Experimentele percussie troef op nieuwe liveplaat van Chris Joris
Chris Joris, ‘Until the darkness fades’ 
Na een onfortuinlijke val en een heupbreuk verschijnen er zowaar twéé nieuwe platen van de de in Mechelen geboren en getogen componist/percussionist en muzikant Chris Joris. Zo is er de heruitgave van ‘Out of the night’ (via W.E.R.F.) die op die manier ergens ook de erkenning en de blijvende waarde voor het muzikale landschap goed in de verf zet. Maar ook en vooral is er dus een nieuwe liveplaat. Die heet ‘Until the darkness fades’ en hoewel die duidelijk gemarkeerd is door de eerder troebele levensfases en de eerder donkere kanten schemert er gelukkig ook best wel wat hoop door.
Veerkracht en rusteloosheid
De liveplaat is grotendeels een reactie op de fikse klappen die Joris eerder incasseerde. Als krasse zestiger laat hij met ‘Until the darkness fades’ weten dat er eindelijk weer frisse moed is. Zo voel je in deze muziek hoe de levenslust en de krachtige expressie van muziek eindelijk weer de overhand beginnen te nemen. Dat vind je bijvoorbeeld terug in de majestueuze opener ‘Portrait of a man’, een door jazzbassist Chris Mentens in muziek gevat portret waarin vingervlugge, melodieuze en ja zelfs pittige, bokkensprongen makende pianoriedels de immer rusteloze ziel in Chris Joris ergens trachten te vatten.
Warmbloedig
Daarnaast valt ook de huiselijke charme van deze warmbloedige liveplaat op. Niet echt toeval, daar de opnames plaatsvonden in de Mechelse KC Nona (Mechelen), een lokatie met een boon voor jazz. Met een kleine, maar uiterst hechte bezetting bevestigt en onderstreept hij met deze liveplaat fijntjes zijn status als éminence grise van de Belgische jazzmuziekt. De grote sterkte zit echter in de dwarsheid van de improvisaties die bij uitstek live bijzonder goed tot uiting komen. Daarnaast is er de manier waarop hij van de meest uiteenlopende sferen en texturen toch een coherent geheel weet te puren.
Ruig en experimenteel
‘Until the darkness fades’ is geen al te gepolijste liveopname. Dat merk je ook aan de opbouw van deze liveopname. Zo duiken er verschillende contrasten op, zoals bijvoorbeeld die tussen composities waarin het percussieve (met instrumenten als de berimbau en de likembé) prominent naar voren komt en die waarin de rol van de piano benadrukt wordt. Evengoed is er een evenwichtige afwisseling tussen losse improvisatie en compositie. Op muzikaal vlak is er het spanningsveld tussen de strijkers (viool- en cellopartijen van Cécile Broché en Sigrid Vanbogaerde) met een serenere, vrederige toon en het wat experimentelere spel met soms exotische en anarchistische klanken.
Evenwichtig
Al valt in het geheel misschien nog het meest op hoe donkerte en licht hier elkaar mooi afwisselen. Zo voelt de liveplaat over de volle lengte best evenwichtig aan, net ook door de doelbewust gekozen afwisseling. Mooi is ook hoe dochter Naima een belangrijke gastrol vervult. Niet enkel is ze te horen op ‘Naima’s dream’. Ook in de fraaie afsluiter ‘Dear wreck’ tonen vader én dochter Joris hoe effectief afscheid te nemen van de donkerdere kanten van het leven.
Een bijzonder album dus dat zowaar het allerbeste belooft voor de komende livetournee die er in samenwerking met Jazzlab zit aan te komen.
