Het is niet fair dat we naar ‘Fair Trade’ moesten kijken
Fair Trade (S01E01 – 2021) 
Vlak voor het begin van een tv-programma is er vaak nog een korte reclameboodschap. Voor de eerste aflevering van de reeks ‘Fair Trade’ was dit – wat een vondst – voor het merk ‘Fairtrade’. In het volgende beeld zien we een jonge man op een zetel in een appartement zitten. Beeldvoering en decor zijn zo amateuristisch dat we denken dat het nog een stukje reclame is. Maar nee hoor: plots trappen Kevin Janssens en Ella-June Henrard de deur in. Wat volgt is een hallucinante scène. Bizarre, lachwekkende dialogen. Gratuit politiegeweld. Om onduidelijke redenen krijgt iemand een kogel in de voet. We denken, we hópen vooral, dat dit met opzet is. Dat het een droomscène betreft. Dat deze reeks misschien zelfs een briljante persiflage op foute politiefilms uit de jaren ’80 en ’90 wordt. We waren te optimistisch.
De plot van de eerste aflevering samenvatten is geen eenvoudige klus. We zagen een chaos van onsamenhangende scènes, zwanger van alle mogelijke clichés uit politieseries. ‘Fair Trade’ probeert het verhaal te vertellen van een flikkenduo dat de grens tussen goed en kwaad bijster is. Wally Wilson en Robin De Rover werken bij de drugseenheid van de Antwerpse politie, maar pikken waar ze kunnen zelf een graantje (of snuifje) mee. Slechterik van dienst heet Patrick Paternoster. We vinden deze namen niet uit. Eén van de scenaristen was blijkbaar dol op alliteraties.
Waarom lijken sommige televisiemakers nog steeds te denken dat de kijker geïnteresseerd is in stereotiepe macho’s met achterovergekamde vettige krullen?
Kevin Janssens speelt een rol die hij al honderd keer speelde. Peter Van den Begin speelt een rol die hij al honderd keer speelde. Axel Daeseleire speelt een rol die hij al honderd keer speelde. We kunnen zo nog wel even doorgaan. Zelfs Saïd Boumazoughe liet zich typecasten als een Marokkaans straatcrimineeltje. We voelden ons twintig jaar teruggekatapulteerd in de tijd, een gevoel dat ons ook overviel bij het ongelooflijk overgewaardeerde ‘Over Water’. Waarom lijken sommige televisiemakers nog steeds te denken dat de kijker geïnteresseerd is in stereotiepe macho’s met achterovergekamde vettige krullen? Waarom spelen dergelijke series zich altijd af in een Antwerpen uit een soort parallel universum waar criminelen op klaarlichte dag een geweer in het gezicht van agenten kunnen duwen?
Ergens in ons sluimert er nog een klein beetje hoop. Hoop dat hier toch meer achter zit. Dat de makers misschien toch met onze voeten aan het spelen zijn. Of dat het zo slecht wordt dat het weer goed wordt. Ongetwijfeld naïef, maar voldoende om het nog een aflevering of twee vol te houden. Al kunnen we niet beloven dat we het einde gaan halen.
