In ‘Het water vangen’ beheerst Lies Gallez de taal van pijn
Lies Gallez, ‘Het water vangen’ 
Blauw – de kleur van heldere lucht, een deprimaandag, stromende tranen of een woelende storm. Maar ook de kleur van water, een verbindend element in de dertien kortverhalen uit Lies Gallez’ debuut ‘Het water vangen’.
Het water leidt ons doorheen de intieme verhalen van de verschillende personages. De beeldende schrijfstijl van Gallez zorgt ervoor dat we hun ervaringen niet enkel lezen maar ook voelen. Zo voelen we hun verdriet wanneer een meisje per ongeluk haar kip doodt, wanneer Mousa met zijn schildpad Gaby uit huis vertrekt, of wanneer een actrice aan de leegte van haar witte huis probeert te ontsnappen. De personages hunkeren naar liefde, onzichtbaarheid, hoop, een thuis, een plek in iemands hart of een tedere aanraking. Zoals schildpadden dragen ze elk hun zorgen op hun rug, maar ze zinken niet.
Perspectief van een buitenstaander
Als leerkracht aan anderstalige nieuwkomers, heeft Gallez een grote affiniteit met asiel- en migratieproblemen. Het kortverhaal over asielzoeker Omar geeft ons dan ook op een pakkende manier inkijk in de schrijnende werkelijkheid van een vluchteling. Een pijnlijke confrontatie met ons tekortschietende migratiebeleid wordt gegoten in een tekst vol alliteraties, beeldspraak en rake zinnen.
Daarnaast behandelt Gallez nog een ander zeer actueel thema in ‘Het water vangen’, namelijk de constructie van gender. We volgen de gedachtegang van een personage dat zich afvraagt wat er gebeurt met mensen die niet kunnen voldoen aan de opgelegde genderregels. Gallez combineert hier ironie en zorgvuldig uitgekozen uitspraken waardoor ze een sterk beeld overbrengt aan de lezer.
Wanneer ik mijn leven van een afstand aanschouw, lijkt het alsof het een grote oefening in wachten is. Wachten op water, eten, mijn moeder, de zon, de regen, mijn vader, vrijheid. Wachten op een plastic boot. Wachten op papieren, wachten op iemand mogen zijn, maar zonder twijfel zeker niet mezelf. En al zeker niet zo zwart.
Golvende zinnen
De zware thema’s die Gallez aanhaalt vinden hun weg in beelden. Het is dan ook een boek dat niet alleen spreekt maar ook toont, ontroert en ontregelt. Metaforen, personificaties en beeldende zinnen zijn in overvloed aanwezig maar bieden dan ook een geschikte manier om te praten over gevoelens. In slechts enkele pagina’s leren we de personages kennen, vanuit hun dromen en gebreken.
Existentiële problemen krijgen een nieuwe vorm in de fantasierijke reflecties van de personages. Wanneer landsgrenzen veranderen in spaghettislierten, kunnen we niet anders dan glimlachen. Die combinatie van humor en tederheid vormt dan ook een bijzondere troef. Gallez’ veelbelovende debuut ‘Het water vangen’ doet ons in ieder geval uitkijken naar meer.
In haar fantasie, die soms te groot en wild voor dit verhaal zal blijken, heeft niemand het nog over hoe grenzen beschermd of beveiligd moeten worden. Voortaan komt iedereen er samen om pastaslierten op te zuigen als in Lady en de Vagebond, wat trouwens een van haar lievelingsfilms is.
