Ben Howard vindt gemoedsrust in ‘Collections from the whiteout’
Ben Howard – ‘Collections from the whiteout’ 
‘Well, I’ll take you out walking, healing, mercy’, verkondigt Ben Howard in ‘What a day’, dat als tweede nummer zonnebaadt op zijn nieuwste plaat. En hij houdt zich aan zijn woord. ‘Collections from the whiteout’ voelt aan als een wandeling door de geest van de Britse singer-songwriter, die weigert éénzelfde wegwijzer te volgen. Zonder expliciet oordeel laat hij zich leiden door zijn waarneming, tot hij quasi het effect van een auteursdocumentaire bereikt.
Kritische aanvaarding
Zoals ‘What a day’ kenmerkt ook ‘Far out’ zich door een zacht samenspel tussen zang en (gitaar)muziek, wat een licht lentegevoel opwekt. Die harmonie is in nummers als ‘Sage that she was burning’, ‘Crowhust’s meme’ en ‘Finders keepers’ ver te zoeken; Ben Howards observaties resoneren er in (elektronische) experimenten, terwijl zijn stemgebruik het hele album lang gedoseerd en gecontroleerd blijft.
Deze keuze maakt van ‘Collections from the whiteout’ een weinig hartstochtelijk, afstandelijk album. Maar tegelijk is het een pleidooi voor een aanvaarding van de wereld zoals ze is. En dat bevestigt hij in zijn teksten, die door de combinatie van indrukken het onbewerkte resultaat van schrijfprintjes lijken. Toch valt er tussen de lijnen een kritische, bijna misantropische toon te horen. Howard ziet en verkiest de natuur in alles en iedereen, en trekt zijn ogen wijd open voor de schade die de mens daarin aanricht. In ‘Far out’ verplaatst Ben Howard zich in bomen die hun verraad door boekenlezers aanklagen, terwijl hij in ‘Sorry kid’ de opoffering van vrijheid in de kunstwereld beschrijft (‘To be a magpie in the safesure must be a tempting place’).
Terug naar de essentie
Voor ontroering is het wachten tot ‘Rookery’ – niet toevallig het eerste nummer waarin de ik-persoon opduikt. Wanneer alleen gitaar, stem en zelfobservatie overblijven (‘That’s me, shooting at hundred-year-old rookery, the definition of futility’) raakt Howard eindelijk een gevoelige snaar. ‘Buzzard’, de uitsmijter van ‘Collections from the whiteout’, reduceert hij in minder dan een minuut, waardoor hij zich nog meer tot de essentie beperkt. En eerlijk: dit zijn de nummers die ons laten nestelen in de bonte gemoedsrust van Ben Howards vierde album.
