Lisa Huissoon schreef een bijzonder maar weinig beklijvend debuut
Lisa Huissoon, ‘Alle mensen die ik ken. Een leven verzameld’ 
Weinig romans hebben een titel die zo nauw aansluit bij de inhoud van het boek als het debuut van Lisa Huissoon: ‘Alle mensen die ik ken’ gaat over, nu ja, alle mensen die Lisa kent. Het is een uitzonderlijk origineel idee tussen de stroom debuten en één waar we meteen enthousiast over werden. Maar een bijzonder idee blijkt geen garantie voor een beklijvend boek.
Poëtische inventaris
‘Alle mensen die ik ken’ neemt de vorm van een inventaris aan. Alle 2131 lemmata zijn netjes alfabetisch gerangschikt en standaard voorzien van twee labels: de connectie en de plaats. De eerste entry luidt:
‘Aafje
Een vriendin van Babette (1) en Hannah (1) | Universiteit Utrecht’
Bij sommige lemmata hoort een korte anekdote of poëtische observatie, vaak één of twee zinnetjes en af en toe een volledige pagina. Opvallend is dat de lengte van een stuk niet in verhouding staat tot de band die Lisa Huissoon met de persoon heeft. Over ‘Bart (1) beste vriend’, vertelt ze enkel: ‘Hij maakte patronen van watermeloenpitjes op het balkon van een vakantiehuisje’, terwijl ‘Edo, vaste klant | Albert Heijn To Go’ een volledige pagina toegewezen krijgt.
Het is Huissoon dan ook niet te doen om portretten te schilderen van mensen uit haar dichte omgeving. Ze wil mensen niet vastpinnen op één beschrijving. Veeleer wil ze impressies verzamelen, details die haar zijn bijgebleven, eigenaardige gewoontes of karaktertrekken die ze met een liefdevol oog neerschrijft, of net met een stevige dosis humor. Zo staat bij Marco (5):
Ik ging met Hans (1), Karen (1), Mark (1), Milou (1), Max (2) en Stijn (1) naar Holiday on Ice. Dat leek me een enorm spektakel en dus iets waar Marco Borsato naartoe zou gaan. […] Hij zag direct dat ik een heel bijzonder kind was en stuurde zijn assistent een berichtje om de adoptiepapieren op te vragen.
Een boek voor de tijdsgeest
De beschrijvingen zijn telkens verrassend, maar de vraag is of het genoeg is om een lezer aan een boek vast te klinken. Na 29 Anna’s begin je je als lezer af te vragen wat je met deze inventaris aan moet. Is het de bedoeling om alle namen en plaatsen te lezen, ook als er geen beschrijving bij staat? Of is dit een boek om doorheen te bladeren en hier en daar een stukje in te lezen? Die laatste leeswijze wordt door Huissoon vergemakkelijkt door de namen van personages te onderlijnen – bijna alsof ze een hyperlink zijn. Het boek doet overigens in het geheel denken aan het internet. ‘Alle mensen die ik ken’ lijkt een socialmediakanaal op papier. Je scrolt door namen, kijkt naar gelukkige kiekjes en vormt je een eerste impressie.
De vluchtigheid van het boek past bij de tijdsgeest, maar houdt ook een beperking in. Als lezer verlang je naar een doorbreking van het stramien, naar een verhaal dat méér vertelt, meer over de Lisa die al deze ontmoetingen gebundeld heeft maar zelf vaak buiten beeld blijft. Eén keer zet ze de deur op een kier. Dat is wanneer ze haar geliefde Lieke aanspreekt in de je-vorm (‘Ik vind het zo lief dat je moet huilen als je aan walvissen of dolfijnen denkt’). Maar verder moeten we op onze honger blijven zitten. Huissoon houdt zich aan haar concept.
En dat concept blijft ook sterk. Op Hebban merkt een lezer op: ‘Had ik dit maar zelf bedacht.’ Vandaar: één ster voor het bijzondere idee, één voor alle glimlachjes tijdens het lezen en één voor Huissoons uitgebeende taal. En nu gaan we nadenken over de naam van het meisje dat op negenjarige leeftijd samen met ons dwarsfluit speelde.
