Bordenave en co zoeken evenwicht tussen compositie en improvisatie
Matthieu Bordenave, Florian Weber, Patrice Moret, James Maddren, ‘The blue land’ 
Voor de Franse componist en klarinettist Matthieu Bordenave is de release van ‘The blue land’ zijn tweede album op het prestigieuze ECM label. Een hele eer. Eerder bracht hij al twee albums op het Enja label zoals ”Le café bleu international’ en ‘Terre de sienne’. Het gloednieuwe ‘La traversée’ (ECM, 2020), waarin hij naast de Duitse pianist Florian Weber en de Frans contrabassist de Britse drummer James Maddren erbij haalt, valt vooral op door sobere, maar elegante en poëtische klankschetsen met een lichte toets van vrije improvisatie.
Vernieuwde bezetting, ander groepsgeluid
Het mooie is dat het delicate drumwerk van Maddren de muziek van de in Tarbes (Frankrijk) geboren Bordenave wat extra pit geeft. In termen van klank komt er nu, zij het enigszins delicaat, ook lichte percussie bij. Daarnaast beperkt Bordenave zich niet langer tot de tenorsax, maar neemt hij ook de sopraansax ter hand. Dat biedt ruimte voor soms best fijnzinnige exploraties, zoals onder meer tijdens de kalme, mystieke openingstrack ‘La porte entrouverte’.
Meer tempo, groove en atmosfeer
De erop volgende titeltrack ‘The blue land’ voelt dan weer donker en licht dreigend aan. Het omkaderende idee voor Bordenave bestond er overigens in om meer dan ooit in te zetten op een direct herkenbaar groepsgeluid. De sound van dit trio wordt op deze nieuwe plaat dan ook uitgewerkt naar kwartetbezetting, hetgeen zoals hoorbaar tijdens composities als “Timbre” en “Distance” net wat meer tempo en groove aan het geheel toevoegt. Elders, zoals tijdens het atmosferische “Three peaks” merk je dan weer de invloed van de weidse berglandschappen die de dezer dagen in Duitsland vertoevende Bordenave regelmatig verkent.
Heerlijk balancerend tussen compositie en improvisatie
‘The blue land’ is een album met composities die onmiskenbaar aanleunen bij kamermuziek, jazz en klassieke muziek. Ergens heb je de melodische kant, anderzijds zijn er passages waar het verkennende aspect en de dynamiek van de groep net iets prominenter naar voren doen komen. De muziek balanceert tussen compositie en improvisatie en vindt daarbij quasi probleemloos de gulden middenweg.
Gewijzigde koers
Met dit album zet Bordenave de deuren wat wijder open. Zo is ook de kleine hoorn meer dan ooit present in het palet van de groep. Opmerkelijk is ook de knik richting Coltrane in de vorm van een emotievolle herwerking van ‘Compassion’. Het markeert ergens een koerswijziging voor Bordenave, die stelt dat deze opname gelijk iets zegt over zijn fascinatie met de manier waarop een band muziek speelt. Tezelfdertijd stel je vast dat het vertrekpunt van minimale compositorische ideeën en het de inzet op spontaniteit en muzikaal spel-in-het-moment een wonderlijk eindresultaat opleveren.
