PJDS prikkelt de oren met een erg eclectische plaat
PJDS, ‘Extinct birds’ 
Dat ons kleine Belgenlandje vol eigenzinnig muzikaal talent zit, mag geen verrassing meer heten. Het geldt zeker ook voor de uit Gent afkomstige en residerende muzikant Pieter-Jan De Smet, die na een carrière vol hits (‘Baby’s in the world’, ‘Fire’, ‘August’,..) en intrigerende albums (het door blues brother Roland Van Campenhout geproduceerde debuut ‘Antidote’, ‘August’, het recent uitgebrachte ‘Siren’..) eindelijk weer nieuw werk uitbrengt. ‘Extinct birds’ is alweer een verzameling van songs die met zichtbaar gemak enige hipheidsfactor verruilen voor muzikaal plezier.
Speelplezier als basis
Ziedaar het recept. De kern. Speelplezier, het eeuwige zoeken naar inspiratie en de erbij horende geluiden. Veel van de nieuwe nummers ontstonden tijdens een residentie in Oostende, aan de zee. Gaandeweg werden wat rauwere demo-opnames verfijnd en verder bijgestuurd. Voor een stuk zit de worsteling met tijdelijkheid van het leven in songs als het aan Arno opgedragen ‘Salt laced city’ of het hyperkinetische, vaagjes naar David Bowie knikkende ‘Beach head’.
Verschillende muzikale sporen
Al valt misschien op hoe PJDS verschillende muzikale hoekjes opzoekt en daar met wat dank aan geluidsingenieur Mark Howard (Dylan, Waits, Mitchell,..) een fraai geheel van weet te maken. Zo hoor je De Smet, gitaar en vocals, naast getrouwe kompanen Mirko Banovic (Arno, Arsenal, FES – Boggamasta,..), Teun Verbruggen (FES-Boggamasta, Jef Neve,…) en Frederik Segers (o.a. Stadt,..). Tien songs die elk een eigen koppigheid in zich dragen. Tien songs die, tegende mainstream in, beurtelings om aandacht vragen, prikkelen en schuren. Kortom: een plaat die tegen een stootje kan.
Opener ‘Black and blue’ is een festijn van geluidsmanipulaties. Buitelende drumritmes, hoekige gitaarriffjes. Wat later het bedwelmende ‘Doe’: “no one is breaking your heart / no one is trying to break your heart”. Opvallend is ook hoe PJDS uit velerlei hoekjes inspiratie put: met enige verbeelding lonkt het donkere, groezelige, op een krolse baslijn gestutte ‘Love must wait’, onder meer door enkele frases in het Frans, voorzichtig naar het werk van gitaarkunstenaar Daniel Lanois. Terwijl pakweg ‘Days we will not see’ eerder baadt in ijle ambientsferen. Veelzeggend is ook hoe ‘The dew was still on her’ vertrekt vanuit een sobere, akoestische gitaar om gaandeweg met een dol brugje – ‘a sense of wonder’, luidt het – te ontsporen richting ongekend terrein. Het demonstreert hoe dan ook dat PJDS zeker niet vies is van wat experiment.
Weerbarstig en vol van pit
‘Extinct birds’ is een wat taaiere, ja zelfs best weerbarstige plaat. Pittig en evengoed soms best rauw. Een album ook waarvan de geheimen zich niet zomaar laten kennen. Sommige songs zijn lichtjes hitgevoelig (zoals in de vooruitgeschoven single ‘If it wasn’t for love’), terwijl andere dan weer beurtelings groovy, dansbaar of melancholisch zijn (de wat naar Peter Gabriel knipogende titeltrack, bijvoorbeeld) of gewoon erg goed in het oor liggen. Prima nieuwe plaat dus van PJDS, een muzikant die overal wel thuis is. En tezelfdertijd legt hij met dit nieuwe album ook duidelijk koers richting concertzaal. Concertdata, zoals o.a. de AB en De Singer, zijn te vinden op zijn website.
