Brendan Fraser voelt zich in ‘The Whale’ als een (wal)vis in het water
‘The Whale’ (2023) 
De comeback kid. Geen schande om Brendan Fraser zo te omschrijven. Van tieneridool in slappe actiefims naar volwassen acteur met diepte en een verdiend Oscarbeeldje op de schouw. Natuurlijk kaapt ie ‘The Whale’ volledig, samen met tegenspeelster Hong Chau. Hun prestaties helpen de film naar een hoger niveau, maar helaas niet hoog genoeg om voor eeuwig in de annalen van de filmgeschiedenis gebeiteld te staan.
Leentjebuur bij ‘The Wrestler’
Fraser speelt in ‘The Whale’ de morbide obese Charlie, een leerkracht Engels die uit schaamte voor zijn eigen voorkomen uitsluitend online les geeft. Ondanks zijn onstabiele gezondheid weigert hij hulp te zoeken in een ziekenhuis. Hij rekent voor medische ondersteuning op Liz (Hong Chau), een verpleegster die hem erg genegen is. Daarnaast krijgt Charlie sporadische bezoekjes van Thomas (Ty Simpkins), een missionaris die Charlie wil bekeren.
Ten slotte is er nog Ellie (Sadie Sink), zijn dochter uit een eerder huwelijk. De twee hebben een lastige relatie, maar Charlie voelt dat zijn tijd stilaan op is en probeert de band met Ellie weer aan te halen. Toch blijft het opletten tijdens de film. Je zal je best moeten doen om je te herinneren wie er naast Brendan Fraser nog op het decor verschijnt. Dat maakt duidelijk hoe hard ‘George Of The Jungle’ de show steelt.
En toch, als er één iemand is die weet welke knopjes hij moet indrukken bij zijn acteurs is het wel regisseur Darren Aronofsky. De subtiele en kwetsbare Hong Chau heeft zichzelf wel enkele niveaus naar boven gekatapulteerd. Ze vormt samen met Fraser een bijzonder duo. Terwijl Fraser de hele film door extremen opzoekt is Chau een stem van rede, een verpersoonlijking van de meute en tegelijkertijd de enige die haar hoofd niet draait voor de problemen van anderen.
Vrijwel alles is positief, en toch is er iets met deze film waardoor je zeker weet dat je niet naar een klassieker aan het kijken bent. Misschien voelt het wat aan als recyclage. Aronofsky is niet vreemd van een moeilijk vader-dochterverhaal. De premisse van ‘The Wrestler’ uit 2008 doet in veel opzichten toch bijzonder hard denken aan zijn laatste werk.
De moeiteloosheid der emoties
Het centrale thema van de film probeert zijn werk te doen, maar schiet zijn doel bij momenten voorbij. Er wordt gezocht naar de psychologische invloed van obesitas op de moraal van mensen. Toch verliest ‘The Whale’ die inzet te vaak uit het oog. Het publiek raakt vervreemd door de schokkende manier waarop Aronofsky het verhaal probeert te vertellen. Dat voel je al vanaf seconde één, met een beeld dat je bij leven niet van je netvlies gewist zal krijgen.
Van een traan kan je nagenoeg zeker zijn, maar niet voor de juiste redenen. De film laat je huilen door de king size-momentjes van Fraser, die letterlijk lijf en leden in de strijd gooit en zo sympathie opwekt bij de kijker. Het verhaal zorgt niet voor emotie, de acteurs wel. Het voelt manipulatief aan. Makkelijk.
Huilen zal je doen, tranen met tuiten. Maar het zou oneerlijk zijn om de foutjes van de film daarom links te laten liggen. Petje af voor de krachttoer van Fraser en Chau die zichzelf boven een middelmatige film hebben gezet. Je moet het maar doen.
‘The Whale’ speelt momenteel in de cinema.
vis%20in%20het%20water){kind=link}