Robin Verheyen speelt met klank en kleur
Robin Verheyen, ‘Playing the room’ 
Dat Robin Verheyen (°1983) een jazzmuzikant/componist van internationale betekenis is, daar zal wellicht niemand aan twijfelen. Doorheen de jaren werkte de Turnhoutse saxofonist aan een muzikaal parcours waar vrijwel niets op af te dingen valt. Recent viel hij op door zijn bijdrage aan TaxiWars (een jazzkwartet met bassist Nicolas Verheyen, drummer/percussionist Antoine Pierre en Tom Barman op vocals), terwijl hij ook bedrijvig was met heel andere projecten zoals ‘Bach Riddles‘ (een best eigenzinnige blik op barokmuziek) of ‘When the birds leave‘, een wonderlijke samenwerking met doorwinterde jazzmusici als pianist/saxofonist Marc Copland, contrabassist Drew Grass en drummer Billy Hart. Internationale klasse dus, met aan de basis een muzikant die intuïtief de meest uiteenlopende muzikale sporen volgt. De focus ligt dezer dagen op zijn nieuwste worp, de soloplaat ‘Playing the room’.
Speelse creativiteit
De titel zegt gelijk al veel. Enerzijds markeert het Verheyens’ feel voor speelse creativiteit. Anderzijds benadrukt het ook hoe doorslaggevend de specifieke locatie is. Elke ruimte is net weer anders waardoor andere muzikale mogelijkheden ontstaan, zo lijkt de Turnhoutenaar met deze nieuwe soloplaat te stellen. Met de release van ‘Playing the room’ zet Verheyen helemaal in op het spelen met klanken en kleuren. Zo valt vrijwel meteen op hoe open, licht en vrij deze concertregistratie klinkt. Al komen er zeker ook stevige porties intuïtie, instinct en improvisatie bij kijken.
Deze nieuwe release van Verheyen ontstond naar aanleiding van een uitnodiging van kunstencentrum KAAP en huislabel WERF Records voor het AMOK festival (Brugge). Dat optreden in de barokke zaal Sint-Walburga werd gecapteerd en vormt dan ook het uitgangspunt van deze nieuwe plaat. Aanvullend op het concert werden ook nog enkele opnames in de Grote Zaal van het Brugse concertgebouw gemaakt. Alles bij elkaar meer dan voldoende materiaal voor een prima klinkende solo LP.
‘Playing the room’ levert wederom het zoveelste bewijs van het grote talent van Verheyen. Tijdens opener “Variations on Ave Stella Maris” hoor je lichte zuchtjes van melancholische saxofoonfrasen. Gaandeweg waaiert de tegen de negen minuten aanschurende compositie heerlijk lang uit. Daarop volgend krijg je met respectievelijk “Meezingen’, ‘One and four’ en de titeltrack enkele kortere passages voorgeschoteld.
Wonderlijke dialoog
Best fraaie composities zijn het, waarmee nogmaals zowel de speelsheid als de virtuositeit op ‘Playing the room’ onderstreept wordt. Al valt misschien nog het meest op hoe ontzettend delicaat en verfijnd het muzikale spel van Verheyen is. Waarbij hij onder meer een wonderlijke dialoog tussen zijn saxofoons en de akoestiek van de grote, galmende zaal uit zijn instrument(en) tovert.
Gevat in slechts een handvol best nauw op elkaar aansluitende composities openbaart ‘Playing the room’ een muzikant die vol overgave het beste van zichzelf geeft. Eens de laatste noten van deze plaat uitsterven, voel je je totaal overweldigd door een grote schoonheid. ‘Playing the room’ documenteert een muzikant die zichzelf flink blijft uitdagen en deze keer ervoor opteert om helemaal op zijn eentje te zien waar het op muzikaal vlak naartoe kan gaan.
