Trancerijke klanklandschappen in het reisdagboek van Melanie De Biasio
Melanie De Biasio, ‘Il viaggio’ 
In de nasleep van het ‘Lilies‘ album (2017) werkte de Belgisch-Italiaanse vocaliste/componiste Melanie De Biasio (°1987) aan verschillende projecten. Een ervan, misschien wel de meest prominente, is de verdere uitbouw van de in haar thuisstad Charleroi gevestigde artiestenresidentie Alba. Het voormalige Italiaanse consulaat is onder impuls van De Biasio een ruimte geworden waar artiesten thuis zijn, een plek waar allerlei concerten plaatsvinden en waar de meest uiteenlopende culturele projecten vorm kunnen krijgen. Een project dat haar vanzelfsprekend erg nauw aan het hart ligt.
Een ander project was haar deelname aan het Brusselse ‘Europalia Trains & Tracks’. Zo kreeg de componiste/fluitiste de vraag om een muziekstuk te componeren met betrekking tot de Italiaanse immigratie van de voorbije eeuw. Dat werd de meer dan intrigerende soundscape ‘Lay your ear to the rail’. Die opent, in een ingekorte en hertimmerde versie, De Biasio’s nieuwste plaat ‘Il viaggio’.
Melanie De Biasio en Italië
Het nieuwe album staat niet geheel toevallig in het teken van de verschillende lijnen tussen België en Italië. Zo zou je ‘Il viaggio’ probleemloos kunnen beschouwen als een reisdagboek, een auditieve documentatie. Opnames voor die nieuwe plaat vonden deels plaats in Italië. Meer bepaald in Lettomanoppello, een klein onooglijk dorpje in de Abbruzzen en in Montereale, de thuisbasis van haar grootouders. Omgeven door bergachtige landschappen, de hevige, soms verschroeiende hitte en allerlei geluiden (de wind, een beekje, een passerende trein, een vogel, een hond) herwerkte ze de vele indrukken in en rond Lettomanoppello en Montreale naar een nieuwe langspeler.
Aparte structuur
Opmerkelijk is ook de keuze voor een tweeledige structuur : op de eerste plaatkant richt De Biasio zich grotendeels op klassiekere songstructuren die verder opgewerkt worden met allerlei samples. Op de 2de plaatkant, ‘The Chaos Azure’ gedoopt, krijg je twee lang uitwaaierende maar bovenal heerlijk wazige soundscapes voorgeschoteld. In essentie zijn het dus twee nieuwe albums van De Biasio waarin heel verschillende facetten van haar muziek doorschemeren.
Klassieke experimenten met elektronica
Het eerste deel van ‘Il Viaggio’ richt dus op wat klassiekere songstructuren. Zoals bijvoorbeeld de vooruitgeschoven, op dromerige, minimale pianomelodietjes gestutte single ‘We never kneel to pray’. Wie goed luistert, ontdekt naar het einde van de track toe, allerlei geluiden op de achtergrond. Die sterke nadruk op het gebruik van samples geldt overigens voor wel meer tracks op de plaat waaraan hoorbaar lang en hard werd gewerkt.
Het eindresultaat is er dan ook naar. Het nieuwe materiaal bestaat grotendeels uit subtiele en behoedzame experimenten met zachtjes knisperende electronica. Al valt ook op dat ‘Il viaggio’ zich bij uitstek openbaart als een groeiplaat van jewelste. Het type album waar je haast jezelf betrapt op er telkens weer naar willen teruggrijpen. En ook : waar echt élke luisterbeurt een hele hoop nieuwe geluiden openbaart. De aantrekkingskracht daarvan blijft best groot.
Heruitvinding
Tezelfdertijd dient vastgesteld dat De Biasio zich als artieste blijft heruitvinden. Hoewel een track als ‘Now is narrow‘ vrijwel direct erg herkenbaar en vertrouwd aanvoelt, merk je hoe De Biasio er vooral naar streeft om een reeks samples in een groter geheel in te werken. Dat maakt dat het geheel excelleert in wazige, ijle en ongrijpbare sferen en texturen. Zoals bijvoorbeeld het geval is in het op spaarzame, open en weids weerklinkende gitaarakkoorden gestutte ‘Mi recordo di te‘ die als een van de vele hoogtepunten op dit nieuwe album van De Biasio geldt.
Tezelfdertijd dient ook vastgesteld dat het muzikaal palet dat De Biasio hanteert soms best breed gaat. Soms zelfs in een enkele track. Neem bijvoorbeeld ‘Nonarinna‘ (Italiaans voor ‘oma’ ; een herinnering aan De Biasio’s jeugd) waarin je ergens de somberte en spartaanse kaalheid in het vroegste werk van Portishead hoort. Evengoed zou je het wonderlijke stukje gitaar in de intro kunnen associëren met een meestergitarist zoals Anouar Brahem.
Thuis zijn in het reizen
Bijzonder is ook de tweede plaatkant ‘The chaos azure’. Die toont De Biasio in twee best lang uitgesponnen en langzaam openbloeiende improvisaties. Onmiskenbaar is er een echo van de ‘Blackened cities‘)plaat die opduikt. Al is er meer aan de hand. Het minimalistische geluid dat ergens tussen ambient, jazz en pop hangt weet de luisteraar langzaam in een heerlijk gelukzalige roes te brengen. Tot de vele herinneringen (‘Mi recordi di te’, ‘Alba’, ‘We never kneel to pray’, ‘Nonnarina’,..) beetje bij beetje waziger worden, langzaam vervagen en de tijd slechts een bijproduct wordt… om vervolgens toch maar weer die prachtplaat van De Biasio opnieuw op te zetten. Die blijkt meesterlijk goed.
