‘Death On The Nile’ vindt halverwege een stroomversnelling
‘Death On The Nile’ (2022) 
Vijf jaar nadat hij Michelle Pfeiffer en co ontmaskerde op de Orient Express, krijgt Hercule “probably the greatest detective in the world” Poirot alweer een mysterieuze moord op zijn bord. Niet op een trein deze keer, wel op een boot. En ook in ‘Death On The Nile’ blijft acteur-regisseur Kenneth Branagh trouw aan het werk van Agatha Christie.
Kannibaal op de Karnak
Na zijn avontuur op de Orient Express, snuift Hercule Poirot (Kenneth Branagh) de sfeer van het Londense nachtleven in de jaren ’30 op. In één van de meest exclusieve clubs ziet hij hoe Simon Doyle (Armie Hammer) zijn verloofde Jackie bijna levend opvreet op de dansvloer. Hammer, die recent onder vuur kwam te liggen vanwege kannibalistische neigingen naar zijn exen toe, blijkt zich zowaar al die tijd op zijn rol te hebben voorbereid.
Terug naar ‘Death On The Nile’. Wanneer Jackie hem voorstelt aan haar steenrijke boezemvriendin Linnet Ridgeway (Gal Gadot), heeft ze niet door dat Simon en Linnet als een blok voor elkaar vallen. Zes weken later trekt het kersverse koppel al naar Egypte voor een groots huwelijksfeest. Niet geheel toevallig belandt ook Poirot in het feestgedruis. Hij wordt uitgenodigd aan boord van de Karnak, die de aanwezige gasten meeneemt voor een betoverende cruise op de Nijl. Wanneer de jaloerse Jackie plots aan boord opduikt, wordt niet veel later een lijk ontdekt.
Een teaser voor ‘Cleopatra’
‘Death On The Nile’ begint met een vijftal minuten durende proloog om van te smullen. Poirot wordt op een clevere manier geïntroduceerd in de loopgraven langs de IJzer, terwijl hij een list bedenkt die zijn bataillon van een gewisse dood redt. De oorsprong van zijn nog steeds bombastische snor (al is ze iets fijnbesnaarder dan in ‘Murder On The Orient Express’) komt aan bod en ook ma chère Katherine, de vrouw om wie Poirot ook in de vorige film rouwde, krijgt een gezicht. En dat allemaal in prachtige zwart-witfotografie. Als de resterende twee uur van hetzelfde niveau waren, had Kenneth Branagh veruit de beste Poirot-film aller tijden gemaakt.
Helaas zakt het niveau nadien vrijwel onmiddellijk, zij het naar een nog steeds aanvaardbare hoogte. In het eerste uur blijft het opvallend rustig langs de Nijl. In ‘Murder On The Orient Express’ werd de spanning stelselmatig opgedreven dankzij de snedige dialogen, in ‘Death On The Nile’ is het toch vooral teren op de snor van Poirot en de ogen van Gal Gadot. Dat er in die laatste niet meteen een Meryl Streep schuilgaat, bewijst ze meermaals wanneer er écht geacteerd moet worden. Als het om elegantie en schoonheid gaat, is de Israëlische, na de piramides waar Poirot in alle rust zijn favoriete gebakje opsmikkelt, wél een achtste wereldwonder. Stiekem is het toch al uitkijken naar haar vertolking van Cleopatra, die binnenkort in productie gaat.
Branagh schittert als detective én als regisseur
Meer dan vijf jaar geleden, draagt Branagh het gewicht van ‘Death On The Nile’ volledig op zijn schouders. Als regisseur mag hij het geheel dan wel opfleuren met enkele knappe shots – niet alleen ziet de Nijl er wondermooi uit, Branagh gaat ook bijzonder creatief overweg met de beperkte ruimtes op de boot – , het verhaal komt pas echt op gang in de tweede helft van de film. Daar ligt het tempo ook stukken hoger dan in de eerste helft.
Toch blijf je met het gevoel zitten dat de sfeerzetting en de spanningsopbouw iets beter waren in de vorige film. Hoewel het een paar keer vermeld wordt, heb je bijvoorbeeld zelden écht het gevoel dat het broeierig heet is op de Karnak. Enkel wanneer Armie Hammer aan tafel zit met een knalrood hoofd – de traiteur had zijn mensenvlees wellicht te sterk gekruid – krijg je een visuele notie van de hitte. In de gelijknamige film uit 1978 komt dat beter uit de verf. Daarin barst Peter Ustinov haast uit zijn bezweet kostuum. Misschien is het overvloedige gebruik aan CGI in de moderne versie het probleem.
Dat Kenneth Branagh een geweldige Poirot kan neerzetten, was geen verrassing meer. Toch slaagt hij erin de besnorde Belg deze keer nog meer diepgang te geven. Branagh brengt zichzelf regelmatig in close-up in beeld op de momenten dat Poirot aan Katherine denkt. Dan moet je enorm veel vertrouwen hebben in je eigen acteerwerk. En dat blijkt terecht, want elke emotie die Poirot voelt, reflecteert in zijn azuurblauwe ogen. Op lichtvoetige momenten toont hij dan weer dat hij niet moet onderdoen voor zijn voorgangers Albert Finney en Peter Ustinov.
Net als zijn voorganger is ‘Death On The Nile’ al bij al vermakelijk popcorn-entertainment zonder dat het pretendeert meer te zijn. In tegenstelling tot zijn voorganger, hint de film echter niet naar een vervolg. Het verhaal van Hercule Poirot lijkt zelfs enigszins afgerond te zijn. Voorlopig blijft het wachten op nieuws, maar een derde keer Kenneth Branagh als Poirot blijft alvast iets om naar uit te kijken.
