‘Asteroid City’ is het neusje van de Wes Anderson-zalm
‘Asteroid City’ (2023) 
Regisseurs die een eigen stijl ontwikkelen, het is even vaak een vloek als een zegen. En of dat ook zo is bij Wes Anderson, de enige echte kunstenaar nog actief op de hoogste Hollywood-trede, de laatste der Mohikanen. Toen zijn symmetrische beelden en leuke kleurtjes een hype werden op het social mediaplatform TikTok kon je Anderson horen zuchten. De mensen kijken nu eenmaal naar het uiterlijk. Gelukkig heeft ‘Asteroid City’ innerlijk genoeg. Misschien wel genoeg om zijn beste werk ooit te zijn.
Grappen en grollen
In het jaar 1955 komen mensen uit heel de VS samen in het kleine woestijnstadje Asteroid City. Ze zijn er voor een wetenschappelijk congres dat plaatsvindt in een krater waar ooit een meteoriet neerkwam. Tijdens een van de speeches daalt er een ruimteschip neer in de krater. Er stapt een alien uit die de meteoriet steelt. Het dorp wordt daarna onmiddellijk in quarantaine geplaatst.
Door de grote parade aan Hollywoodacteurs is het geen sinecure om te zeggen wie nu de hoofdpersonages waren. Augie Steenbeck (Jason Schwartzman) is fotograaf en hij is in Asteroid City met zijn zoon Woodrow (Jake Ryan), die kans maakt op een prestigieuze wetenschapsprijs. Steenbeck ontmoet er de knappe actrice Midge Campbell (Scarlett Johansson). Tijdens de film ontluikt er een soort romance tussen hen. Hun conversaties, die ze altijd houden vanuit de ramen van hun aangrenzende bungalows, zijn prachtig uitgeschreven. Je zou geld geven om ze een uur lang heen en weer te horen praten over de banaalste zaken des levens.
Wes Andersons werken komen het best tot hun recht wanneer er een flinke dosis humor in zit. Dat komt in deze film alvast genoeg aan bod. Dan kijken we vooral naar de manager van het plaatselijke motel (Steve Carell). Dat Carell verdomd grappig is wisten fans van ‘The Office’ al jaren. In deze rol lijkt het soms alsof hij zijn lach niet kan inhouden. Hij loopt de hele tijd te acteren met een grijns op zijn gezicht. Dat, in combinatie met de boze mensen die hem om de haverklap vragen stellen, is zonder meer het komisch hoogtepunt van de film.
Krankjorum
Dat er een vijs (of meerdere) loszit bij Wes Anderson was al lang geen geheim meer. Toch lijkt het alsof hij bij deze film extra zijn best heeft gedaan. Zou het kunnen dat hij gewoon enkele gekken woorden in een trommel heeft gedeponeerd, eens goed mee geschud en dan aan het script is begonnen? De eerste tien minuten zijn in elk geval een aanpassing. Op sommige momenten is het zo meta dat het Mark Zuckerberg jaloers zou maken. De film is eigenlijk een ingewikkelde raamvertelling: een tv-programma over een toneelstuk dat over Asteroid City gaat. Bij momenten komt het chaotisch over, maar eenmaal je de puzzel een beetje gelegd hebt, blijken die tussenkomsten wel erg waardevol voor het geheel.
De belichaming van die knettergekke meta-stukken was Bryan Cranston, die de rol van de tv-presentator speelde. Hij kwam te pas en te onpas uitleg geven bij de rol van Conrad Earp (Edward Norton), de schrijver van het toneelstuk in de film. Toen Cranston aan het eind van de film ook nog eens opdook in het toneelstuk zelf, was het hek helemaal van de dam. Toch kon Anderson met een humoristische ondertoon alle vreemde interventies een plek geven, waardoor het geheel er niet onder leed.
Doe zo voort!
Toch heeft de stijl van Anderson het bij momenten moeilijk. In het eerste deel van de film doet hij zijn best om zijn signature moves boven te halen. De camera passeert alle personen één voor één of hij filmt een shot dat eigenlijk een foto had kunnen zijn. Maar na verloop van tijd lijkt hij zichzelf wat in het script te verliezen, waardoor je als kijker ook wat verward bent. De focus gaat dan niet langer naar de beelden, maar naar de gaatjes in het verloop van de film. Op een gegeven moment verwijst Earp (Edward Norton) naar een scène in de volgende akte. Het publiek begint daar dan op te letten, terwijl er niets uit voortkwam. Zo verliest de film een beetje van haar glans.
Er kan al reikhalzend uitgekeken worden naar de volgende film van Anderson. Al zal hij moeten opletten. Wanneer regisseurs met een bekende stijl iets geweldigs maken ligt de lat vaak astronomisch (heeft u ‘m?) hoog. Het deed Christopher Nolans ‘Tenet‘ wellicht ook de das om enkele jaren geleden. De stijl die Anderson nu heeft mag hij nooit meer verloochenen, zeker niet als dat voor parels als ‘Asteroid City’ blijft zorgen.
‘Asteroid City’ speelt momenteel in de cinema.
