Een spirituele jazzreis tussen mystiek en groove
Chip Wickham, ‘The eternal now’ 
Met ‘Cloud 10‘, zijn debuut op het Manchesterse Gondwana Records, vestigde de Britse saxofonist en fluitist Chip Wickham zich definitief als solomuzikant. Drie jaar later bevestigt hij die status met het nieuwe ‘The Eternal Now’, een rijk en gelaagd album dat zijn grote liefde voor spiritual jazz, soul en break beat verdiept en verrijkt.
Van breakbeat naar spiritual jazz
Wickhams muzikale reis begon rond de eeuwwisseling in de Britse breakbeat-scene, waar hij samenwerkte met artiesten als Graham Massey en bands als Nightmares On Wax. Zijn ontmoeting met trompettist Matthew Halsall in 2007 leidde tot een samenwerking op diens debuutalbum ‘Sending My Love‘. Sindsdien is Wickham een vaste waarde in Halsalls’ Gondwana Orchestra, een muzikale vriendschap die ook op ‘The Eternal Now‘ voelbaar is, met Halsall als co-producer.
Een rijk muzikaal palet
Op zijn nieuwe album keert Wickham terug naar zijn geliefde spiritual jazz, maar verweeft hij ook soul, jazz en broken beat tot een warmbloedig geheel. Drummer Luke Flowers (The Cinematic Orchestra) en bassist Simon ‘Sneaky’ Houghton (Mr Scruff) zorgen voor een energieke, swingende basis. Al valt daarnaast ook de rijke instrumentatie op. Wat te danken is aan een brede band met inbreng van onder meer Eoin Grace (trompet/flugelhorn), George Cooper (Fender Rhodes), Snowboy (percussie), Christophe Leroux (cello) en Mohamed Oweda. Samen wekken zij een melancholische sfeer op die tussen frisse soul en introspectieve, meditatieve jazz balanceert.
Cinematografische effecten
Hoogtepunten zijn onder meer ‘Nara Black‘, een track met dromerige lyrics en gastvocalen van Peach, en de titeltrack ‘The Eternal Now’, een tijdloze, meditatieve parel met warme fluitlijnen en subtiele percussie. Andere nummers zoals ‘Ikigai’ en ‘Outside’ hebben dankzij hun weelderige, maar fijnzinnige orchestratie een uitgesproken cinematografisch karakter. Wickham wisselt ingetogen composities zoals ‘Lost Souls’ knap af met robuustere, dynamische passages zoals ‘Falling Deep’ en ‘No Turning Back’, wat het album een fraaie balans en diepgang geeft.
Tijdloos en tastbaar
Muzikaal knipoogt Wickham naar grootheden als Lonnie Liston Smith en David Axelrod, meer specifiek naar hun groove-georiënteerde producties. Invloeden van latin jazz en broken beat plaatsen dit album ook in het geluidsmatig verlengde van bands als The Cinematic Orchestra. Verhalend zoekt Wickham opnieuw naar frisse muzikale paden, waarbij hij zich onttrekt aan trends en modes. Wat blijft, is een band die perfect aanvoelt wat Wickham wil vertellen. De composities dragen tegelijk mystiek en sensualiteit in zich, en maken van ‘The Eternal Now’ een nieuw hoogtepunt in de al behoorlijk rijke catalogus van Gondwana Records. Aanbevelenswaardig album voor liefhebbers van o.a. Phi Psonics, Paradise Cinema of Caolfhionn Rose.
The Eternal Now | Chip Wickham
