Halle Bailey schittert als Ariël in zeer genietbare update van ‘The Little Mermaid’
‘The Little Mermaid’ (2023) 
Twee seconden. Zolang duurt het voor je alle controverse rond ‘The Little Mermaid’ helemaal vergeten bent. Dankzij ervaren musicalregisseur Rob Marshall (‘Chicago’, ‘Mary Poppins Returns’) en nieuwkomer Halle Bailey is de meest gecontesteerde van alle live action-remakes van Disney alsnog een van de betere geworden.
Een oud recept…
Het recept van de nieuwe versie blijft hetzelfde als in de animatiefilm uit 1989. Zeemeermin Ariël (Halle Bailey) gaat gebukt onder de strenge wet van haar vader, de zeekoning Triton (Javier Bardem). Zoals de Disneytraditie het wil, droomt ze van een leven buiten de haar strikt opgelegde grenzen. Ariël is gefascineerd door wat er zich boven het wateroppervlak afspeelt en wil niets liever dan de wereld ontdekken van de knappe prins (Jonah Hauer-King) die ze van een schipbreuk redde. Voor ze het concept van belastingen ontdekt en zich bedenkt, wordt de kleine zeemeermin om de tuin geleid door haar verguisde tante Ursula (Melissa McCarthy), die haar een stel benen geeft in ruil voor haar betoverende sirene-stem.
Rob Marshall en zijn scenarist David Magee zijn erin geslaagd een mooi evenwicht te bewaren tussen nieuwe elementen en de beste ingrediënten van de animatiefilm die het zwalpende Disney destijds uit het slop trok. De voor velen nostalgische tonen van hits als ‘Part Of Your World’, ‘Kiss The Girl’ en ‘Under The Sea’ zijn vakkundig en respectvol geüpdatet. Ogen en oren worden verwend tijdens de muzikale sequenties.
… met nieuwe kruiden
Tot spijt van wie het benijdt, is Halle Bailey de belangrijkste factor in het succes. Ze zingt, zwemt en danst alsof ze nooit iets anders gedaan heeft. Bailey geeft alle criticasters lik op stuk, met haar stem én haar acteerwerk, en mag zich zonder schroom de beste Disney-prinses sinds Emma Watson noemen.
Ook het muzikale departement heeft een update gekregen. ‘Wild Uncharted Waters’ helpt bijvoorbeeld de evolutie van Prince Eric van eye candy tot romantische lead onderbouwen. Jammer genoeg heeft ook Lin-Manuel Miranda, een van de meest overschatte artiesten van het moment in Hollywood, iets in de pap te brokken. Dat betekent: twee volstrekt overbodige liedjes die letterlijk de plot vertellen met een paar funky noten eronder.
Iets te veel waterpret
Het scenario ligt in lijn met de liedjes. Al wat uit de animatiefilm komt, raakt de juiste snaren. De toevoegingen daarentegen zijn van een eerder wisselvallige aard. Dat er anno 2023 meer tijd besteed wordt aan de bloei van de romance tussen Ariël en de prins, is meer dan welkom. Ook de verhuis naar een Caraïbisch aandoende setting voelt natuurlijk aan.
Het probleem met al die toevoegingen is dat ‘The Little Mermaid’ daardoor afklokt op 135 minuten. Daarmee volgt hij dan wel de huidige trend die blockbusters ruim boven de twee uur ziet gaan, maar om zoiets te doen werken heb je meer verhaal nodig. Scènes zijn vaak te lang en werkelijk élk personage – met zeeheks Usula op kop – krijgt meer achtergrond. Het tempo in het midden is het grootste slachtoffer.
Een paar personages naar de achtergrond dwingen zou de speelduur deugd gedaan hebben. Flounder (Botje in het Nederlands) had zelfs gerust geschrapt mogen worden. In 1989 nog een schattig personage, nu een weinig toevoegend visje dat door toedoen van CGI met een doodse blik rondzwemt als lag hij te grillen op een of andere Vlaamse barbecue tijdens een verlengd weekend in mei.
Ondanks de veel te lange speelduur, iets waar zowat elke live-action remake van Disney zich schuldig aan maakt, levert ‘The Little Mermaid’ genoeg land- en waterpret in ruil. De magie blijft dezelfde als in 1989 en Halle Bailey verovert alle harten als Ariël. Dé ideale familiefilm om de zomer mee in te zetten.
