CE’s StripFax mei 2024

Davodeau is de reisgids onder de striptekenaars. Als geen ander weet hij je mee te tronen naar een wonderlijke omgeving en laat je intens meegenieten van al die pracht. Het verhaal is summier maar intrigerend en kent een paar verrassende wendingen: een vrouw nodigt op het eind van haar leven al haar vorige minnaars uit. Diegenen die op het voorstel ingaan, wachten een schokkende ontdekking. Het verhaal is boeiend en er worden heel wat levensvragen opgeworpen, maar de kracht van het album is dat het je leert kijken naar de omgeving en stil te staan bij al dat wondermoois rondom ons. Nu nog, na het lezen van deze strip, naar buiten gaan en ook in het echt genieten.

Het verhaal is niets meer dan enkele toeristen die onder leiding van een ervaren gids aan canyoning gaan doen. Ze volgen de loop van de rivier die rustig voortdeint om even later woest voort te stuwen. Net als de rivier komt het verhaal traag op gang, maar eenmaal in de kolkende stroom stijgt voortdurend de spanning, met tussenpozen van rust, net zoals de tocht door het water die de auteur ooit als jong meisje zelf maakte. Maar het is vooral de manier waarop ze dit verbeeldt die spectaculair is. Met haar debuut (al in 2016) deed ze alle monden openvallen door de expressieve manier waarop ze het water tot leven brengt. De beelden zuigen je dan ook mee de rivier in, zodat je als het ware zelf dit aangrijpend avontuur meemaakt. Enkel een nat pak hou je er niet aan over.

Dat een journalistenduo (een oude rot en een jong, onstuimig groentje) op zoek gaan naar een seriemoordenaar, is een leuke variant op een politiethriller. Maar wat dit vooral ver boven de middelmaat uittilt, is dat de Spaanse artieste dit drama laat afspelen in de dramatische, naoorlogse geschiedenis van Spanje, dat toen gebukt ging onder een dictatuur. Daardoor mogen ze niet schrijven wat ze willen, kunnen ze zelfs geen onderzoek doen naar zoiets gruwelijks want dat kan niet bestaan in het Spanje van de jaren 50, en mogen ze zeker geen hooggeplaatste heren voor het hoofd stoten. Een spannend verhaal, maar vooral een indrukwekkend portret van een leven onder een extreem regime waar je voortdurend op je tellen moet passen om je hoofd niet boven het maaiveld uit te steken. En het goede nieuws is dat de seriemoordenaar op het einde nog niet gevat is. Voor de slechte verstaander: er komt een tweede deel.

Het afsluitende deel van dit drieluik ontgoochelt niet, ook al moest Galandon het scenariowerk overnemen van de overleden Giroud, die wel de hoofdlijnen had uitgeschreven. Een klassiek spionnenverhaal, waar de Mossad op jacht gaat naar een nazibeul, maar met genoeg verrassende wendingen en intrigerende karakters om het echt boeiend te maken. Aangenaam weglezend, maar met de levensles dat er eigenlijk nooit iets verandert op het wereldtoneel.

Vreemd genoeg hebben we vijf jaar moeten wachten op dit vijfde deel over het Oude Rome, terwijl het al in 2017 in het Frans verscheen. De reeks geeft een betrouwbaar beeld van het leven 2000 jaar geleden in de Italiaanse hoofdstad. In dit deel gaat het vooral over het opkomende christendom, wat als een bedreiging ervaren wordt door de aanhangers van de oude goden. Wat minder pratende koppen en wat meer aandacht voor de decors had deze geschiedenisthriller nog naar een hoger niveau kunnen tillen. Op het einde vind je nog een leerrijk dossier over Constantijn.

Vroeger keken we reikhalzend uit naar een nieuw deel van dit Romeinse epos, maar het hoge niveau werd niet volgehouden. Dufaux vervalt een beetje in een zucht naar effectbejag en opvolger Theo tekent goed maar niet zo spectaculair als de overleden Philippe Delaby. Desondanks staat ook dit deel weer garant voor wat ontspanning dankzij de excentrieke karakters, van keizers tot slaven, die het gekonkel en samenzweren tot kunst verheffen. Game of Thrones, maar dan zonder draken.