CE’s StripFax februari 2025

Technisch gezien behoort Bart Proost misschien niet tot de beste Vlaamse tekenaars, maar hij is wel een van de interessantste. Met zijn leuke jeugdreeks ‘Alexander de grote’ blijft hij aan de weg timmeren van succes, maar ondertussen maakt hij tal van fascinerende zijstappen. Voor de tweede keer tekent hij een biografie van een schilder, maar deze keer doet hij het nog beter dan bij zijn bio van Caspar David Friedrich. Niet alleen had Goya een veel boeiender leven, maar Proost weet in zijn eigen werk het licht en schaduw van de meesterschilder te laten doorschemeren. Leuk zijn ook zijn eigen interpretaties van de werken van de hofschilder. Jammer genoeg probeert Proost het lange leven van Goya in zo weinig pagina’s te vatten, waardoor je haast door de pagina’s vliegt. Maar de stripauteur geeft je zin om het werk van de Spaanse meester te herontdekken, en dat is toch het grootste compliment.

Een jongeman, Ulysses, lijdt onder het juk van zijn strenge vader, die in hem zijn opvolger ziet voor zijn bedrijf. Leren op school gaat hem niet af, maar als hij in een keuken terechtkomt, bloeit hij helemaal open. Onder leiding van een uitgerangeerde chef-kok, Cyrano, ontdekt hij zijn ware passie. De ervaren stripschrijver Dorison (Undertaker) en de culinaire weetal Cristau weten dit simpel verhaaltje naar een hoger niveau te tillen. Het is allemaal wat voorspelbaar, maar de sympathieke karakters houden je vast en de heerlijke maaltijden doen je smullen, al is het maar figuurlijk. Lichte kost, maar uitstekend bereid!

De Spaanse stripauteur Pinel (Kopje onder) waagt zich voor het eerst aan een scenario en bewijst meteen dat hij geen scenarist nodig heeft. Een jonge vrijwilliger probeert een oudere dame in een rusthuis over te halen haar kamer te verlaten, terwijl zij niet meer dan een potje schaak met hem wil spelen. Rondom dit schaakspel ontspinnen zich tal van nevenverhalen, waarbij de personages stukken voorstellen op het bord. Je hebt nietige, onderdanige mensen als pionnen, onvoorspelbare paarden of eenzame koningen. Het is werkelijk verbluffend hoe Pinel deze verhaaltjes aan elkaar weeft tot een samenhangend geheel. Zijn duidelijke tekenstijl zorgt ervoor dat alles overzichtelijk blijft, waardoor je wordt meegesleurd tot het ontroerende einde. Ingenieus maar ook innemend werk van een stripgrootmeester.

Een klein meisje wordt ontvoerd om als soepingrediënt te dienen in de keuken van een Oger. Wat volgt is een spannend relaas van hoe ze niet alleen aan de soep weet te ontsnappen, maar ook hoe ze in het bizarre restaurant met klanten als een koppel reuzen en de Minotaurus, weet op te bloeien. Dit moderne sprookje is een spannend, fantasierijk relaas met wat diepere wijsheid over eenzaamheid, opgroeien en je weg vinden ondanks alle tegenslagen. Het verhaal is op zich al geslaagd, maar de prachtige tekeningen van deze bizarre wereld met al haar excentrieke personages tillen het geheel naar een hoger niveau. Er zouden nog twee afgeronde delen volgen in deze serie. Er was eens een ongeduldige lezer…

De prachtige cover en de pastelkleurige platen laten een gemoedelijk verhaaltje vermoeden, maar tijdens het lezen bekruipt je een ongemakkelijk gevoel en heb je uiteindelijk door dat je een soort horrorverhaal aan het lezen bent. Stalpaert heeft een mix gecreëerd die doet denken aan Kafka (De gedaanteverwisseling) en Cronenberg (The Fly), maar heeft er toch haar eigen, unieke draai aan gegeven. De afgestudeerde van het Sint Lucas blinkt niet uit in technische tekenvaardigheden – haar weergave van huizen en auto’s is ondermaats – maar ze richt zich gelukkig vooral op haar sterke punten: het uitbeelden van personages en hun emoties. Heel leuk is dat de strip afgerond wordt met een dossier waarin ze vertelt hoe het project tot stand kwam en waar ze nog enkele prachtige schetsen laat zien. Hopelijk kan ze in de toekomst nog meer onder onze huid kruipen.

Het eerste album in deze reeks verscheen in het Nederlands in 1984. Meer dan 40 jaar later komt er een einde aan deze cyclus. Alhoewel, er zou nog een sequel volgen op het eerste seizoen uit de jaren ’80, ditmaal terug getekend door Loisel. Toch kon de prequel op de oorspronkelijke avonturen nooit het wauw-effect oproepen van de oorspronkelijke albums. Het was allemaal fantastisch getekend met unieke karakters in een bijzondere wereld, maar we missen het gevoel dat we hadden na het lezen van ‘De jager’. Of zijn we nu te nostalgisch? Ik durf in ieder geval de oorspronkelijke albums niet meer te herlezen, uit schrik dat ze zouden tegenvallen. Liever de herinnering koesteren. Laat die tijd maar vliegen.

We hebben een jaar moeten wachten op het vervolg van de queeste die Pelli kreeg opgedrongen van zijn grootvader, maar we krijgen dan ook meteen 120 pagina’s om van te smullen. Pelli moet strijden als een echte ridder, maar wat betekent dat in deze moderne tijd? Deze leuke interpretatie van de Arthurlegende zal voor de jeugd een leuke kennismaking zijn met figuren als de fee Nimue, de heks Morgana of ridders als Gawein en Perceval (noem me Percie). Maar we missen toch ook Mannaerts vorige heldin: Yasmina.

Het regent tegenwoordig integrales, maar weinigen zijn zo mooi uitgegeven als de Chalandreeks. Bij Sherpa zijn het ware stripliefhebbers en dat zie je aan alles in deze albums. Uitgegeven op groot formaat waardoor de prachtige tekeningen nog beter tot hun recht komen, verzorgde vertaling met mooie lettering, en zeer gedegen onderzoekwerk. Door zijn vroegtijdig overlijden door een auto-ongeluk is het oeuvre van Chaland beperkt, maar hij was een vernieuwer door klassiek werk te herinterpreteren. Deze Freddy Lombard is daar een prima voorbeeld van. Niet voor in de boekenkast, maar voor op de koffietafel.

Als je op zoek bent naar leuke, ontspannende fantasy, lees dan ‘Lanfeust’. Indien je die serie al achter de kiezen hebt, dan kan je misschien hiermee je dorst lessen. De drukke tekeningen missen wel wat structuur en de inkleuring is vlak. Het scenario snelt echter vooruit en de actiescènes volgen elkaar snel op. Gelukkig is er ook de nodige humor, al had dat wat meer mogen zijn. De hoofdpersonages hebben elk hun charme waardoor je geboeid blijft verder lezen. Hopelijk komt deze serie echt tot ontwikkeling in de volgende delen. De profeet weet het al.

De oorspronkelijke Engelse titel luidt ‘Marvel Museum – The Story of Comics’. En de inspiratieloze cover verraadt het al: dit ziet er inderdaad uit als een boek uit vervlogen tijd. Aan de lay-out van het boek te zien, zou je denken dat het uit de jaren 70 komt. In het Nederlands hebben ze ook het woordje ‘compleet’ toegevoegd, en dat klopt toch ook niet. Maar voor een volledig overzicht kan je tegenwoordig natuurlijk terecht op het internet. Dit is vooral een leuk kijkboek geworden vol met soms verrassende anekdotes. Zo valt er voor iedereen wel wat bij te leren en het boek is natuurlijk overvloedig geïllustreerd met prenten uit de rijke Marvelgeschiedenis. Voor de filmfans die zich afvragen waar de hype begon.