Stephen Fry toont het in ‘Mythos’ eens te meer: The Gods must be crazy
Stephen Fry, ‘Mythos’ 
Net nu het vak Oudgrieks op de middelbare scholen een boost lijkt te kunnen gebruiken, brengt uw favoriete Engelse komiek, acteur, tv-maker en allround good fellow Stephen Fry zoden aan de dijk met een geweldig overzicht van de Griekse mythologie. Fry, zelf de Griekse beginselen toegedaan, al heeft dat hier absoluut niets mee te maken, combineert zijn meesterschap als verteller met een vernuftig inzicht in de oude materie.
Voor we wild enthousiast worden, rijst er bij een dergelijke uitgave altijd enige scepsis. Als een celebrity zich ver buiten zijn vakgebied waagt, aarzelen wij altijd even om sterren uit te delen. Denk maar aan Fry’s boezemvriend Hugh Laurie die vorig jaar nog een pianoplaat uitbracht. Aangenaam plaatje, dat wel, maar zonder de naam Hugh Laurie op de hoes had niemand in onze contreien van het kleinood gehoord.
Fry is gelukkig naast een geweldig en entertainend verteller ook een liefhebber en kenner pur sang. In plaats van gortdroge materie te spuien, brengt hij de verhalen alsof ze eergisteren plaatsvonden. Fry legt de oergoden, titanen en mindere goden kleine dialogen in de mond die het verhaal tot verteerbare materie herleiden, zonder dat het ooit knullig overkomt.
De etymologie die we van het Oudgrieks en Latijn hebben overgenomen, behandelt Fry tussen de regels door, en, ere wie ere toekomt, de vertaler slaagt er wonderwel in om Fry’s taalgrapjes naar het Nederlands om te zetten.
De stamboom in het begin van het eerste hoofdstuk is onvolledig, maar o zo nodig om de (vaak incestueuze) relaties tussen de godheden te begrijpen. En al weet je halverwege niet precies meer wie de nicht van de halfbroer van Poseidon heeft bezwangerd, Fry verhaalt zodanig dat je nooit het gevoel krijgt niet bij de les te zijn.
Wie, net zoals wij, op school nooit klassieke talen heeft gestudeerd en bijgevolg de Griekse mythologie nooit heeft meegekregen, heeft met dit lijvige werk een pareltje in handen om van te smullen. Geen betere docent om je wegwijs te maken in de krochten van Hades’ onderwereld dan Stephen Fry. Maar ook wie braaf, om de ouders te plezieren, Grieks-Latijn doorworstelde, kan een hoop lol beleven met de lichtjes opgesmukte vertelsels van Fry.
