Psychedelische fusion is de basis van het debuut van sitarspeler Nicolas Mortelmans
Nicolas Mortelmans, ‘MĀYĀ’ 
Jong talent doet de oren spitsen. Dat geldt ook voor Nicolas Mortelmans, een sitarspeler die met ‘Maya’ op het immer uitstekende WERF label zijn debuut uitbrengt. De sitarspeler/multi-instrumentalist staat de komende zomer onder meer geprogrammeerd op Gent Jazz waar hij de mogelijkheid krijgt zich als jong, nog volop ontluikend talent verder in de kijker te spelen.
In de leer bij sitarspeelster Anoushka Shankar
Na een uitgebreide studie in India kwam Mortelmans terecht bij de wereldwijd gereputeerde sitarspeelster Anoushka Shankar. Bijzonder, want Shankar heeft een carrière die haar zowat de hele wereld rond brengt. Toch is het zoals het geval is bij Anoushka Shankar ook Mortelmans’ betrachting om zo goed als mogelijk de haast oneindige mogelijkheden van de sitar verder te onderzoeken. Daarnaast musiceren zij beiden vanuit een heel gelijkaardige instelling, in die zin dat het hen beiden te doen is om vertrekkende vanuit de sitar op muzikaal vlak bruggen te bouwen.
Improvisatie en samenwerkingen
Dat maakt ook dat hun beider opnames en concerten zich hoofdzakelijk baseren op meesterlijke improvisaties met diverse thema’s, motiefjes en melodietjes. En hoewel Mortelmans met zijn sitar zeker ook solo uit de voeten kan, wordt hij best vaak uitgenodigd door muzikanten van allerlei slag. Lui zoals folk- en blueslegende Roland Van Campenhout bijvoorbeeld. Het prototype artiest ook die zich nooit ofte nimmer laat voorstaan op enige labels en op muzikaal vlak het allerliefst zijn geheel eigen ding doet. Hetzelfde geldt ook voor Stef Kamil Carlens die zowat overal wel weg mee weet, zelfs met een best verrassende cover van Norah Jones. Of neem gitarist Tim ‘Millionaire’ Vanhamel die net als gitarist/componist Jonas Meersmans op ‘MĀYĀ’ eveneens een best gesmaakte bijdrage levert.
Experimentele fusion die culturele verschillen overstijgt
‘MĀYĀ’ blijkt hoofdzakelijk een fusion plaat. Zo krijgen we zoals bijvoorbeeld opener ‘Red dragon’ meteen al duidelijk maakt, op dit album vooral langere, danig uitgerekte composities te horen die de luisteraar langzaam maar zeker onderdompelen in een warm geluidsbad. De complexe sitarsound zit niet echt verrassend prominent in de geluidsmix, al is het resultaat vooral heel erg eclectisch en psychedelisch. Kan ook haast niet anders als Mortelmans op dit album flink aan het jammen slaat met muzikanten zoals de Indische tablaspeler Tarang Poddar, fluitist Ravichandra Kulu of met de Australische handpan-speler Benny Bettane.
Het bijzondere aan dit ‘MĀYĀ’ album is bij uitstek de fusie van klassieke en modernere invloeden uit de Indische muziektradities gecombineerd met meer westerse geluiden zoals pop, rock, jazz. Typerend is onder mee hoe een track als ‘Kashi’ halfweg voorzichtig lonkt naar abstracte, gemuteerde techno. Waarbij het resultaat nog eens sterk aangelengd wordt met een fikse dosis improvisatie. Of zoals Mortelmans het in zijn bio zélf stelt: uiteindelijk komt het allemaal neer op muziek als universele taal die culturele verschillen per direct naar de prullenmand verwijst.
Krachtig potentieel
Zo herinneren meticuleus opgebouwde composities als ‘Molecules’ – met slechts vier minuten speeltijd de kortste track op de plaat, eraan dat de hoogst spirituele, bij uitstek bewustzijnsverruimende muziek van Mortelmans een krachtig potentieel in zich draagt. Zo echoot dit ‘MĀYĀ’-album ergens de door India geïnfuseerde platen van The Beatles of de psychedelische snarendrijverij van Jimi Hendrix (zoals tijdens ‘In this moment’), toch is het geluid dat van een jonge muzikant die zijn heel eigen weg zoekt.
Dat op zich alleen al dwingt hier best veel respect af. Ook al is de sitar een best onconventioneel instrument met een al even ongewoon geluid, toch loont het luisteren naar ‘MĀYĀ’ meer dan de moeite.
