Brusselmans en de wondere wereld van Louis Tinner
Herman Brusselmans, ‘Maanlicht van een andere planeet’ 
Volkorenbrood is gezond, de nacht is donker en water is nat. Van dat soort zaken zijn we zeker. We voegen daar graag een zekerheid aan toe: Louis Tinner denkt logisch. Alleen: Tinners logica stoort zich niet aan de dagelijkse realiteit, maar kronkelt een eigen weg.
Ondertussen zijn Herman Brusselmans’ lezers genoegzaam vertrouwd met het personage Louis Tinner. In romans als ‘Nog drie keer slapen en ik word wakker’ (1998) en vooral ‘De man die werk vond’ (1985) leerden ze hem kennen als een man met weinig kapsones. Iemand die niet al te veel geduld toont voor figuren die zichzelf serieus nemen. Maar we herkennen vooral een personage dat wisecracks produceert met de snelheid van een Concorde.
Een klassieke Vespa
In ‘Maanlicht van een andere planeet’ bevindt Tinner zich op een dieptepunt: zijn vrouw en kind verloren het leven in een ongeval. Stomweg met de BMW tegen de muur van de pastorij geknald.
Na de begrafenis neemt hij zich voor een Vespa aan te schaffen uit zijn geboortejaar, want ‘een mens mocht wel eens gek doen’. Behalve het voornemen een scooter te kopen, onderneemt Tinner bar weinig. Hij vult zijn dagen met maaltijden nuttigen in doordeweekse etablissementen, waar hij de nodige brandstof vindt voor zijn bedenkingen.
Op straat stak hij een sigaret op, en verlangde hij grenzeloos naar een glas jenever. Toch even afwachten, dacht hij, niet dat ik onherstelbaar lang wil leven, maar me ter plekke doodzuipen is ook nergens voor nodig. Wilskracht is voor zwakkelingen, en ik ben de sterkste onder hen.
De dialogen van Louis Tinner doen nog steeds denken aan een Gentse versie van Graucho Marx: scherp en grappig.
Een gesloten reservaat
Ondertussen zijn er honderden pogingen ondernomen om de typische Brusselmans-toon te duiden. Toen Randy Newman ooit geïnterviewd werd in Humo werd hem gevraagd hoe hij zijn publiek zag. De Amerikaanse singer-songwriter omschreef zijn concerten als ontmoetingsplaatsen voor gelijkgestemde zielen, ‘gesloten reservaten’. Misschien vormen de boeken van Brusselmans een soortgelijk reservaat: weg van de streng gangbare, duffe dagelijkse logica.
De boeken van Brusselmans worden bevolkt door onbetrouwbare vertellers – zoals Tinner – die krankjorume zinnen produceren. Zinnen die je – willen of niet – doen lachen op een manier die je bijna vergeten was. Gul en ongecontroleerd.
Het regende ook nog. De honden waren nat, maar de das vreemd genoeg niet. Waren dassen vochtbestendig? Dat kan toch niet? Maar in de dierenwereld is veel mogelijk, getuigen een beest als de vlamco, die op de bodem van de oceaan tot tien kan tellen, door tien keer met z’n achterpoot tegen de bodem te stompen. Exact tien keer.
We zien Louis Tinner de eerste jaren nog niet verschijnen als beleggingsadviseur in uw lokale bankkantoor, dus de kans is erg groot dat we hem binnen een paar jaar opnieuw ontmoeten in het Brusselmans-reservaat. Tot die tijd hebben we dit boek of kunnen we ons wenden tot eerdere titels. Gelukkig maar.
