Graspop’s zesentwintigste editie was een uitgebreid feestje!
Graspop trekt de laatste jaren ook zonder jubileumexcuus meer en meer de kaart van een vier dagen festival. Logischerwijs werd ook het kampeergebeuren een extra dagje verlengd, zodat een beetje metalhead nu al vanaf woensdag zijn vakantiedagen moet opnemen. Niet dat daar één kniesoor om maalde, want ook deze zoveelste zonovergoten metaldagen mochten ook weer het bordje ‘uitverkocht’ aan het onthaal hangen.
Als je de affiche bekeek, zag je misschien bitter weinig nieuwe eendjes in het ‘Ducks of Trash’-visvijvertje. Maar daar de grootste metalen toch weer dik vertegenwoordigd waren, en je elke dag vijfentwintig bands kon meepikken als je jezelf in stukken kon hakken, kon het feestje op voorhand toch al niet meer stuk?
Organisatorisch werden in elk geval alle zeilen bijgezet om van GMM 2023 een topeditie te maken, al bleven er toch nu ook weer die kleine euvels. Wij fronsten al stapels wenkbrauwen toen we lazen dat Graspop dit jaar met een digitaal betalingssysteem zou werken. Als zowel organisatie als publiek met een dergelijk systeem overweg kunnen is er geen vuiltje aan de lucht, al leert de ervaring van andere festivals dat het ook aardig roet in je bier kan gooien. Dat quasi de hele donderdagnamiddag het betaalsysteem haperde waardoor menig bezoeker enkele uren kon gaan aanschuiven bij de helpdesk en zelfs de tap in de perstent gesloten werd, vroeg wel heel veel van het publiek op het heetste van de dag.
Donderdag
Al viel er zelfs vanaf de eerste noten veel moois te rapen. De jonge turken van Molybaron bijvoorbeeld die om twaalf uur stipt de zesentwintigste Graspop op gang trapten. De visuele backdrop die zelfs de ‘kleine’ Metaldome tent meekreeg waren vanaf het eerste ogenblik spectaculair, al was het geluid helaas het omgekeerde. Zo verdween ook de complexe progmetal van Haken grotendeels in het moeras, terwijl je in de Marquee moeite moest doen om iets te maken van de Butcher Babies. At the Gates had dan weer wél de twee originele Björler-broers aan boord, al bleek daar zanger Thomas dan weer zijn stem in de backstage vergeten te zijn. Die lag misschien naast de stembanden van Guns ‘n Roses’krijsmeeuw Axl Rose, want zoals we al over een vorige editie schreven, die brave man heeft het gewoonweg niet meer. Gelukkig was er Slash, maar waar was Myles Kennedy als je hem nodig had?
Vrijdag
Vrijdag was niet echt een visdag, met kleppers als Machine Head die slechts één concert speelden op Europese bodem. Dat je daarom Meshuggah moest missen was een planning-mankement van jewelste. We stonden toch al aan het hoofdpodium om Gojira mee te pikken. Die brave mannen stonden in 2006 als tweede band in Marquee 2 en mogen nu het hoofdpodium afsluiten. Een terechte evolutie als je het ons vraagt.
Amon Amarth heeft één van de sympathiekste frontmannen van de hele editie in de gelederen, en dat vertaalde zich in een gigantisch gevulde wei. Daarna moest de zanger van Disturbed nog dringend wat kwijt over zijn emotionele toestand. Als hij zich nu ook nog een keer publiekelijk excuseert voor die wanstaltige cover van ‘Sound of Silence’ en belooft het nooit meer te spelen, mag hij zelfs op onze schouder komen hangen voor een bemoedigende knuffel. Hang in there Dave!
Zaterdag
Op naar zaterdag voor wat Belgische klasse met Cyclone! Zijn wij blij dat die terug van weg geweest zijn! Izzy Hale van Halestorm blijft wat ons betreft de numero uno qua damesstemmen in Betonland. Door de soms flauwe AOR heen hoorde je alleen maar een klassestem die alle Sharonnetjes en Aliciaatjes naar huis zong, krijste en brulde. Als ze nog een attest van pedagogische bekwaamheid kan voorleggen moet Axl Rose misschien daar maar een keer gaan informeren hoe hij nog kan redden wat er te redden valt.
Dat het gereanimeerde Pantera vóór Slipknot speelde bijvoorbeeld is onbegrijpelijk. Nee, Zakk Wylde klinkt absoluut niet als Dimebag Darell, maar dat is niet eens de bedoeling. Het is gewoon heerlijk om eindelijk alle Pantera-songs nog een keer live te horen. En dit was niet de enige supermetalgroep die je kon meepikken dit weekend.
Parkway Drive bewees voor de zoveelste keer dat ze in de hoogste klasse spelen. Een moker van een set, een vuurzee waar Rammstein jaloers op zou zijn en een dito frontman! Genau!
Zondag
Zondag is traditioneel familiedag op Graspop. De Belgen van Hippotraktor waren bijvoorbeeld de perfecte mix tussen de Ketnetband en Mastodon. Heerlijk! Bij Generation Sex stond zowaar Billy Idol voor de allereerste keer op Graspop, vergezeld van Steve Jones (Sex Pistols) en Tony James die in een ver verleden nog Sigue Sigue Sputnik oprichtte. Vlak daarna kreeg je dan weer nog een ándere supergroep met Joe Perry, Alice Cooper en zowaar Johnny Depp die onder de naam Hollywood Vampires eigenlijk best geweldige rock afleveren.
De passage van Hellmut Lotti werd beter gesmaakt dan hij zelf kon verwachten. Metalfans houden wel van een grapje. Maar je bouwt er beter geen festival rond. Er hoeft niet elk jaar iets wanstaltigs als de Brides of Lucifer op het podium staan!
Dat je van de show van Motley Crue hetzelfde kon zeggen was enigszins te verwachten. Net zoals GnR is de enige bestaansreden van de band enkele platen uit de eighties en nineties en wordt het stilaan tijd voor het verzorgingstehuis. De echte kers op de taart was Mille Petrozza die met Kreator de Marquee mocht platbranden. Mille blijft een frontman die komt om iedereen te overtuigen en zieltjes te winnen.
Na Def Leppard was het tijd voor de traditionele leegloop waar je je met je laatste bonnetje richting dranktent en frituur kon begeven, al wist tegen dan niemand nog hoeveel geld er op zijn pasje geladen was. Vooruitgang is mooi, maar is Graspop niet het nostalgische festival bij uitstek?
Komt er nog een volgende editie metalen kindertjes? Jawel, van 20 tot 23 juni 2024 wordt u te Dessel verwacht met een propere tent, schoon ondergoed en een polsbandje vol digitale pintjes. Tot dan!
