De beste boeken van 2022 volgens de redactie
De boekenredactie verslond het afgelopen jaar tal van boeken, van fictie tot non-fictie. Van de Lage Landen tot in Japan. Hier is onze top 10!
De 5 beste uit de Lage Landen
1. Jeroen Theunissen, ‘Ik = cartograaf‘
‘Ik = cartograaf’ is een eigenzinnig, ontzettend rijk boek van een schrijver die een unieke plaats inneemt in ons taalgebied.
‘Wandelend, heb ik wel eens gelezen, zou men zichzelf vinden, maar vaak als de vermoeidheid en het steeds gelijke ritme diep genoeg waren, verloor ik mijzelf in plaats van mezelf te vinden. Wie zou zichzelf ook willen vinden? Zo bijzonder ben ik niet.’
Karel bespreekt het hier.
2. Peter Terrin, ‘De gebeurtenis’
Peter Terrin, winnaar van de CE-awards 2022 met ‘Al het blauw’ staat ook dit jaar in onze top 10.
‘De gebeurtenis’ is een volgende fase in Terrins schrijverschap. De roman doet denken aan mozaïekfilms waarin personages elkaar onbewust kruisen. sommige personages zich in je hoofd zullen nestelen. Dit is alweer (zucht) een uiterst geslaagde roman van Peter Terrin.
Lees de volledige recensie van Karel hier.
3. Tom Lanoye, ‘De draaischijf’
In 2022 schreef Tom Lanoye weeral een meesterlijke historische roman.
Doe de mensen op het eerste zicht geloven dat ze van jou niet te veel moeten verwachten, zet je onbeduidendheid zelfs goed in de verf, maar knok je achter de schermen onstuitbaar naar de top.
Lees de volledige recensie hier.
4. Andy Fierens, ‘De Trompetten van Toetanchamon’
Tussen de grappen en absurde taferelen door maakt Andy Fierens ons warempel week, iets dat wat ons betreft nog vaker mocht gebeuren. En zo is dit een diverse poëziebundel geworden die je in huis moet halen.
ik ging in een landschap staan
en smeekte het gras om te groeien
tot niemand mij nog zag
Lees de volledige bespreking door Gert hier.
5. Alara Adilow, ‘Mythen en stoplichten’
Alle stoplichten op groen voor dit fonkelende debuut, waarin de woorden schuren en de taboes je in je gezicht uitlachen. Verzen die verhalen over een reis door lichaam en geest zoals weinigen ze maken. Alara heeft de beat beademd en gered.
Na alle gelaatsoperaties vrees ik nog
de voetstappen van jongens in mijn gelaat.
Ondanks mijn nepborsten maakt mijn spiegelbeeld
mij nog steeds misselijk. Een wond is een deur naar vele plaatsen.
5 internationale toppers
1. Banana Yoshimoto, ‘Kitchen’
In 1988 deed ‘Kitchen’ nogal wat stof opwaaien in Japan. Haar blik op eenzaamheid en verlies zorgde voor een ware ‘Bananamania’. Het boek was vooruitstrevend: de elegante vrouw Eriko ‘was geboren als man’. Ruim dertig jaar later is het vooral de intense schoonheid waarmee Banana Yoshimoto periodes van rouw omschrijft, die bijblijft.
Lees de volledige recensie door Lise hier.
2. Orhan Pamuk, ‘De nachten van de pest’
‘De nachten van de pest’ lijkt opgezet als een historische roman maar blijkt meer verrassingen in petto te hebben…
Iedere natiestaat wordt geschraagd door gemeenschappelijk gedragen verhalen. De vraag die Pamuk zijdelings opwerpt is prikkelend. Bekijken we nationale geschiedenis als een gefixeerde landkaart? Of is geschiedenis steevast een gebroken spiegel die we wisselend lezen?
Bekijk hier de bespreking van Karel.
3. Claudio Morandini, ‘Sneeuw, hond, voet’
‘Sneeuw, hond, voet’ is niet zomaar een leutig verhaal over een man en een hond. Morandini’s zesde worp is een bijzonder boekje. Even poëtisch als scabreus. Even grimmig als geestig. Literatuur die knalt.
‘En zodra de temperatuur iets oploopt, beginnen de blokken ijs te razen totdat ze uit elkaar spatten, worden ze getroffen door hoestbuien, geven ze toe aan luidruchtige knallen en scheten.’
Lees hier Lises bespreking.
4. Mohsin Hamid, ‘De laatste witte man’
‘De laatste witte man’ is de vijfde roman van de Brits-Pakistaanse schrijver Mohsin Hamid. Een hartverwarmend pleidooi om anders naar leven en liefde te kijken.
Hamid slaagt erin om de lezer anders naar de sociale werkelijkheid, leven en liefde te doen kijken. Zo schrijft hij een indringende en erg actuele roman.
Je vindt de bespreking van Philippe hier.
5. Edouard Louis, ‘Veranderen: methode’
De jonge Franse schrijver Édouard Louis weet ons weeral te boeien met zijn kwetsbaarheid en de ontmaskering van zichzelf. Hij spaart niets of niemand, ook zichzelf niet. En die eerlijkheid werkt heerlijk bevrijdend.
Soms weet ik niet zeker of mijn inspanningen iets hebben opgeleverd. Soms denk ik dat al dat vechten vergeefs is geweest en dat ik door te vluchten heb gevochten voor een geluk dat ik nooit heb gekregen.
De volledige bespreking van Elise vind je hier.
En niet te vergeten…
Femke Brockhus, ‘Kleine haperende vluchten’
Dit schreef recensent Lise erover:
Dit boek is schitterend af en klikt overal ineen. Het motto van Vasalis (met daarin de zin “Ik ben een oceaan van wachten”) en de titel die aan dezelfde Vasalis ontleend is. Als er een prijs bestond voor de mooiste titel, mocht hij naar Femke Brockhus gaan.
Aya Sabi, ‘Half leven’
Met ‘Half leven’ schrijft Aya Sabi een prachtig debuut over migratie, kolonialisme, racisme, de maatschappij van nu en toen. Zonder clichés.
Als je je verdriet en pijn zo diep in jezelf begraaft dat je er niet meer bij kunt, zakt ook de liefde en de genegenheid mee naar beneden, waardoor alles je koud laat tot je overspoeld wordt door dagenlang verdriet.
Elise bespreekt het werk hier.
