Verlies, rouw en hoop tekenen het nieuwe album van And they spoke in anthems
And they spoke in anthems, ‘Still’ 
Intussen is And they spoke in anthems, de band rond spil Arne Leurentop, na albums als ‘June’ (2014) en ‘Money time’ (2019) toe aan een derde album. Een bijzondere plaat is het geworden, want ‘Still.’ staat grotendeels in het teken van de tijdelijkheid van alles. Dat heeft voor een stuk te maken met Leurentops’ reis annex road trip naar Nieuw-Zeeland.
Keuzestress en sterke vrouwen
‘Leave (leave, leave)’ luidt in het openingsnummer. Escapisme zou je kunnen stellen, al is de behoefte om heel even te verdwijnen voor velen ongetwijfeld een heel erg herkenbaar gevoel. Leurentop speelt daar prachtig op in. Evengoed draait het inhoudelijk gezien om de keuzestress die de frontman van And they spoke in anthems hier op een bedje van akoestische gitaren piano en pedal steel gitaren bezingt. En dan soms zou het geen slecht idee zijn je daarin te laten gidsen door sterke vrouwen. Zoals de Nieuw-Zeelandse eerste minister Jacinto Ardern bijvoorbeeld aan wie Leurentop het op een best pittige groove steunende ‘Women in charge’ opdraagt. Check zeker ook de fijne video die erbij hoort.
Rouw en verlies
Een van de centrale verhalen rond de nieuwe And they spoke in anthems plaat is dat Leurentop op relatief korte tijd helaas diende afscheid te nemen van twee goede vrienden. Zodoende startte hij vanuit een kleine, erg bescheiden campervan in een Nieuw-Zeelands dorpje het proces om vanuit die ervaring van verlies en rouw enig weerwerk te proberen bieden. Slechts voorzien van een enkele akoestische gitaar componeerde hij een reeks nieuwe tracks die deels terechtkwamen op dit nieuwe album van And they spoke in anthems, maar waar enkele ook op een bijhorende, nog te verschijnen ep (‘…Here’) zullen komen staan.
Helende kracht van muziek
‘Still.’ is een heel persoonlijke plaat geworden. Vanzelfsprekend tekenen verlies en rouw present op deze nieuwe plaat, al willen Leurentop (zang, gitaar, orgel) en co (nvdr: drummer Jan Dhaene, bassist Tim Vandenbergh en gitarist Maarten Flamend) vooral ook op de helende kracht van muziek wijzen. Op muzikaal vlak hoor je duidelijke echo’s van het popgenie dat Neil Finn is. Maar evengoed ontwaar je in de nummers van And they spoke in anthems soms ook meer countryeske inspiraties die wat in het verlengde van Jeff Tweedy / Wilco liggen.
Om maar te zeggen: het gros van de nummers gaan over de fundamenten van een bestaan die soms even heel erg wankel lijken te zijn. Sommige nummers zoals het naar blauw licht van computers en smartphones verwijzende ‘Light blue light’ zijn best radiovriendelijk. Terwijl andere tere en broze prachtsongs zoals bijvoorbeeld het aan Leurentops’ vriend Stijn opgedragen ‘You, Silly Wommer, You’ sterk gedragen worden door diep doorvoelde en doorleefde emoties. Wat verderop hoor je zoals tijdens het elegische ‘Stone’ dan weer een heel uitgekiend spel met wonderlijke arrangementen. Terwijl een bij het nekvel pakkende track als ‘Name it’ dan weer inzichtelijk maakt waarom de bijgevoegde bio gewag maakt van ‘verdieping en verstilling’.
Het zijn dergelijke tracks die van ‘Still.’ een ingetogen en uiterst sfeervol album maken. ‘Still.’ blijkt een heerlijk pareltje van ambachtelijke huisvlijt.
