‘Caught Stealing’: let the bodies hit the floor
‘Caught Stealing’ (2025) 
Cineast Darren Aronofsky staat al meer dan een kwarteeuw bekend als een rasechte provocateur. Met films als ‘Requiem For A Dream’ en ‘Mother!’ leverde hij meesterlijke prenten af die niet alleen choquerend waren, maar ook filmisch verbluffend. Niet elke poging was even raak – zijn meest recente film ‘The Whale’ vonden we zelfs een regelrechte stinker. Met ‘Caught Stealing’ is hij terug, al lijkt het in eerste instantie om een tussendoortje te gaan – iets wat je eenvoudig vermaak zou noemen. Maar achter die façade gaat meer schuil dan je zou denken.
Lijken & seks
Op het eerste zicht is ‘Caught Stealing’ een pure genrefilm. Een gewelddadige, bij vlagen uitzinnig entertainende misdaadthriller die zich nergens schaamt voor zijn clichés. De plot is bewust eenvoudig gehouden: Austin Butler – die hier beter speelt dan ooit tevoren – raakt ongewild betrokken bij een jacht op vier miljoen dollar. De hele film draait rond het vinden van een sleutel die toegang geeft tot het geld. Simpeler kan haast niet.
De personages die Butler onderweg tegenkomt zijn groteske karikaturen. Denk aan bloeddorstige chassidische maffiosi, een Britse mafketel-punker, en Russische gangsters in goedkoop trainingspak. Het voelt bijna als een stripboek, vol absurde figuren die elkaar te lijf gaan. Ook het narratief is volgens het handboek: na een explosieve climax volgt een opvallend simplistische rustherstelling. De ingrediëntenlijst is klassiek: een stapel lijken, de nodige achtervolgingen en – uiteraard – een seksscène. Alles voelt verschroeiend hapklaar. En toch werkt het wonderwel, zelfs als is de logica soms wat zoek. Je lacht, je schrikt, je geniet.
Vechten voor het middenveld
Veel kijkers zullen bij dit alles hun wenkbrauwen fronsen. Dit is toch niet de Aronofsky die bekendstaat om zijn provocatieve cinema? Waar is de pijn van ‘Black Swan’, de wanhoop van ‘Requiem For A Dream’? ‘Caught Stealing’ lijkt inderdaad een betekenisloze genreoefening, een vorm van wegwerpentertainment die evengoed uit de koker van een minder begenadigd regisseur had kunnen komen. Maar voorbij de narratieve laag schuilt een niet onaardig perspectief, waarin de provocatie schuilt.
Om dat te begrijpen, moeten we de huidige staat van de cinema onder ogen zien. De afgelopen vijftien jaar is het middenveld in de filmwereld vrijwel weggevaagd. In de bioscoop tref je hoofdzakelijk twee soorten producties: enerzijds de franchisefilms, kolossale spektakelstukken die de box office domineren; anderzijds de prestigieuze arthouseprenten die vooral mikken op festivals en prijzen. Daartussen is weinig ruimte meer. Het soort films dat ooit de kern vormde van de populaire filmcultuur –de cops & robbers thriller is maar één voorbeeld – is vrijwel volledig verbannen naar streaming.
En dáár wringt het schoentje. Wanneer heb je voor het laatst in de zaal nog een traditionele misdaadfilm gezien? Een titel die niet pretendeert groots of diepzinnig te zijn, maar die gewoonweg vakmanschap levert binnen een herkenbaar genre. Aronofsky kiest er bewust voor om dat verdwenen middenveld nieuw leven in te blazen. ‘Caught Stealing’ is pulp met een intentie, een film die zijn eigen eenvoud niet verbergt maar viert. Daarmee houdt hij de filmindustrie een spiegel voor: dit soort verhalen kan én moet nog steeds een plek hebben in de bioscoop.
Pleidooi voor de bonzen
De provocatie zit hem dus niet in schokkende beelden of morele taboes, maar in het simpele feit dat Aronofsky weigert mee te gaan in de tweedeling van hedendaagse cinema. Door een ogenschijnlijk betekenisloze misdaadfilm te maken, klaagt hij de verarming van het filmlandschap aan. Het is een meta-commentaar, subtiel verpakt in een gewelddadig en absurd avontuur.
Dat maakt ‘Caught Stealing’ meer dan zomaar een tussendoortje. Het is een film die zijn publiek niet alleen vermaakt, maar ook uitnodigt om na te denken over wat we in de bioscoop willen zien. Butler schittert, de actie knalt, de humor is zwart en de stijl trefzeker. Maar bovenal is de film een pleidooi voor diversiteit binnen het filmaanbod – of zo mochten wij deze toch ervaren.
Aronofsky herinnert er ons aan dat we dit soort films niet mogen vergeten. We moeten ze koesteren. Ga dus kijken – niet enkel voor het plezier, maar ook om de studiobazen duidelijk te maken dat er wél vraag is naar dit soort verhalen. Alleen zo kunnen we het middenveld in de cinema terugwinnen.
‘Caught Stealing’ speelt nu in de bioscoop.
