Big Sounds Amsterdam Festival – Tolhuistuin (Paradiso Noord), 4 oktober
Soms trekt een concert je niet omdat je precies weet wat je kunt verwachten, maar juist omdat je dat níet weet. Dat was voor mij het geval bij de ontmoeting tussen Brandee Younger, harpiste uit New York, en het Jazz Orchestra of the Concertgebouw. Een harp en een bigband – een ongewone combinatie die nieuwsgierigheid wekt. Hoe zou dat klinken?
Brandee Younger behoort tot een nieuwe generatie harpisten die de grenzen van het instrument opzoekt. Ze mengt jazz, soul en hiphop met klassieke invloeden en bewijst dat de harp veel meer kan dan etherisch klinken. Daarmee treedt ze in de voetsporen van vernieuwers als Dorothy Ashby en Alice Coltrane, en voegt ze een eigentijdse groove toe die haar uniek maakt. In Nederland kennen we harpisten als Remy van Kesteren en Lavinia Meijer, die eveneens buiten de traditionele kaders werken – Younger past perfect in dat rijtje, maar met een eigen Amerikaanse flair.
Het concert begon met twee composities van de onlangs overleden Jim McNeely, die veel voor het orkest heeft betekend. De stukken klonken als een warm eerbetoon – mooi, gelaagd en precies op maat geschreven voor dit ensemble. Het orkest speelde met overtuiging en zorgde voor een sterke basis van waaruit het experiment met Younger kon beginnen.
Brandee Younger verscheen samen met haar bassist Rashaan Carter, en al bij de eerste noten voelde je zijn invloed. Zijn diepe, soepele groove gaf de muziek een stevige ondergrond waarop de harp kon schitteren. Er werden nummers gespeeld van haar nieuwste album Gaddabout Season, waarin ritme en melodie moeiteloos samenkomen. Het publiek reageerde zichtbaar enthousiast.
Het meest indrukwekkende moment van de avond was haar soloversie van Stevie Wonders “If It’s Magic” – het nummer waarop ooit Dorothy Ashby zelf harp speelde. Terwijl de eerste noten klonken, werd het muisstil in de zaal. Je voelde een collectief moment van ademloos luisteren. De wetenschap dat Younger eerder die week nog met Stevie Wonder optrad, gaf het geheel een extra lading. Een magisch moment.
Het Jazz Orchestra of the Concertgebouw begeleidde haar met klasse en finesse. De solisten waren in topvorm; vooral Peter Beets stal de show met een gloedvolle pianosolo. Grappig genoeg vergat Younger zelf even weer in te vallen – ze zat zichtbaar te genieten van wat er om haar heen gebeurde. Juist dat maakte het optreden zo echt: geen afstandelijke virtuositeit, maar pure liefde voor muziek.
Als toegift volgde een stralende uitvoering van Marvin Gaye’s “I Want You”, in een kleinere bezetting met Marcel Serierse op drums, Jan van Duikeren op trompet en opnieuw de fenomenale Rashaan Carter op bas. De klank was warm, funky en vol gevoel – een perfecte afsluiter van een avond waarin alles klopte.
De combinatie van harp en bigband bleek niet alleen verrassend, maar ook bijzonder krachtig. Brandee Younger bewees dat de harp net zo goed kan grooven als welk ander jazzinstrument dan ook, zonder haar lyrische karakter te verliezen.
Een concert vol vakmanschap, warmte en magie. Dit smaakt zonder twijfel naar meer.
⭐️⭐️⭐️⭐️☆
(4 van 5 sterren – vernieuwend, muzikaal en ontroerend
Onze website gebruikt cookies om u een optimale surfervaring aan te bieden. Door verder te gaan accepteert u het gebruik van cookies. Voor meer informatie, lees onze Cookie Policy.
%2004/10/2025){kind=link}