Natashia Kelly neemt poëzie als inspiratiebron op ‘Dear darkening ground’
Natashia Kelly, ‘Dear darkening ground’ 
De Belgisch-Ierse vocaliste Natashia Kelly timmert via verschillende ep’s (o.a. ‘The Uncanny’) en albums (‘Inside the wave’, met contrabassist Brice Soniano en gitarist Jan Ghesquière) aan een alsmaar uitdijend oeuvre. Straks wacht er haar, onder impuls van Jazzlab die haar selecteerden voor het Impuls-traject, een tournee die haar door het hele Vlaamse culturele landschap zal doen uitwaaieren. In haar rugzak: een fraaie band met doorwinterde rasartiesten zoals drummer/percussionist Dré Pallemaerts, gitarist Ruben Machtelinckx, bassist Yannick Peeters, pianist Nicolas Andrioli. En vooral: een verse reeks composities afkomstig van haar nieuwe plaat ‘Dear darkening ground’.
Kamerbrede vleugels uitspreiden
Wie de oren spitst, ontdekt dat Natashia Kelly meer dan ooit haar vleugels uitspreidt. Relevant en betekenisvol in dat opzicht is de vaststelling dat daar waar ze aan het begin van haar carrière zich vooral aan de slag trok met de meest uiteenlopende bezettingen – doorgaans bestaande uit slechts een sobere contrabas en vocal – er nu dus een heuse groep rondom haar is. Het geeft haar tussen rustieke folk en melancholieke, intieme jazz schipperende songs net wat extra reliëf. En tezelfdertijd biedt het haar de ruimte om nieuwe muzikale wegen te verkennen.
Poëzie en de kwetsbare natuur
Veelzeggend is ook de frase “just give me a little more time, my dear darkening ground” in het voorzichtig openbloeiende titelnummer van de plaat. De Duitse dichter Rainer Maria Rilke blijkt de bron voor deze fragiele meditatie rond de balans tussen de productieve mens en vrije tijd. Die stuurt de luisteraar via een eerder best zoete jazzballad richting een plaat waar hoofdzakelijk de onrustige, vaak erg wispelturige relatie tussen natuur en mens centraal blijkt te staan. Dat was eerder ook al het geval want ook op voorganger ‘Inside the wave’ werd de kwetsbare aard van zowel mens als natuur voorop geplaatst. Al is die soms erg artificieel verstoorde verhouding tussen mens en natuur nu misschien nog net iets meer uitgesproken.
Inspiratie voor haar nieuwe songs vindt Kelly vooral in de natuur, in poëzie, in wandelingen. Dat idee komt onder meer terug in de door eenvoud gekenmerkte beeldenrijkdom van ‘Miracle and mirage’ waar de bomen, de stilte en de storm, oceaan en wind en ook het contrast tussen licht en donkerte opvallend aanwezig tekenen. Al is de zorg voor de huidige omgang met het klimaat zeker niet het enige waar Natashia Kelly zich zoal zorgen over maakt.
Spel met schaduw en licht
Zo bijvoorbeeld zou je in het op sobere percussie terende ‘Shadows in the rain’ (een zowaar volledig hertimmerde Sting-cover) enige zorg over mentaal welzijn kunnen herkennen. Of evengoed het niet (goed) meer kunnen herkennen van de grens tussen werkelijkheid, waarheid en leugen. Hetgeen vrijwel naadloos aansluit bij ‘Illusions’ waar je in het erg elegante samengaan van inhoud (de al te herkenbare illusies die het dagelijkse leven steevast in petto heeft) en vorm (vocal/song) ook een echo van het oeuvre van de Canadese dichter/schilder Joni Mitchell ontwaart.
Soepele stem, spannende zijwegen
Op muzikaal vlak blijft Natashia Kelly grotendeels vasthouden aan jazz, folk en kamermuziek. Al merk je in songs zoals het best meeslepende, nog lang nazinderende ‘The mighty absence’ hoe ze zichzelf en haar muzikanten helemaal vrijuit laat gaan. Met zowel soepele, vocale harmonieën als met een erg overtuigende, soms improvisatorische zijwegen verkennende speeldrift. Zo vallen onder meer de zwierige piano-escapades van Nicola Andrioli op. Of ook de manier waarop Dré Pallemaerts (waarlijk een éminence grise in de muziekwereld) met immer rustige koelheid de drums en percussie voor zijn rekening neemt.
Naakt en kwetsbaar
Knap is ook hoe Natashia Kelly met poëzie als inspiratiebron erg onbevangen een doorwrochte torch jazz ballad als ‘Wilderland’ brengt. Een wat onrustig klinkende piano en daarbij dan Kelly’s stem: “fear is like a wilderland / you’ll never know where you’re going to land”. Ronduit fraai. Wat verderop is er het net iets meer swingende, met uptempo banjostreepjes opgetuigde ‘Panta rei’ waar ook de vingervlugge pianolickjes van Andrioli opvallen. Als uitsmijter is er nog het sobere, door groepsimprovisatie gekenmerkte ‘Wind song’. De band in volle glorie. En tezelfdertijd erg intiem en kwetsbaar, net zoals de natuur, net zoals de mens. Dat alles om maar te zeggen: ‘Dear darkening ground’ verdient uw aandacht. Kelly komt de nieuwe plaat live voorstellen tijdens een Jazzlab tour. Concertdata zijn te vinden op haar website.
