Lisa Taddeo portretteert het beest in de mens
Lisa Taddeo, ‘Beest’ 
Na het grote succes van ‘Drie Vrouwen’ – slimme non-fictie met de vrouwelijke seksualiteit als centraal onderwerp-, ligt nu de van een opvallend schreeuwerige boekencover voorziene opvolger ‘Het Beest’ in de winkels. In haar eerste roman neemt Taddeo opnieuw hetzelfde onderwerp onder de loep, met name de brede en veelzijdige facetten van de vrouwelijke psyche en seksualiteit, zij het vanuit een ander literair perspectief.
Sterke start
Taddeo’s roman opent met een sterk beeld: Joans baas, met wie ze een affaire heeft, schiet zichzelf voor haar ogen dood in een restaurant. Daarop gaat zij, een jonge en assertieve vrouw die zichzelf tegelijk beschouwt als moreel “verdorven” en als overlever van het door mannen gepleegde geweld, op zoek naar een zekere Alice, iemand die ze enkel bij naam kent.
Lange aanloop, verschillende zijwegen
De Amerikaanse Taddeo neemt een wat langere aanloop om tot het eigenlijke verhaal te komen. Daarbij volgt ze slalommend niet altijd terzake doende omwegen en brengt zij verschillende zijpersonages (Kathi, Kevin, Leonard/Lenny, River..) in dit verhaal aan, alvorens tot de ontmoeting tussen de erg getroebleerde Joan en de schijnbaar complexloze Alice te komen:
‘ik heb erover gedacht mezelf van kant te maken maar ik wilde jou (nvdr: Alice) eerst ontmoeten. Ik ben verdorven. Ik hoop dat je me leuk vindt.’
Wie deze wat langere aanloop tot zich neemt, ontdekt gaandeweg hoe Joan niet enkel worstelt met o.a het geweld gepleegd door de mannen die ze op haar weg tegengekomen is, maar ook met het leven zélf een stevig robbertje uitvecht:
‘je hebt verkrachtingen en dan zijn er ook nog de verkrachtingen die wij toestaan, die waar we eerst voor gaan douchen en ons voor klaarmaken. Maar dat betekent niet dat de man niets uitspookt.’
Het beest in de mens
Initieel lijkt de diep gekwetste Joan een vrouw die je misschien wel zou willen haten, al begrijp je gaandeweg steeds beter haar bittere, langzaam aanzwellende woede, haar hulpeloze onmacht én al haar motieven. Als lezer kom je langzaam maar zeker tot inzicht en begrijp je waarom zij zo ontzettend vaak beroep doet op haar dierlijke oerinstincten.
Taddeo tracht de lezer zo enig begrip van het beest in de mens mee te geven, al vergaloppeert ze zich in haar ambitie. Zo lijkt ‘Beest’ een roman voor een breed publiek, maar net doordat Taddeo een veelheid aan thema’s aansnijdt waaronder identiteit, gendergerelateerd geweld, trauma/verlies, herinnering, seksualiteit en macht, weet ze helaas niet over de hele lijn te overtuigen.
