Brusselmans’ 81ste worp gaat erin als gesneden brood
Herman Brusselmans, ‘Vertrouw mij, ik kom uit de veehandel’ 
Met ‘Vertrouw mij, ik kom uit de veehandel’ laat Herman Brusselmans (1957) inmiddels zijn eenentachtigste roman op de Lage Landen los. Goed voor in totaal 256 pagina’s leesvoer dat er, net als voorheen, alweer als gesneden brood in gaat.
Hoe nagenoeg allesbepalend is het toeval in het leven van een schrijver? Laat Brusselmans in een achtergelaten krant in een Gentse broodjeszaak bladeren en hij grijpt een artikel aan – een moord op een 62-jarige vrouw – om er een oergeestig verhaal over te verzinnen. Ambitieus als hij is aarzelt hij geen moment er een boek over te schrijven: ‘Dood op de koop toe’, waarbij hij de lezer tijdens het schrijfproces over zijn schouder laat meekijken. Parallel daarmee verloopt het dagelijkse leven van de schrijver. Het zorgt ervoor dat fictie en realiteit – in deze roman over een whodunit in wording – amper van elkaar te onderscheiden vallen.
De insteek van ‘Dood op de koop toe’ is simpel: wie heeft Margriet Verhee om het leven gebracht? Een vraag waarvan Brusselmans, handig als hij is, gretig gebruikmaakt om de meest excentrieke personages op te voeren: Verstappen en Knoop, twee kolderieke rechercheurs en een rits verdachten die de schrijver, als ervaren speurder, gaat opzoeken. Het zorgt ervoor dat de lachspieren voortdurend worden geprikkeld en de kwinkslagen gretig worden uitgedeeld.
Dit keer gaan ze richting Elvis Peeters, Saskia De Coster, Marnix Peeters, dameskapper Dimitri Verhulst, een felbelaagde Annelies Verbeke en anderen. Meer dan zijn rijke beeldend vermogen, dat hij in rake zinnen en typeringen tot uitdrukking weet te brengen, stelt het allemaal niet voor. Het is inmiddels al jaren geweten dat hij hierbij niets of niemand ontziet, met uitzondering van zijn vroegere geliefden en dit keer Lena. De jonge muze, zijn trouwe schattebout, die uit de hemel is neergedaald en ten zeerste begaan is met zijn gezondheid. Het is een inbeuken op alles en nog wat dat ervoor zorgt dat saaiheid wordt vermeden en het hele verhaal op tempo blijft.
Tussen dat alles door komt de echte schrijver heel even aan het venster piepen in enkele autobiografische fragmenten. Herinneringen aan zijn vroegere hoogleraar Engelse literatuur Schrickx, die het in zijn debuutboek ‘Het zinneloze zeilen’ moest ontgelden, of hoe hij het schrijverschap ziet.
‘Geliefden moeten de problemen alsmede de ruzies zelf oplossen, en ervoor zorgen dat de rozenstruik weer in bloei komt te staan. De buitenwereld heeft daar geen zaken mee. (…) Je hebt schrijvers die heel hun ziel en zaligheid op straat gooien. Zo’n schrijver ben ik niet, dat mag je gerust vragen aan m’n lezers. Ik ben weliswaar een schrijver die de werkelijkheid gebruikt, maar er geen vergrootglas op richt.’
‘Vertrouw mij, ik kom uit de veehandel’ is een veerkrachtige roman vol woeste zinnen van een auteur die gelukkig van geen ophouden weet.
