Cesar Quinn fascineert met ongrijpbare debuutplaat
Cesar Quinn, ‘Opal’ 
In vredesnaam, hoe begin je hieraan? Hoe bespreek je een plaat die zowel net niet uit elkaar lijkt te barsten van emotie, als er een sardonisch genoegen in lijkt te scheppen die emoties voor de luisteraar zo ongrijpbaar mogelijk te presenteren? Alsof alles wat Cesar Quinn je wil vertellen zich aan de ene kant van de kamer bevindt, en jij je aan de andere, en jullie van elkaar gescheiden zijn door een doorzichtig maar uitermate stoffig gordijn.
Hoe schrijf je daar een recensie over?
Gewoon beginnen
Begin je door braaf de band voor te stellen? Welja, waarom niet: Cesar Quinn is het project van multi-instrumentalist en producer Frederik Daelemans, aangevuld met wie zich op dat moment toevallig ook in de studio bevindt. ‘Opal’ is zijn debuutalbum als Cesar Quinn, en elk nummer is vernoemd naar een andere edelsteen (al zullen de Pokémonfans teleurgesteld zijn dat net ‘Sapphire’ op het appèl ontbreekt).
Oké, so far, so good …
Ga je vervolgens verder met het beschrijven van de sound? Ok, dat moet wel lukken, want zo onvatbaar ontoegankelijk heeft Cesar Quinn ‘Opal’ zeker niet gemaakt hoor: we horen vleugjes jazz, scheutjes Balthazar (uit hun ‘Thin Walls’-periode) en snuifjes folk uit de jaren zestig (inclusief de plechtige strijkers). Heel smaakvol allemaal.
Gewond verderstrompelen
En toch, ergens klopt er iets niet. Deze edelstenen hebben dan wel allemaal een egaal oppervlak, hun randen kartelen stuk voor stuk gevaarlijk. De liedjes op ‘Opal’ klinken alsof ze op een nuchtere maag gecomponeerd zijn, maar pas werden opgenomen om vijf uur ’s morgens, op het moment dat de dronkenschap van de nacht plaatsmaakt voor de kater van de ochtend. Verschillende nummers lijken gezond aan hun leven te beginnen, maar raken ergens in het midden gewond, en strompelen vervolgens verder, zakken net niet in elkaar, om plots vanuit het niets toch weer een shot adrenaline te krijgen, waarna ze alsnog hun eigen eindmeet halen.
Deze manier van doen, voelt initieel misschien wat vreemd aan, maar het doet ‘Opal’ veel goed: dit is zo’n plaat die nooit stilstaat en altijd interessante nieuwe wegen inslaat. En ze doet het zonder in-your-face chaotisch te zijn. Cesar Quinn pakt het subtieler aan.
Toch de eindmeet halen
En zo’n recensie over een plaat als deze, hoe beëindig je die dan? Dat is gelukkig iets makkelijker (hoewel nooit zonder gevaar, zoals elke recensent wel weet): je komt simpelweg met je eindoordeel op de proppen. Hierbij: Cesar Quinn brengt met ‘Opal’ een mateloos interessant debuutalbum uit, waarin het heerlijk vertoeven én naar terugkeren is. Spannend, uitdagend, een tikkeltje ongrijpbaar. Niet perfect, maar dat is misschien net de bedoeling? Hoe dan ook, dit is een band om in de gaten te houden.
En zo kwam het toch nog een beetje goed met die recensie.
Zin om nog meer nieuwe Belgische muziek te ontdekken? Neem een kijkje in onze BEst of the buNLch-artikelenreeks én Spotify-playlist!
