‘Raven’: aangenaam verhaal, aangenamere tekeningen
Mathieu Lauffray, ‘Raven 1: Nemesis’ 
1666, in de Caraïbische Zee… leeft een of andere piraat. Zijn naam is Raven en met zijn bemanning entert hij een schip om te plunderen. Daar vindt hij een hulpeloze vrouw die hij wil beschermen… tot ze de hele boot laat ontploffen. Zo komt hij als enige overlevende terug aan op Tortuga, waarna hij al snel de bijnaam ‘Jona’ krijgt, ‘ongeluksbrenger’. Tot overmaat van ramp komt er een piraat naar het eiland die een veel grotere naam heeft: Lady Darksee. Snel komt hij erachter dat ze samenwerkt met de gouverneur om de verloren schat van Chichén Itzá te zoeken. Om van het label van ‘Jona’ af te geraken, besluit Raven om die schatkaart te stelen, maar al snel komt hij in confrontatie met zijn ravissante concullega…
‘Raven’ is een splinternieuwe piratenreeks die vooral avontuurlijk en spannend is, met af en toe een komische noot. Zo is ons hoofdpersonage een vrij onhandig persoon en blundert hij meermaals, waardoor hij heel wat wegheeft van de wereldberoemde Jack Sparrow. Lone wolf Mathieu Lauffray houdt ons vanaf pagina één bij de pinken met heerlijk tekenwerk en een spannend verhaal zonder al te veel poespas, gebaseerd op de novelle van Robert E. Howard ‘Black Vulmea’s Vengeance’. Zijn decors, waar hij meermaals een volledige pagina of zelfs twee aan besteedt, zijn het meer dan waard om bij stil te staan. Met ‘Long John Silver’ heeft hij al een piratenstrip op zijn cv staan, maar Raven is iets luchtiger, voor een breder publiek. Lauffray was al een fantastisch tekenaar, maar zet nu nog meer stappen in de goeie richting. Op naar de schat én deel twee.
