‘Wicked’ mikt naar de sterren met een ondermaats scenario
‘Wicked’ (2024) 
Met veel bravoure werd ‘Wicked’ aangekondigd als dé musical van het jaar. De Broadwayverfilming is een prequel op ‘The Wizard Of Oz’ en is zó ambitieus dat hij in 2 delen wordt uitgebracht. Met dit eerste deel heeft het tweeluik alvast een valse start genomen.
Fluffy roze gemengd met gifgroen
Ding-Dong! The witch is dead! Ariana Grande komt in het fluffy roze uit de hemel neergedaald te Oz om het heuglijke nieuws te verkondigen: de Wicked Witch of the West is dood. Het hele dorp danst en zingt, want de groene heks was staatsvijand nummer één. Tot een kritische stem uit de menigte oprijst en zich meent te herinneren dat de kol een vriendin was van Glinda – zo heet Grande’s personage. Het lijkt wel de onaantastbare J-Lo of Queen B die aan het gepeupel verkondigt hoe blij ze wel niet is dat Diddy eindelijk zijn verdiende loon krijgt.
De kritische vraag zet Glinda aan tot een verhaal dat na tweeënhalf uur nog maar in de helft zit. Op deel 2 is het immers nog een jaar wachten. Glinda vertelt hoe ze de Wicked Witch op de Shiz University leerde kennen als Elphaba (Cynthia Erivo), een boekenwurm die sinds haar geboorte overal gemeden en zelfs uitgelachen wordt omwille van haar groene huid. De boekenwurm en het egocentrische huppeltrutje Glinda liggen voortdurend in de clinch met elkaar. Tot Elphaba haar uitnodigt om de exclusieve magielessen van de directrice (Michelle Yeoh) bij te wonen. De twee tegenpolen groeien (eindelijk) naar elkaar toe.
High School Musical
Regisseur Jon M. Chu (‘Crazy Rich Asians’, ‘In The Heights’) spendeert dik anderhalf uur in de magische school voor een verhaal dat hij makkelijk in de helft van die tijd had kunnen bundelen. Op het einde van ‘Wicked’ weten we bijzonder weinig over de personages, behalve dan hun karikaturale trekjes.
Chu toont meer interesse in het typische flauwe high school drama. Een hoop 35-jarige acteurs die elkaar pesten, achter elkaars lief aanlopen en ondertussen hevig gechoreografeerd staan te janken dat er toch zoveel onverdraagzaamheid in de wereld is, het is allemaal wel érg kinderlijk. Bijhorende dialogen zijn zelden snedig en vaak cliché. En de liedjes – op het catchy Pop-u-lar na – zijn we nu al vergeten. ‘Wicked’ is één nummer over basketbal verwijderd van ‘High School Musical’ met budget.
Een volwassenen publiek mag toch meer verwachten. Of moeten die het echt pikken dat tot het bot afgetrainde mannen en vrouwen uit de schminkstoel komen om vervolgens 160 minuten lang, zonder enige vorm van gelaagdheid, in hun gezicht te roepen dat ze niet mogen oordelen op basis van uiterlijk? Met hun salaris kunnen ze alvast een nieuwe camion Ozempic bestellen.
Grande Show
Subtiliteit, of het gebrek eraan, heeft ook met regie te maken. De visuele vitaliteit die Chu in ‘In The Heights’ ten berde bracht, krijgt hij niet in ‘Wicked’ gepropt, hoezeer hij ook probeert. Zijn camera mist een zekere slagkracht. Dat personages zich om de haverklap een weg moeten banen tussen onnodige flash mobs, heeft daar veel mee te maken.
Dat gezegd zijnde, is het wel leuk om nog eens zoveel kleuren te zien in een film. Munchkinland, Shiz University en Emerald City zijn even kleurrijk als de hoofdpersonages, die tevens de lichtpuntjes van de film zijn. De 37-jarige Cynthia Erivo speelt meer dan behoorlijk als studente, maar Ariana Grande steelt in elke scène de show als de onuitstaanbare Glinda die uiteindelijk toch over een hart blijkt te beschikken.
Het is vooral de prestatie van Grande die na ‘Wicked’ nog in je geheugen blijft zitten. Uiteindelijk is dit eerste deel vooral een extreem uitgerokken opzet voor het tweede, waarin hopelijk wat meer gebeurt. Het antwoord op die vraag volgt eind 2025, wanneer de camion Ozempic weer leeg is en de volgende mag aanrukken.
‘Wicked’ speelt nu in de bioscoop.
