Lieven Tavernier schrijft sublieme stukjes over vervlogen tijd
Lieven Tavernier, ‘Tlieverdje’ 
Lieven Tavernier (1947) is niet alleen zanger en liedjesschrijver maar evenzeer een begenadigd schrijver. In ‘Tlieverdje’ verzamelt hij verhalen en herinneringen. Hoofdzakelijk aan zijn jeugdjaren, maar ook aan zijn muzikale helden van weleer.
Wie ooit ‘Over water’, zijn debuutnovelle uit 1986, en ‘Een bijzonder kind’ heeft gelezen weet dat Tavernier geen literair marathonloper is. De korte afstand is zijn ding. Dit neemt niet weg dat hij als schrijver heel wat in zijn mars heeft, een aspect dat overschaduwd wordt door zijn muzikale activiteiten. Ook al werd ‘Over water’ in Het Laatste Nieuws geprezen omwille van de manier waarop hij in doorvoelde bewoordingen een stad wist op te roepen die nog een ziel heeft, aan een echte schrijverscarrière heeft Tavernier zich niet gewaagd.
Was hij ontgoocheld dat zijn manuscript ruim twee jaar bij Manteau in de lade van Julien Weverbergh had gelegen, om uiteindelijk door Hadewijch te worden uitgegeven?
Een literaire melancholicus
Het vermoeden is groot dat hij al die tijd rustig is verder blijven schrijven. ‘Tlieverdje’ is niet zomaar toevallig uit de lucht gevallen. Het is langzaam gerijpt proza. Een boekje vol met literair vakmanschap geschreven verhalen, die refereren aan het verleden van de zanger die als een melancholicus door het leven struint. Een scribent die vol mededogen en empathie vroegere ervaringen en belevenissen weer tot leven wekt. Nostalgie en melancholie zijn nooit ver uit de buurt.
Het is dan ook met die blik dat hij herinneringen oproept aan zijn kameraden uit het college. Jongens die met z’n allen tegelijk keken naar dat ene meisje op wie ze stiekem verliefd waren.
‘Maar toen zij verscheen, werden we plots doodstil. Zij spoelde de glazen en bracht de consumpties naar de tafeltjes. Verpletterd waren we door haar schoonheid. Keer op keer lieten we haar bij ons komen, treuzelden uitgebreid bij de keuze van ons drankje, zodat we haar konden blijven zien, haar konden horen praten, een glimp opvangen van haar.’
Anton Tsjechov en Nescio als leermeesters
Met evenveel inzet schrijft hij in zijn typische stijl over Bob Dylan, Elvis Presley, Edith Piaf en Ernest Hemingway, zijn helden van weleer, die een onuitwisbare stempel op hem hebben gedrukt. Niet in het minst Françoise Hardy die bijna een goddelijke status wordt toegedicht. Een kort verhaal waarbij je je niet van de indruk kunt ontdoen dat hij bij grootmeesters als Anton Tsjechov en Nescio in de leer is geweest.
‘Tlieverdje’ is compact en fijn geslepen proza. Een bundel vol weemoed van een schrijver die dusdanig in de ban is van kwaliteit dat hij zijn werk maar mondjesmaat durft te publiceren.
