‘Hillbilly elegy’ blijft B-film ondanks A-lijst-cast en -regisseur
‘Hillbilly elegy’ (2020) 
Wat een zonde. We zien Amy Adams erg graag spelen. We weten dat Glenn Close een topactrice is, ook hier weer. En Ron Howard is een goeie regisseur, degelijk maar meestal zonder al te veel risico’s te nemen. Misschien had hij dat met ‘Hillbilly elegy’ beter wel gedaan. De film is nu exclusief op Netflix te zien.
De prent vertelt het waargebeurde verhaal van J.D. Vance, een jongen die in de jaren ’90 opgroeit in Midtown, Ohio. Zijn familie bestaat uit eenvoudige mensen die het rurale Kentucky verlieten om in iets stedelijker gebied meer geluk te vinden. Alleen merken ze al gauw dat het sprookje van de American Dream niet zo makkelijk uitkomt. Integendeel, enkel J.D. lijkt kans te maken op een betere toekomst. Als hij er maar hard genoeg voor werkt en de juiste keuzes maakt. Niet simpel als je een verslaafde moeder hebt en zij en je vrienden je meesleuren in een giftige cocktail van diefstal en vandalisme.
‘Hillbilly elegy’ is vanuit J.D.’s perspectief verteld – de film is dan ook op zijn boek uit 2016 gebaseerd. We zien hem als tiener (Owen Asztalos) en later wanneer hij aan Yale studeert (Gabriel Basso). Want jawel, zo ver is hij geraakt. Vooral de relatie met zijn wispelturige moeder (Adams) en zijn grootmoeder ‘Mamaw’ (een onherkenbare Close) staan centraal. Minder de broodnodige steun die hij krijgt van zijn vriendin, waardoor actrice Freida Pinto jammer genoeg bitter weinig om handen heeft.
Lees verder onder de video.
Het grote probleem van deze film is dat je voor weinig personages sympathie kunt opbrengen. Niet echt voor hoofdpersonage J.D., die soms met tegenzin wat hogerop in het leven lijkt gesukkeld. Een scène waarin zijn Yale-zelf bijna een paniekaanval krijgt omdat hij niet weet welke wijn te kiezen of hoe hij met al die messen en vorken om moet tijdens een dinner, is op het randje van tenenkrullend. En ook die waarin de jonge J.D. een wetenschappelijk rekenmachine steelt, betrapt wordt, gered wordt door Mamaw die het voor hem aankoopt, in de auto een discussie met haar heeft en het dure ding tijdens de rit uit het raam gooit … Nee, dat komt weinig als echt over.
Ook Amy Adams krijgt te weinig de kans om een mooiere kant van zich te laten zien. Elke goeie situatie verandert met een vingerknip in een slechte. Erg veel medeleven met haar strijd tegen roesmiddelen heb je dan ook niet. Eigenlijk raakt alleen Close je echt. Je ziet haar hart soms breken, met ogen waarin je pijn leest als ze bijvoorbeeld haar dochter voor de zoveelste keer destructief bezig ziet.
Maar hoe naturel Close ook is in deze film, ‘Hillbilly elegy’ krijgt er niet meer waarachtigheid door. Was de opzet van regisseur Howard om het moeilijke leven van mensen aan de zogenoemde zelfkant van de maatschappij op een eerlijke, levensechte manier te tonen, dan is hij in die missie alvast niet geslaagd. Nee, dan toont de geweldige reeks ‘Shameless‘, die tussen drama en komedie schippert, vaak rauwer hoe het is om een uitzichtloos leven te leiden in de voor velen toch wel vaak uitzichtloze maatschappij van Amerika. Te beginnen met een dramatische gezondheidszorg.
Ondanks de sterrencast en sterregisseur kunnen we ‘Hillbilly elegy’ dus jammer genoeg niet aanraden. ‘Shameless’ des te meer. Het toeval wil dat die dramady in de States net begint aan haar elfde en laatste seizoen. Je weet bij deze dus wat niet en wat wél te zien.
