..) geproduceerde ‘Glassman’ – een prachtplaat – verknocht geraakt zijn.
Het met fraai artwork van avonturier Robert Pommier opgetuigde ‘Glassman’ is het soort album waarvan je eigenlijk enkel maar kan hopen dat het met een beetje goede wil van radiozenders en muziekprogrammatoren hier ten lande opgepikt zou worden. Dat is meteen ook een erg warme oproep om naar een van de liveconcerten van Jonas Meersmans te trekken.
