Bart Chabot herdenkt zijn trouwe vrienden
Bart Chabot, ‘Hartritme’ 
Na het vorig jaar enthousiast ontvangen ‘Mijn vaders hand’ maakt Bart Chabot (1954) duidelijk haast met het publiceren van zijn herinneringen. In ‘Hartritme’ roept hij zijn overleden hartsvrienden Herman Brood, Jules Deelder en Martin Bril weer op het podium.
Liever geen al te snel succes
Als je Chabot iets moet nageven dan is het dat hij van alle markten thuis is. De man is zowel dichter, performer, biograaf van Herman Brood en bij het brede publiek bekend als beeldbuisbestormer. Haal hem in een tv-studio en je gaat als kijker op het puntje van je stoel zitten. De man staat nu eenmaal voor verbaal vuurwerk en quotes die blijven hangen. Het kan hem, hoe gek het ook klinkt, niet eens zoveel schelen hoe succesvol hij is. Daar is het hem allerminst om te doen:
‘Vergooide ik geen kostbare tijd met al dat reizen en trekken en kon ik niet beter plaatsnemen aan de schrijftafel, om wondertjes te schrijven die van het papier konden loskomen en opstijgen: was dat niet wat me te doen stond in plaats van te gaan voor snel en tastbaar succes. Was het me daar niet ooit om begonnen, om wondertjes? Succes was zo ongeveer het minst interessant om te oogsten.’
Herman Brood, een soulmate
Ofschoon hij niet bepaald een groot stilist is, toch lukt het hem aardig de lezer mee te nemen in zijn behoorlijk turbulent familieverhaal. Na heel wat conflicten met zijn vader leert hij op een dag Herman Brood kennen. Er is vrijwel meteen een wederzijdse affiniteit. Wat wil je? Brood loenst en Chabot is scheel, dat schept een band.
‘We hoefden elkaar niets uit te leggen en wisten beiden dat dat tot onze dood zo zou blijven. (…) Er was geen weg terug: het verleden behoorde voorgoed tot het verleden. Ik had mezelf zojuist heruitgevonden. Althans, daar een begin mee gemaakt.’
Het is de periode van de punk waarin de Hagenaar tot over zijn oren wordt in ondergedompeld. Hij beleeft met Brood de gekste avonturen en raakt bevriend met Jules Deelder. Een tournee met dit excentrieke duo staat in de sterren geschreven. Zijn ster rijst snel, tv-optredens volgen met hoge snelheid. Optredens met schrijver Roland Giphart en Martin Bril maken hem nog beroemder in Nederland. Maar dan slaat het noodlot toe. Martin Bril wordt ziek en het doek valt definitief over een tweede geplande tournee.
Het zorgt voor een ontroerend en trefzeker portret van Bril, de alom geprezen columnist van de Volkskrant.
‘Ik kon wel janken toen ik Martin achter in de Mercedes zag zitten, met een vrijwel onherkenbaar gezicht; hij, man van de wereld, op wie ik dol was, en die nu, in zijn nadagen, door een taxi-chauffeur als een kind thuis diende te worden afgeleverd.’
Een rusteloze ziel, maar trouwe levenspartner
Heel wat aandacht gaat uiteraard uit naar Herman Brood wiens biograaf hij was en door zijn vader, toen consul in Vancouver, als tuig van de richel werd aanzien. Het kan hem weinig schelen; Brood is en blijft zijn soulmate for ever, iemand voor wie hij het in alle omstandigheden blijft opnemen. Als De Bezige Bij, zijn uitgeverij, Chabot met zijn manuscript Broodje gezond wandelen stuurt, is hij witheet van woede. Het zit hem zo hoog dat hij later, als Broodje gezond bij Nijgh & Van Ditmar, een bestseller wordt, hij bij wijze van protest door de brievenbusgleuf de gang van De Bezige Bij onderplast.
Typisch Bart Chabot, een te gekke nar, maar evenzeer een ernstig iemand die in ‘Hartritme’ met liefde en vol tederheid over zijn vrouw Yolanda en vier kinderen schrijft. Kortom, een boek van een rusteloze ziel die de lezer in de ban weet te houden door een geslaagde mix van leuke en wrange anekdotes.
