Mdou Moctar is geen fata morgana
Mdou Moctar, ‘Afrique victime’ 
Ontnuchterende test voor de meeste muziekliefhebbers: druk een blanco wereldkaart af, zet alle landen in een kleurtje waar je wel eens een album van geluisterd hebt, en wordt vervolgens aangestaard door een intense witheid. De wereld is een grote plaats en heel wat getalenteerde muzikanten hebben de middelen niet om onze westerse oren tegemoet te komen (en vaak zijn we ook te lui, ongeïnteresseerd en afgeleid om zelf op onderzoek uit te gaan natuurlijk, uitzonderingen daargelaten).
Wie de Angelsaksische bubbel ook wel eens wil laten voor wat het is, moet zich zeker eens aan Mdou Moctar en ‘Afrique victime’ wagen. Je kan dan meteen Niger inkleuren op die wereldkaart van jou, maar pas op, dit is niet zomaar hokjes afvinken. ‘Afrique victime’ is namelijk een absolute beauty.
Straight outta Sahara
Mdou Moctar beleefde een zanderige jeugd in Niger, een land pal in het midden van de Noord-Afrikaanse Sahara-regio. Met een zelfgebouwde gitaar (zijn ouders waren geen fan van elektrisch versterkte muziek) schuimde hij mening trouwfeest af om er zijn brood te verdienen en ervaring op te doen. Ondertussen zong hij zijn zelfgeschreven liedjes, een mengeling van traditionele Tishoumaren (woestijnblues) en moderne westerse rockmuziek. Via gsm-opnames van enthousiaste feestgangers verspreide zijn faam zich eerst doorheen de regio, en vervolgens via via richting westen. ‘Afrique victime’ is ondertussen zijn vijfde album.
Wat deze muziek wat ons betreft zo onweerstaanbaar maakt, is dat Mdou Moctar erin slaagt twee werelden quasi-perfect te laten samenvloeien. Langs de ene kant is er het exotisch karakter (naar westerse oren dan toch) van de composities, het mantra-achtige, het zanderig-bluesy geluidspalet, en de uitheemse sfeer. Langs de andere kant zijn de nummers vaak opgebouwd als echte (westerse) rocksongs, vol catchy gitaarlijnen en meezingbare refreinen. Die combinatie van vertrouwdheid en originaliteit, en Moctar’s uitstekende oor voor melodie, maken van ‘Afrique victime’ een uiterst verslavende plaat.
Zeldzaam fenomeen
Terwijl uw trouwe Cutting Edge-recensent deze bevindingen op papier typt, speelt zich bij hem een uiterst zeldzaam fenomeen af. Hij zit niet met één, maar met twee nummers tegelijkertijd in zijn hoofd, en ze komen beiden van deze plaat. Het bezwerende openingsnummer ‘Chismiten’ en het wanhopig-vrolijke titelnummer vechten beiden om heerschappij in zijn gedachten. Dat heeft Mdou Moctar toch weer mooi voor elkaar.
Hij besluit om het enige logische te doen, en meteen na het afwerken van zijn recensie terug in ‘Afrique victime’ te duiken. Hij hoopt jou daar ook ergens aan te treffen, want dat verdient deze plaat: een wereldwijd publiek.
Aanrader: Mdou Moctar die tijdens zijn Tiny Desk Concert de sterren van de hemel speelt
Aanrader2: Onze BEst of the buNLch-artikelenreeks én Spotify-playlist met de beste nieuwe maar nog te onbekende Belgische en Nederlandse muziek
