Richard Hawley brengt hartverwarmende ode aan thuisstad Sheffield
Richard Hawley, ‘In this city they call you love’ 
Straks live te zien tijdens de Lokerse Feesten : Richard Hawley. De muzikant uit Sheffield brengt met ‘In this city they call you love’ zijn tiende studioalbum uit. Wie eerder albums als ‘Coles’ Corner’ (zijn doorbraakplaat), ‘Truelove’s gutter’ en/of het wat steviger klinkende ‘Standing at the sky’s edge’ tot zich nam, beseft dat Hawley op de Lokerse feesten ongetwijfeld een bijzonder gesmaakt concert gaat geven. Echter, zover zijn we vooralsnog niet. Wél warmen we ons muziekhart al geruime tijd aan die nieuwe Richard Hawley plaat.
Richard Hawley is een volbloed romanticus en bovendien een van de meest getalenteerde songschrijvers van de huidige generatie (sorry, Noel). Hetgeen mogelijk ook te danken is aan de manier waarop hij volop puttend uit fifties en sixties rockabilly invloeden (voor een overzicht van zijn muzikale inspiraties check Hawley’s eigen compilatie), zowaar een ambacht als klassiek singer-songwriter wist te puren.
Hawley heeft overigens geheel niets met smartphones of met hippe, moderne trends. Hij is meer een liefhebber van vintage. Een interessant weetje : Hawley bespeelt op deze nieuwe plaat met veel liefde en eerbied een Telecaster gitaar die ooit aan Scott Walker toebehoorde (én een gitaar die van Duane Eddy was). Terwijl hij evengoed ook over een portie zelfrelativering en humor beschikt. Zo bijvoorbeeld heeft hij zijn studio in Sheffield ‘Disgracelands’ gedoopt. Het grijze, sterk geïndustrialiseerde Sheffield dus, waar zo getuigt een track als ‘Heavy rain‘, het al eens pijpestelen durft te regenen. Waarna heil gezocht wordt in de gezelligheid van een good ol’ fashioned warme pub.
Hartverwarmende eenvoud
Op zijn nieuwe plaat is het vooral hartverwarmende eenvoud die overheerst. De focus ligt daarbij op een knap samengaan van Hawley’s uit duizenden herkenbare baritonstem en sfeervolle, langzaam openbloeiende liedjes waaruit een heldere artistieke integriteit spreekt. Zo is een van de hoogtepunten het op een bijzonder kaal, gezapig maar dodelijk efficiënt ritme gestoeld ‘People‘. Waarna Hawley vervolgens probleemloos overschakelt naar een tijdloze country-and-western song als ‘Hear that lonesome whistle blow’, de ideale soundtrack bij een smeulend haardvuur en kwaliteitswhisky van een goed jaar.
Dat Hawley, voltijds liefhebber van Elvis Presley, Gretsch gitaren en brilcrème, recent betrokken was bij een project waarin hij samen met John Grant de songs van Patti Cline vertolkte, doet dan ook helemaal niet zo vreemd aan. Ook bands als Elbow en Pulp deden eerder al beroep op Hawley’s diensten, hetgeen deels te maken heeft met zijn compositorisch talent maar evengoed de manier waarop hij een song met enkel stem en gitaar geheel naar eigen hand kan zetten.
Breed palet
Mooi om te merken is ook hoe dit twaalf songs tellende album een best breed palet heeft. Er is ruimte voor popsentiment, zoals tijdens de wat dreigende opener ‘Two for his heels‘. Elders ontwaar je wat meer bluesy noten, zoals tijdens de met een fijnzinnig streepje close harmony opgetuigde ballad ‘Deep waters‘. Dat wil echter niet zeggen dat Hawley als voormalig gitarist bij bands als Pulp en Longpigs het rocken verleerd is, want eenmaal luisteren naar de opgejaagde, opgejutte en ruige gitaargesels van ‘Deep space’ en je bent echt helemaal om. Heel even ontbindt Hawleys al zijn duivels om stevige kritiek op het ruimtetoerisme te geven, evenwel zonder de focus op het ritmische en melodieuze te verliezen.
Op ‘In this city they call you love’ laat Hawley dus vooral eenvoud primeren. Zelf beoogde hij met dit album vooral een release die er in vocaal opzicht wat uitspringt. Zodoende zijn er maar weinig ruige gitaarsolo’s te horen zoals bijvoorbeeld op het wat robuustere en steviger in gitaarrock gedrenkte ‘Standing on the sky’s edge’ het geval was. Het album gaat van intieme ballads over furieuze space-rock zonder aan consistentie te verliezen.
Minstens zo opmerkelijk is Hawley’s gevoel voor nuance. Hij begrijpt als geen ander hoe een liedje te arrangeren. Dat merk je aan de manier waarop hij in sommige songs wat lichte strijkerspartijen laat horen terwijl hij het soleren – het adagio less is more indachtig – deze keer ook grotendeels tot een strikt minimum houdt.
Hawley’s nieuwste album moet allerminst onderdoen voor diens vorige albums. En ook deze keer brengt de Britse gitarist/componist een meer dan fraaie ode aan zijn thuisstad Sheffield. Want: ‘In this city (Sheffield) they call you love’.
Richard Hawley, samen met Bluai, Novastar en Chris Isaak live te zien op 7 augustus 2024 tijdens de Lokerse Feesten.
