Nils Vermeulen brengt atmosferische contrabas variaties
Nils Vermeulen, ‘Varations’ 
Het relatief kleinschalige en bij uitstek onafhankelijke Aspen Edities slaat weer eens toe. Zo verschijnen er op korte tijd maar liefst twee nieuwe albums. Een ervan heet ‘Variations‘ ; een soloplaat van Nils Vermeulen, de erg bedrijvige Gentse contrabassist die eerder onder meer al te horen viel bij avontuurlijke jazzcollectieven als Jukwaa, Kabas of bij het eerder popgetinte Uma Chine. Naast muzikant is hij ook lid van het Troika collectief en auditief onderzoeker verbonden aan het KASK en het Conservatorium Gent, met als belangrijkste insteek de mogelijkheden van de contrabas.
Specifieke snaren, specifiek geluid
Niet enkel dat, ook is Vermeulen instrumentenbouwer met een specifieke fascinatie voor snaren. Zo zijn de snaren die hij op deze opname gebruikt tempera snaren (de Berlijnse Gerold Genssler), een type met een wat lagere druk die zijn contrabas wat meer open en vrij doet klinken. Dat geeft al ergens aan waar je deze heel specifieke muziek, een mengeling van composities, aangelengd met vrije improvisaties op contrabas kan situeren.
Bevreemdende inspiraties
Dit in de Gentse opera door Peter Desmedt opgenomen album vat ergens Vermeulens’ essentie als solomuzikant. Gesitueerd op het grensgebied tussen hedendaags klassiek, explorerende (avant-garde) jazz, en vrije improvisatie, openbaart het een heel bijzondere muzikant die zowel bogen als darmsnaren maakt en daar dan onder meer mee aan de slag gaat. Zo is er opener ‘Hirohito’s win‘, een track die met zijn drifterige klanken direct een soort spanning opbouwt. Dat de wat jachtig klinkende compositie geïnspireerd werd door een zwart-wit foto van het racepaard van Vermeulens’ grootvader doet daar wellicht niet erg vreemd aan.
In een aantal gevallen duiken er muzikale inspiraties op, zoals onder meer de erg invloedrijke contrabassist Charles Mingus (het in ijlere geluidsferen gedrenkte (‘On integration‘). Elders merk je in ‘For scodanibbio’ dan weer dat Vermeulens’ soloplaat ‘Variations’ ook inspiratie put uit andere muziektradities. Wellicht speelt de invloed van William Parker, de free jazz-bassist die zowel met Vermeulen als met de Italiaanse bassist Scodanibbio samenspeelde mee.
Atmosferisch
Apart album dus, met muziek die soms zoals ‘On a stumble not a fall’ of de korte schets ‘Of me’ wat speelsere toetsen aanbrengt klinkt. En hoewel het zoals vanouds met erg sober maar ronduit fraai artwork gezegende ‘Variations’ niet direct voor massaconsumptie bedoeld is, geeft het zoals ook in het drukke, adembenemende sluitstuk ‘For bowed flute’ – een improvisatie die ergens de broeierige, atmosferische, maar ook ijle en dissonante geluidswereld van de vroege Godspeed You! Black Emperor evoceert, wel erg goed weer wat er in de kundige handen van Vermeulen zoal mogelijk is met een contrabas.
