Disney laat in ‘Luca’ meer dan vriendschap zien
‘Luca’ (2021) 
Met ‘Luca’ heeft Pixar weer zijn bijdrage geleverd voor het Disney-aanbod van deze zomer. Het resultaat is geen nieuw meesterwerk, maar wel een mooi project waarvoor de passie op het scherm te zien is. Én er zit zowaar een primeur in!
Een Genuaan, een zeemonster en een obese kat
De regie en het verhaal zijn van de hand van Enrico Casarosa, een Genuaan van oorsprong met een pak ervaring binnen het visuele departement van Pixar. Casarosa vertaalt het klassieke recept van Pixar naar de hem vertrouwde omgeving van een Italiaans vissersstadje. In de baai bij het stadje woont het schattige zeemonster Luca. In zijn zeemonstersdorp op de bodem van de baai beperkt het leven zich tot zwemmen en werken voor zijn ouders. Maar Luca wil méér.
Luca is gefascineerd door de wereld aan de oppervlakte en droomt ervan op ontdekking te gaan. Helaas zijn de mensen op het land als de dood voor zeemonsters en hebben ze bijgevolg steeds een harpoen op zak die groot genoeg lijkt om zelfs Moby Dick neer te halen. Net als in recente Pixarparels als ‘Coco’ en ‘Moana’, moet het hoofdpersonage dan ook opboksen tegen een ambitiefnuikende omgeving, in dit geval zijn ouders. Zo’n soort omgeving waarvan je zou willen dat mensen als Kat Kerkhofs er wat vaker in vertoeven. Luca slaagt erin om naar de oppervlakte te ontsnappen en samen met zijn nieuwe vriend Alberto trekt hij op avontuur naar het vissersdorp.
Beweren dat ‘Luca’ even hoge toppen scheert als sommige van zijn recente voorgangers, is de waarheid geweld aandoen. Daarvoor is de plot misschien net te dun. Desalniettemin is het een zeer vermakelijke rit die geen moment verveelt. Dankzij de speelduur van iets meer dan anderhalf uur blijft het tempo hoog genoeg. Ook het scenario heeft voldoende dikte om niet af te haken. De moppen werken en er is een enorme variatie aan leuke nevenpersonages die zowel bij kinderen als volwassenen populair zullen zijn. De absolute uitschieter is een eigenwijze, obese kat die dezelfde schuurborstel van een snor draagt als haar eigenaar. De schrijvers hebben zich duidelijk geamuseerd.
Meer dan vriendschap
Het potentieel tot succes ligt voor ‘Luca’ niet in het verhaal, maar eerder in de personages. Niet omdat de protagonisten erg likeable of herkenbaar zijn, zoals wel vaker bij een Disney-Pixar samenwerking. Wél omdat ‘Luca’ voor een belangrijke primeur zorgt. Vier jaar nadat er met Lefou in ‘Beauty and the beast’ voor het eerst stevig gehint werd naar een alternatieve geaardheid voor een van hun personages, komt Disney op de proppen met een eerste homoseksueel hoofdpersonage.
Hoewel het nooit echt uitgesproken wordt en een letterlijke bevestiging uitblijft – de Chinese en Russische markt zijn net iets té belangrijk om zomaar te skippen – is het duidelijk dat Luca en Alberto meer dan vriendschappelijke gevoelens voor elkaar koesteren. Het verbergen van een andere identiteit om aanvaard te worden door de buitenwereld is een metafoor voor hun innerlijke strijd. Bovendien koestert Luca idyllische dagdromen over Alberto en knuffelen ze vaak genoeg om een gemiddeld Hongaars parlementslid in deze tijd ongemakkelijk op zijn stoel te doen schuifelen. Dat de film niet verlegen zit om een paar vette knipogen naar ‘Call me by your name’, lijkt het vermoeden enkel te bevestigen.
‘Luca’ is het absoluut waard om een regenachtige zomerdag mee te vullen. Wie zin heeft in meer dan anderhalf uur plezier, wordt aangeraden om ervoor de Oscargenomineerde kortfilm ‘La luna’ te bekijken. Deze zeven minuten durende parel was tot voor kort het enige regiewerk van Casarosa. Wie vervolgens ‘Luca’ ziet, zal enkele leuke referenties terugvinden.
